Maksymilian Tytus Huber

Maksymilian Tytus Huber
Nazwisko	Huber
Imię / imiona	Maksymilian
Tytuły / stanowiska	Prof. zw. dr inż.
Data urodzenia	1872
Data śmierci	1950
Dyscyplina/specjalności	mechanika teoretyczna, teoria plastyczności
Pełnione funkcje	Kierownik Katedry Wyższych Zagadnień Mechaniki w latach 1949–50
Wydział	Wydział Inżynierii Mechanicznej i Robotyki
Rok przyznania doktoratu h.c. AGH	1945
Powód przyznania doktoratu h.c. AGH	za wybitne osiągnięcia w dziedzinie mechaniki technicznej (wytrzymałość konstrukcji lotniczych i zbrojeniowych, teoria sprężystości, stateczność ustrojów sprężystych, zagadnienie wytężenia)
Odznaczenia i nagrody	Krzyż Komandorski OPRest. (1925), Złote Krzyże Zasługi, Odznaka Orląt i nagroda państwowa I stopnia za całokształt działalności (1948).

Prof. zw. dr inż. Maksymilian Tytus Huber (1872–1950)

Specjalność: mechanika teoretyczna, teoria plastyczności

Urodził się 4 stycznia 1872 roku w Krościenku nad Dunajcem, zmarł 9 grudnia 1950 roku w Krakowie. Pochowany na Cmentarzu Rakowickim. Odbył studia mechaniczne w Szkole Politechnicznej we Lwowie i matematyczne w Uniwersytecie w Berlinie. Studia uzupełniające w Uniwersytecie w Kazaniu.

Doktor nauk technicznych, profesor mechaniki technicznej Szkoły Politechnicznej we Lwowie (profesor honorowy), jej Rektor w 1921/22 roku.

W AGH od 1949 roku kierował specjalnie dla niego utworzoną Katedrą Wyższych Zagadnień Mechaniki, gdzie prowadził wykłady z teorii plastyczności i sprężystości.

Autor ponad 300 prac, w których przedstawił pionierskie koncepcje wytrzymałościowe dla metali, badania dotyczące ciał sprężystych, teorii plastyczności, teorii płyt. Autor słynnej hipotezy wytężeniowej, opracowanej w 1903 roku. Przewodniczący Związku Pracowników Polskiej Sekcji Kazańskiej Rady Wygnańczej (1917–18), członek Komisji Stabilizacyjnej dla powołania składu profesorów PW (1919), przewodniczący Komisji Badań i Prób oraz przewodniczący Komisji Wytrzymałości Polskiego Komitetu Normalizacji (1929–39), doradca naukowy Głównego Instytutu Odlewnictwa w Krakowie (1950). Ceniony autorytet w zakresie wytrzymałości konstrukcji maszyn oraz konstrukcji lotniczych.

Członek założyciel ANT w Warszawie (1920), członek korespondent PAU (1927), członek czynny PAU (1934), członek zw. Towarzystwa Naukowego Warszawskiego (1930) i innych stowarzyszeń twórczych. Delegat PAU do Komitetu Naukowego Mechaniczno-Elektrotechnicznego (1939–50). Doktor honoris causa Akademii Górniczej w Krakowie (1945) oraz Politechnik Warszawskiej (1947) i Gdańskiej (1950).

Źródło:

• Biogramy uczonych polskich. T. 4. s. 143–150
• Uczeni Polscy XIX-XX. T. 2. s. 65–67
• Akademia Nauk Technicznych 1933–1937. s. 22–24
• Akademia Nauk Technicznych 1920–1932. s. 34–39
• Słownik polskich pionierów techniki. s. 81–82
• BIP AGH 2004 nr 135. s. 6