Jerzy Henryk Litwiniszyn: Różnice pomiędzy wersjami

Jerzy Henryk Litwiniszyn
Nazwisko	Litwiniszyn
Imię / imiona	Jerzy
Tytuły / stanowiska	Prof. zw. dr hab. inż.
Data urodzenia	2 sierpnia 1914
Miejsce urodzenia	Płoki
Data śmierci	12 czerwca 2000
Miejsce śmierci	Kielce
Dyscyplina/specjalności	mechanika górotworu, aerologia
Pełnione funkcje	Prodziekan Wydziału Górniczego (1952–54)
Wydział	Wydział Górnictwa i Geoinżynierii
Rok przyznania doktoratu h.c. AGH	1979
Powód przyznania doktoratu h.c. AGH	za zasługi dla rozwoju nauk górniczych, a zwłaszcza aerologii górniczej i mechaniki górotworu
Odznaczenia i nagrody	Krzyż Komandorski i Kawalerski OOP, Złoty Krzyż Zasługi, Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari, Medal za Wojnę Obronną 1939, wiele prestiżowych nagród naukowych: m.in. dwukrotnie nagrody państwowe, w tym indywidualna I stopnia, nagroda naukowa im. Maksymiliana Tytusa Hubera, zasłużony racjonalizator produkcji (1962 r.).

Wersja z 11:05, 5 sie 2014

Prof. zw. dr hab. inż. Jerzy Henryk Litwiniszyn (1914–2000)

Specjalność: mechanika górotworu, aerologia

Urodził się 2 sierpnia 1914 roku w miejscowości Płoki koło Libiąża. Zmarł 12 czerwca 2000 roku w Kielcach. Pochowany na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie. Studia rozpoczął w 1932 roku na Akademii Górniczej. W 1938 roku uzyskał dyplom inżyniera górniczego, doktorat (1947), habilitacja (1950), prof. nadzw. (1954), prof. zw. (1958).

W 1939 roku podjął pracę w Katedrze Górnictwa I Akademii Górniczej. Po wybuchu II wojny światowej brał udział w kampanii wrześniowej. Po ucieczce z niewoli sowieckiej dostał się do niewoli niemieckiej, gdzie przebywał najpierw w stalagu w Neubrandenburgu, a następnie w oflagu w Woldenbergu. Po wojnie kontynuował pracę naukową i dydaktyczną na Wydziale Górniczym Akademii Górniczej w Katedrze Górnictwa i Przeróbki Mechanicznej. Początkowo adiunkt w latach 1945–50. Po uzyskaniu habilitacji w 1950 roku, został mianowany profesorem kontraktowym (1951) i powierzono mu Katedrę Hydromechaniki, a w 1953 roku objął kierownictwo Zakładu Hydromechaniki w Katedrze Aerologii i Hydromechaniki Górniczej. W latach 1959–1969 prowadził Katedrę Aerologii i Hydromechaniki Górniczej. Przez wiele lat był przewodniczącym Komitetu Górnictwa PAN, założycielem i dyrektorem Instytutu Mechaniki Górotworu PAN. Piastował wiele odpowiedzialnych funkcji w międzynarodowych organizacjach, radach naukowych, komitetach redakcyjnych czasopism z zakresu górnictwa i mechaniki. W 1987 roku przeszedł na emeryturę.

Opublikował 248 prac z zakresu mechaniki górotworu dotyczących przede wszystkim zjawisk i procesów zachodzących w skałach i w wyrobiskach kopalnianych (wymiana ciepła między skałami a powietrzem i wpływem temperatury skał na temperaturę powietrza kopalnianego, wydzielanie ciepła w wyrobiskach kopalnianych dla oznaczania stanu procesów samozagrzewania węgla, mechanika ośrodka sypkiego). Wypromował 11 doktorów.

Członek Meksykańskiej Akademii Nauk, Austriackiej Akademii Nauk; Profesor honorowy: Changsa Institute of Mining, Mining Institute of China. Doktor honoris causa AGH (1979), oraz Montanuniversität Leoben (1990). Członkiem korespondentem PAN został wybrany w 1956 roku, a członkiem rzeczywistym w 1966 roku. W latach 1977–89 był wiceprezesem PAN, a od 1989 roku był członkiem Polskiej Akademii Umiejętności.

Źródło:

Kto jest kim w Polsce. Informator biograficzny. Edycja 3. Warszawa 1993. S. 399
Biuletyn Informacyjny Pracowników AGH 1994 nr 5. s. 18
Biuletyn Informacyjny Pracowników AGH 1997 nr 42–43. s. 24–26, 35–38
Nauka Polska 1967 nr 2 (68). s. 67–70
Archives of Mining Sciences 2005 Vol. 50 special issue. s. 7–15

@@ Linia 56: / Linia 56: @@
 Urodził się 2 sierpnia 1914 roku w miejscowości Płoki koło Libiąża. Zmarł 12 czerwca 2000 roku w Kielcach. Pochowany na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie. Studia rozpoczął w 1932 roku na Akademii Górniczej. W 1938 roku uzyskał dyplom inżyniera górniczego, doktorat (1947), habilitacja (1950), prof. nadzw. (1954), prof. zw. (1958).
-W 1939 roku podjął pracę w Katedrze Górnictwa I Akademii Górniczej. Po wybuchu II wojny światowej brał udział w kampanii wrześniowej,po ucieczce z niewoli sowieckiej dostał się do niewoli niemieckiej, gdzie przebywał najpierw w stalagu w Neubrandenburgu, a następnie w oflagu w Woldenbergu. Po wojnie kontynuował pracę naukową i dydaktyczną na Wydziale Górniczym Akademii Górniczej w Katedrze Górnictwa i Przeróbki Mechanicznej. Początkowo adiunkt w latach 1945–50. Po uzyskaniu habilitacji w 1950 roku, został mianowany profesorem kontraktowym (1951) i powierzono mu Katedrę Hydromechaniki, a w 1953 roku objął kierownictwo Zakładu Hydromechaniki w Katedrze Aerologii i Hydromechaniki Górniczej. W latach 1959–1969 prowadził Katedrę Aerologii i Hydromechaniki Górniczej. Przez wiele lat był przewodniczącym Komitetu Górnictwa PAN, założycielem i dyrektorem Instytutu Mechaniki Górotworu PAN. Piastował wiele odpowiedzialnych funkcji w międzynarodowych organizacjach, radach naukowych, komitetach redakcyjnych czasopism z zakresu górnictwa i mechaniki. W 1987 roku przeszedł na emeryturę.
+W 1939 roku podjął pracę w Katedrze Górnictwa I Akademii Górniczej. Po wybuchu II wojny światowej brał udział w kampanii wrześniowej. Po ucieczce z niewoli sowieckiej dostał się do niewoli niemieckiej, gdzie przebywał najpierw w stalagu w Neubrandenburgu, a następnie w oflagu w Woldenbergu. Po wojnie kontynuował pracę naukową i dydaktyczną na Wydziale Górniczym Akademii Górniczej w Katedrze Górnictwa i Przeróbki Mechanicznej. Początkowo adiunkt w latach 1945–50. Po uzyskaniu habilitacji w 1950 roku, został mianowany profesorem kontraktowym (1951) i powierzono mu Katedrę Hydromechaniki, a w 1953 roku objął kierownictwo Zakładu Hydromechaniki w Katedrze Aerologii i Hydromechaniki Górniczej. W latach 1959–1969 prowadził Katedrę Aerologii i Hydromechaniki Górniczej. Przez wiele lat był przewodniczącym Komitetu Górnictwa PAN, założycielem i dyrektorem Instytutu Mechaniki Górotworu PAN. Piastował wiele odpowiedzialnych funkcji w międzynarodowych organizacjach, radach naukowych, komitetach redakcyjnych czasopism z zakresu górnictwa i mechaniki. W 1987 roku przeszedł na emeryturę.
 Opublikował 248 prac z zakresu mechaniki górotworu dotyczących przede wszystkim zjawisk i procesów zachodzących w skałach i w wyrobiskach kopalnianych (wymiana ciepła między skałami a powietrzem i wpływem temperatury skał na temperaturę powietrza kopalnianego, wydzielanie ciepła w wyrobiskach kopalnianych dla oznaczania stanu procesów samozagrzewania węgla, mechanika ośrodka sypkiego). Wypromował 11 doktorów.