Stanisław Kostka Sowiński: Różnice pomiędzy wersjami
Nie podano opisu zmian |
Nie podano opisu zmian |
||
| Linia 13: | Linia 13: | ||
| caption = | | caption = | ||
| birth_date = 1859 | | birth_date = 1859 | ||
| birth_place = | | birth_place = Kacice | ||
| death_date = 1928 | | death_date = 1928 | ||
| death_place = | | death_place = Kraków | ||
| resting_place = | | resting_place = | ||
| resting_place_coordinates = | | resting_place_coordinates = | ||
Wersja z 16:53, 11 sie 2014
| Stanisław Kostka Sowiński | |
|---|---|
| Nazwisko | Sowiński |
| Imię / imiona | Stanisław |
| Tytuły / stanowiska | Prof. inż. |
| Data urodzenia | 1859 |
| Miejsce urodzenia | Kacice |
| Data śmierci | 1928 |
| Miejsce śmierci | Kraków |
| Dyscyplina/specjalności | górnictwo, metalurgia |
| Pełnione funkcje | Kierownik Katedry Metalurgii Innych Poza Żelazem Metali w latach 1922–1928 |
| Wydział | Wydział Metali Nieżelaznych
|
| Odznaczenia i nagrody | Ordery: Stanisława III klasy (1896), Stanisława II klasy (1916), Anny III klasy (1914). |
Prof. inż. Stanisław Kostka Sowiński (1859–1928)
Specjalność: górnictwo, metalurgia
Urodzony w Kacicach k. Pułtuska, zmarł w Krakowie. Wychowanek Instytutu Górniczego w Petersburgu, gdzie w 1888 r. uzyskał dyplom inżyniera górniczego. Od 1922 związany z AG jako zastępca profesora, następnie od 1923 r. prof. kontraktowy w Katedrze Innych poza Żelazem Metali. Zorganizował tu laboratorium analizy górniczo-hutniczej, wydał kurs wykładów i przygotował do druku podręcznik metalurgii metali nieżelaznych.
Opublikował w jęz. rosyjskim wiele prac, m.in. poświęconych wytapianiu stali sposobem martenowskim, metalurgii miedzi i ołowiu, wytapianiu stali i żeliwa w piecach elektrycznych. Uzyskał patent na budowę pieca tyglowego z ogrzewanym wydmuchem, skonstruował piec elektryczny dla Inst. Górniczego w Petersburgu. Wynalazł sposób uzyskiwania jodu z morskich wodorostow bez potrzeby ich spalania.
Źródło:
- BIP 1994 nr 5. s. 6
- Słownik polskich pionierów techniki. s. 195–196
- Życiorysy profesorów i asystentów Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie (1919–1964). s. 181–183