Stanisław Mazurkiewicz: Różnice pomiędzy wersjami

Z Historia AGH
Nie podano opisu zmian
Nie podano opisu zmian
Linia 50: Linia 50:
Studia wyższe ukończył w 1924 r. na Wydziale Górniczym Akademii Górniczej w Krakowie. W latach 1920-1924 - asystent w Katedrze Geodezji i Miernictwa Górniczego AG.
Studia wyższe ukończył w 1924 r. na Wydziale Górniczym Akademii Górniczej w Krakowie. W latach 1920-1924 - asystent w Katedrze Geodezji i Miernictwa Górniczego AG.


Pracował na stanowisku mierniczego w kopalni "Mortimer" Zagórze (1924), następnie w latach 1924-1930 w kopalni "Grodziec II" jako inżynier ruchu i w kopalni "Siemianowice" jako zastępca zawiadowcy (1930-1938). W latach 1938-1939 podjął pracę w koncernie górniczo-hutniczym "Wspólnota Interesów" w Katowicach na stanowisku mierniczego górniczego.  
Pracował w przemyśle na stanowisku mierniczego w kopalni "Mortimer" Zagórze (1924), następnie w latach 1924-1930 w kopalni "Grodziec II" jako inżynier ruchu i w kopalni "Siemianowice" jako zastępca zawiadowcy (1930-1938). W latach 1938-1939 podjął pracę w koncernie górniczo-hutniczym "Wspólnota Interesów" w Katowicach na stanowisku mierniczego górniczego.  


Brał udział w kampanii wrześniowej (21 Dywizja Podhalańska), następnie trafił do niewoli niemieckiej: Oflag XI B Braunschweig (1939-1940); Oflag II C Woldenberg (1940-1945). Po wojnie powrócił do pracy w przemyśle jako: dyrektor kopalni "Bolesław Śmiały" (Łaziska Średnie)w latach 1945-1956; inspektor górniczy Jaworznicko-Mikołowskiego Zjednoczenia  Przemysłu Węglowego (1947-1948); dyrektor kopalń "Bolesław Śmiały" i "Waleska" (1949-1950). Był ponadto pracownikiem Dyrekcji Kopalń Soli w Warszawie na stanowisku szefa działu produkcji (1950) oraz Zarządu Przemysłu Solnego w Wieliczce jako dyrektor techniczny (1956–1960). W 1961 r. przeszedł na emeryturę.
Brał udział w kampanii wrześniowej (21 Dywizja Podhalańska), następnie trafił do niewoli niemieckiej: Oflag XI B Braunschweig (1939-1940); Oflag II C Woldenberg (1940-1945).  
 
Po wojnie powrócił do pracy w przemyśle jako: dyrektor kopalni "Bolesław Śmiały" (Łaziska Średnie)w latach 1945-1956; inspektor górniczy Jaworznicko-Mikołowskiego Zjednoczenia  Przemysłu Węglowego (1947-1948); dyrektor kopalń "Bolesław Śmiały" i "Waleska" (1949-1950). Był ponadto pracownikiem Dyrekcji Kopalń Soli w Warszawie na stanowisku szefa działu produkcji (1950) oraz Zarządu Przemysłu Solnego w Wieliczce jako dyrektor techniczny (1956–1960). W 1961 r. przeszedł na emeryturę.


== Bibliografia ==
== Bibliografia ==

Wersja z 11:48, 14 sie 2014

Stanisław Mazurkiewicz
[[File:{{{image}}}|thumb|center|300px]]
Nazwisko Mazurkiewicz
Imię / imiona Stanisław
Tytuły / stanowiska Mgr inż.
Data urodzenia 15 lipca 1892
Miejsce urodzenia Łanczyn
Data śmierci 25 września 1964
Miejsce śmierci Kraków


Wydział Wydział Geodezji Górniczej i Inżynierii Środowiska



Mgr inż. Stanisław Mazurkiewicz (1892–1964)

Życiorys

Urodził się 15 lipca 1892 r. w Łanczynie. Zmarł 25 września 1964 r. w Krakowie.

Studia wyższe ukończył w 1924 r. na Wydziale Górniczym Akademii Górniczej w Krakowie. W latach 1920-1924 - asystent w Katedrze Geodezji i Miernictwa Górniczego AG.

Pracował w przemyśle na stanowisku mierniczego w kopalni "Mortimer" Zagórze (1924), następnie w latach 1924-1930 w kopalni "Grodziec II" jako inżynier ruchu i w kopalni "Siemianowice" jako zastępca zawiadowcy (1930-1938). W latach 1938-1939 podjął pracę w koncernie górniczo-hutniczym "Wspólnota Interesów" w Katowicach na stanowisku mierniczego górniczego.

Brał udział w kampanii wrześniowej (21 Dywizja Podhalańska), następnie trafił do niewoli niemieckiej: Oflag XI B Braunschweig (1939-1940); Oflag II C Woldenberg (1940-1945).

Po wojnie powrócił do pracy w przemyśle jako: dyrektor kopalni "Bolesław Śmiały" (Łaziska Średnie)w latach 1945-1956; inspektor górniczy Jaworznicko-Mikołowskiego Zjednoczenia Przemysłu Węglowego (1947-1948); dyrektor kopalń "Bolesław Śmiały" i "Waleska" (1949-1950). Był ponadto pracownikiem Dyrekcji Kopalń Soli w Warszawie na stanowisku szefa działu produkcji (1950) oraz Zarządu Przemysłu Solnego w Wieliczce jako dyrektor techniczny (1956–1960). W 1961 r. przeszedł na emeryturę.

Bibliografia

  • Księga wychowanków i wychowawców Akademii Górniczej w Krakowie (1919–1949). Kraków 1979, s. 116.