Aleksander Lisowski

Aleksander Lisowski
Nazwisko	Lisowski
Imię / imiona	Aleksander
Tytuły / stanowiska	Prof. zw. dr inż.
Data urodzenia	6 marca 1919
Miejsce urodzenia	Tuapse
Data śmierci	25 czerwca 1976
Miejsce śmierci	Warszawa
Dyscyplina/specjalności	wytrzymałość materiałów, statyka konstrukcji
Pełnione funkcje	Kierownik Katedry Wytrzymałości Materiałów
Wydział	Wydział Mechanizacji Górnictwa i Hutnictwa

Prof. zw. dr inż. Aleksander Lisowski (1919–1976)

Specjalność: wytrzymałość materiałów, statyka konstrukcji

Życiorys

Urodził się 6 marca 1919 r. w Tuapse (Kraj Krasnodarski, Rosja). Zmarł 25 czerwca 1976 r. w Warszawie.

Od 1920 roku mieszkał wraz z rodzicami w Puławach. Podczas okupacji pracował jako robotnik, a następnie jako majster w warsztacie rzeźbiarsko-stolarskim w Puławach.

Po uruchomieniu filii Politechniki Warszawskiej w oswobodzonym Lublinie, wstąpił na Wydział Inżynierii Lądowej. Studia ukończył w 1947 r. uzyskując dyplom inżyniera budownictwa. Doktoryzował się w 1951 r., stanowisko docenta uzyskał w 1954 r. Tytuł naukowy profesora nadzwyczajnego AGH otrzymał w 1957 r., profesorem zwyczajnym (PK) został w 1963 r.

W latach 1947–1949 pracował jako inspektor budów w Państwowym Przedsiębiorstwie Budowlanym, a następnie jako konstruktor w Biurze Projektów MON.

We wrześniu 1949 roku rozpoczął pracę w Katedrze Konstrukcji Stalowych, a następnie w Katedrze Wytrzymałości Materiałów Politechniki Warszawskiej na stanowisku starszego asystenta, a następnie adiunkta.

Z AGH związany w latach 1952-1962, gdzie pracował jako docent, następnie zastępca profesora na stanowisku kierownika Katedry Wytrzymałości Materiałów. Prowadził wykłady z wytrzymałości materiałów, statyki konstrukcji, teorii sprężystości i plastyczności oraz teorii drgań. Utworzył i był kierownikiem Pracowni Modelowego Badania Powłok IPPT PAN, która działała do lutego 1962 r.

Po dziesięciu latach pracy w AGH, we wrześniu 1962 r. rozpoczął pracę na Politechnice Krakowskiej, gdzie objął kierownictwo Katedry Matematyki. We wrześniu 1973 r. wyjechał z Krakowa do Warszawy, gdzie podjął pracę na Politechnice Warszawskiej. Pracował tam aż do śmierci.

Dorobek naukowy wynosi około 130 pozycji, w tym 13 skryptów i 8 książek. Znaczna część publikacji została zamieszczona w renomowanych czasopismach krajowych i zagranicznych. Wydał szereg prac naukowych dotyczących podstaw programowania na maszyny matematyczne. Aktywna działalność naukowa obejmowała statykę i dynamikę belek, ram płaskich i przestrzennych oraz płyt i powłok, a także aplikację metod teorii sprężystości do problemów górnictwa. W końcu lat 50-tych zaczął aktywnie rozwijać metody elektrycznych układów analogowych w zastosowaniu do problemów mechaniki. Według Jego projektu konstruowane są analogi typu AL, do obliczania belek i ram, konstrukcji opartych na sprężystym podłożu, czy też do wyznaczania przemieszczeń górotworu.

Bibliografia

Artykuły

• Mechanika. Kwartalnik AGH 2002 T. 21, z. 1. s. 9–11