Jerzy Dereń: Różnice pomiędzy wersjami

Z Historia AGH
Nie podano opisu zmian
Nie podano opisu zmian
Linia 62: Linia 62:


Autor ponad 200 publikacji z zakresu chemii i fizyki ciała stałego, a także z zakresu katalizy heterogenicznej.
Autor ponad 200 publikacji z zakresu chemii i fizyki ciała stałego, a także z zakresu katalizy heterogenicznej.
 
== Bibliografia ==
Źródło:
* Kto jest kim w ceramice. 50 lecie Wydziału Inżynierii Materiałowej i Ceramiki. Kraków 1999. S. 39
* Kto jest kim w ceramice. 50 lecie Wydziału Inżynierii Materiałowej i Ceramiki. Kraków 1999. S. 39
* Wiadomości Chemiczne 1976 z. 3. s. 139–144
* Wiadomości Chemiczne 1976 z. 3. s. 139–144

Wersja z 12:30, 14 paź 2014

Jerzy Dereń
[[File:{{{image}}}|thumb|center|300px]]
Nazwisko Dereń
Imię / imiona Jerzy
Tytuły / stanowiska Prof. zw
Data urodzenia 26 grudnia 1925
Miejsce urodzenia Tłumacz
Data śmierci 3 kwietnia1975
Miejsce śmierci Kraków
Dyscyplina/specjalności chemia, fizykochemia
Pełnione funkcje Kierownik Zakładu Chemii Ogólnej i Chemii Półprzewodników.
Wydział Wydział Inżynierii Materiałowej i Ceramiki



Prof. zw Jerzy Dereń (1925–1975)

Specjalność: chemia, fizykochemia

Życiorys

Urodził się 26 grudnia 1925 r. w Tłumaczu (Ukraina). Zmarł w 1975 r. w Krakowie i został pochowany na Cmentarzu Rakowickim.

W 1945 r. podjął studia na Wydziale Filozoficznym (sekcja chemiczna) UJ; w 1948 r., będąc jeszcze studentem, podjął pierwszą pracę w Zakładzie Botaniki UJ jako młodszy asystent, a w 1949 r. w Instytucie Fizyki Technicznej w Zakładzie dla Badań Fizykochemicznych, początkowo w charakterze kierownika pracowni, a potem działu zajmującego się problemami izotopów trwałych. Dyplom magistra filozofii w zakresie chemii uzyskał w 1950 r.

Od 1951 r. związany z AGH, na początku z Katedrą Chemii Nieorganicznej. W 1957 r. obronił rozprawę doktorską, w 1959 r. został docentem, a od 1964 r. kierował Katedrą Chemii Nieorganicznej na Wydziale Ceramicznym. W 1968 r. został profesorem nadzwyczajnym, a w 1971 r. profesorem zwyczajnym.

W latach 1955–61 działał również w ramach 1/2 etatu w Zakładzie Fizykochemii Zjawisk Powierzchniowych PAN.

Współtwórca i współinicjator badań zmian przewodnictwa elektrycznego katalizatorów półprzewodnikowych w toku katalizowanej reakcji. Rozwinięcie tych badań przyniosło AGH określenie krakowskiej szkoły katalizy.

Autor ponad 200 publikacji z zakresu chemii i fizyki ciała stałego, a także z zakresu katalizy heterogenicznej.

Bibliografia

  • Kto jest kim w ceramice. 50 lecie Wydziału Inżynierii Materiałowej i Ceramiki. Kraków 1999. S. 39
  • Wiadomości Chemiczne 1976 z. 3. s. 139–144
  • Wielka Księga 85-lecia Akademii Górniczo-Hutniczej. Gliwice cop. 2004. S. 67