Ignacy Mościcki: Różnice pomiędzy wersjami
Nie podano opisu zmian |
Nie podano opisu zmian |
||
| Linia 57: | Linia 57: | ||
W latach 1887–1891 studiował na politechnice w Rydze, gdzie m.in. organizował polskie kółka oświatowe. Zagrożony aresztowaniem za działalność niepodległościową wyjechał do Londynu (1892), gdzie pracował i jednocześnie uczył się w Technical College Finsbury (do 1897 r.). | W latach 1887–1891 studiował na politechnice w Rydze, gdzie m.in. organizował polskie kółka oświatowe. Zagrożony aresztowaniem za działalność niepodległościową wyjechał do Londynu (1892), gdzie pracował i jednocześnie uczył się w Technical College Finsbury (do 1897 r.). | ||
W latach 1897–1912 przebywał w Szwajcarii, gdzie początkowo był asystentem prof. | W latach 1897–1912 przebywał w Szwajcarii, gdzie początkowo był asystentem prof. Józefa Wierusza-Kowalskiego i zajmował się problemami chemii nieorganicznej, zwłaszcza elektrochemii; współpracował z wieloma zakładami chemicznymi. W 1912 r. wrócił do Galicji, gdzie objął Katedrę Chemii Fizycznej i Elektrochemii w Szkole Politechnicznej we Lwowie. | ||
W 1916 r. zorganizował Instytut Badań Naukowych i Technicznych „Matan” we Lwowie, a w latach 1917–1922 współpracował z krajowym przemysłem naftowym. W 1922 r. został mianowany dyrektorem fabryki związków azotowych w Chorzowie, którą uruchomił pomimo opuszczenia jej przez personel niemiecki. | W 1916 r. zorganizował Instytut Badań Naukowych i Technicznych „Matan” we Lwowie, a w latach 1917–1922 współpracował z krajowym przemysłem naftowym. W 1922 r. został mianowany dyrektorem fabryki związków azotowych w Chorzowie, którą uruchomił pomimo opuszczenia jej przez personel niemiecki. | ||
| Linia 67: | Linia 67: | ||
W roku 1934 r. otrzymał tytuł doktora honoris causa Akademii Górniczej w Krakowie za zasługi położone na polu chemii i elektrochemii. | W roku 1934 r. otrzymał tytuł doktora honoris causa Akademii Górniczej w Krakowie za zasługi położone na polu chemii i elektrochemii. | ||
W latach 1926–1939 sprawował urząd Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej. Po śmierci | W latach 1926–1939 sprawował urząd Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej. Po śmierci Józefa Piłsudskiego w 1935 r. był przywódcą tzw. grupy zamkowej obozu sanacyjnego. Podczas kampanii wrześniowej 1939 r. internowany w Rumunii prerogatywy prezydenckie przekazał Władysławowi Raczkiewiczowi. Dzięki interwencjom dyplomatycznym przeniósł się w grudniu 1939 r. do Szwajcarii, gdzie przebywał do śmierci. Prochy Mościckiego sprowadzono do kraju w 1993 r. | ||
== Bibliografia == | == Bibliografia == | ||
Wersja z 16:00, 10 gru 2014
| Ignacy Mościcki | |
|---|---|
| Nazwisko | Mościcki |
| Imię / imiona | Ignacy |
| Tytuły / stanowiska | Prof. |
| Data urodzenia | 1 grudnia 1867 |
| Miejsce urodzenia | Mierzanów |
| Data śmierci | 2 października 1946 |
| Miejsce śmierci | Versoix (Szawajcaria) |
| Dyscyplina/specjalności | chemia, polityka
|
| Rok przyznania doktoratu h.c. AGH | 1934 |
| Powód przyznania doktoratu h.c. AGH | za zasługi położone na polu chemii i elektrochemii |
Prof. Ignacy Mościcki (1867–1946)
Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej w latach 1926-1939
Specjalność: chemia, polityka
Życiorys
Urodził się w 1 grudnia 1867 r. w Mierzanowie (powiat Ciechanów). Zmarł 2 października 1946 r. w Versoix pod Genewą.
W latach 1887–1891 studiował na politechnice w Rydze, gdzie m.in. organizował polskie kółka oświatowe. Zagrożony aresztowaniem za działalność niepodległościową wyjechał do Londynu (1892), gdzie pracował i jednocześnie uczył się w Technical College Finsbury (do 1897 r.).
W latach 1897–1912 przebywał w Szwajcarii, gdzie początkowo był asystentem prof. Józefa Wierusza-Kowalskiego i zajmował się problemami chemii nieorganicznej, zwłaszcza elektrochemii; współpracował z wieloma zakładami chemicznymi. W 1912 r. wrócił do Galicji, gdzie objął Katedrę Chemii Fizycznej i Elektrochemii w Szkole Politechnicznej we Lwowie.
W 1916 r. zorganizował Instytut Badań Naukowych i Technicznych „Matan” we Lwowie, a w latach 1917–1922 współpracował z krajowym przemysłem naftowym. W 1922 r. został mianowany dyrektorem fabryki związków azotowych w Chorzowie, którą uruchomił pomimo opuszczenia jej przez personel niemiecki.
W 1925 r. został wybrany rektorem Politechniki Lwowskiej; od tego roku kierował również Katedrą Elektrochemii Technicznej Politechniki Warszawskiej.
W latach 1901-1912 opracował, a następnie udoskonalił przemysłowe metody otrzymywania kwasu azotowego z powietrza przez syntezę tlenków azotu w łuku elektrycznym. Zaprojektował, wybudował i uruchomił kilka fabryk kwasu azotowego w Szwajcarii. Współautor wielu metod i urządzeń do rafinacji ropy naftowej. Z jego inicjatywy powstały zakłady chemiczne w Mościcach koło Tarnowa.
W roku 1934 r. otrzymał tytuł doktora honoris causa Akademii Górniczej w Krakowie za zasługi położone na polu chemii i elektrochemii.
W latach 1926–1939 sprawował urząd Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej. Po śmierci Józefa Piłsudskiego w 1935 r. był przywódcą tzw. grupy zamkowej obozu sanacyjnego. Podczas kampanii wrześniowej 1939 r. internowany w Rumunii prerogatywy prezydenckie przekazał Władysławowi Raczkiewiczowi. Dzięki interwencjom dyplomatycznym przeniósł się w grudniu 1939 r. do Szwajcarii, gdzie przebywał do śmierci. Prochy Mościckiego sprowadzono do kraju w 1993 r.
Bibliografia
Książki
- 75 lat Akademii Górniczo-Hutniczej im. Stanisława Staszica w Krakowie. Kraków : Wydawnictwa AGH 1994. [rozdz.] Doktorzy honoris causa s. [1], portr.
- Encyklopedyczny słownik sławnych Polaków. Warszawa: Oficyna Wydawniczo-Poligraficzna i Reklamowo-Handlowa "Adam", 1996, s. 245–246
- Stomma L., Poczet polityków polskich XX wieku. Warszawa: Oficyna Wydawnicza Graf-Punkt, 2000, s. 177.