Henryk Czeczott: Różnice pomiędzy wersjami

Henryk Czeczott
Nazwisko	Czeczott
Imię / imiona	Henryk
Tytuły / stanowiska	Prof. zw. inż.
Data urodzenia	18 czerwca 1875
Miejsce urodzenia	Petersburg
Data śmierci	6 listopada 1928
Miejsce śmierci	Freiberg
Dyscyplina/specjalności	przeróbka mechaniczna kopalin użytecznych, aerologia górnicza i eksploatacja
Pełnione funkcje	Dziekan Wydziału Górniczego w latach 1926–27
Wydział	Wydział Górniczy ; ;

Wersja z 10:09, 22 sty 2015

Prof. zw. inż. Henryk Czeczott (1875–1928)

Specjalność: przeróbka mechaniczna kopalin użytecznych, aerologia górnicza i eksploatacja

Życiorys

Urodził się 18 czerwca 1875 r. w Petersburgu. Zmarł 6 września 1928 r. we Freibergu (Saksonia), pochowany w Warszawie na cmentarzu Ewangelicko-Reformowanym.

Ukończył Instytut Górniczy (1900) w Petersburgu otrzymując stopień inżyniera górniczego. Studia uzupełniające odbył w Niemczech i w Austrii (1908–1909), studiował również w Massachusetts Institute of Technology. Profesor Instytutu Górniczego w Petersburgu. Prowadził wykłady z przedmiotu: sortownictwo i wzbogacanie ciał kopalnych. Konsultant wielu wielkich przedsiębiorstw górniczych.

W 1921 r. Komitet Organizacyjny AG zaprosił Go w celu objęcia wykładów z górnictwa oraz Katedry Górnictwa. Po wyrażeniu zgody, z dniem 1 grudnia 1921 r. otrzymał nominację na profesora zwyczjnego AG. Jednak przyjazd do Polski uległ zwłoce. Do Polski przybył 1 sierpnia 1922 r. Otrzymał Katedrę Górnictwa I i Przeróbki Mechanicznej Wydziału Górniczego, której był kierownikiem w latach 1922–28.

Wniósł ogromny wkład w organizowanie AG i wyposażenie jej laboratoriów. Zwrócił się o pomoc do Rady Zjazdu Przemysłowców Górniczych w Dąbrowie Górniczej i Górnośląskiego Związku Pracowników Przemysłu Węglowego. Do Katedry zaczęły napływać fundusze oraz maszyny i sprzęt górniczy. Dzięki jego wysiłkom powstały pracownie wentylacji, analizy gazów i pyłu węglowego, lampiarstwa i ratownictwa. Za budynkiem AG na Krzemionkach urządzono 22-metrową sztolnię przeznaczoną na ćwiczenia praktyczne z górnictwa. Tak zorganizował ćwiczenia ze studentami, że zapoznawali się oni już na uczelni praktycznie z głównymi pracami spotykanymi w kopalniach.

W 1928 r. uruchomił cykl wykładów zimowych dla członków Stowarzyszenia Polskich Inżynierów Górniczych i Hutniczych, szerząc wśród praktyków górnictwa wiedzę o najnowszej technice i zdobyczach w dziedzinie wentylacji kopalń, maszyn górniczych i naukowej organizacji pracy.

Obok pracy naukowej zajmował się również działalnością przemysłową. Dokonał m.in. oszacowania zasobności złóż miedzi w Czechosłowacji i Turcji, ocenił także pokłady rudy ołowiu w kopalni „Wiktor Emanuel”.

W uznaniu zasług jego przyjaciele i uczniowie ufundowali pamiątkową tablicę marmurową wmurowaną w ścianę pawilonu A-1.

Opublikował wiele monografii i artykułów naukowych z zakresu górnictwa i przeróbki mechanicznej kopalin, z aerologii. Autor 15 ekspertyz. Pod koniec życia interesował się problematyką kopalnictwa soli potasowych. Należał do twórców teorii przewietrzania kopalń i podstaw naukowych nowoczesnej przeróbki mechanicznej, był równocześnie wybitnym praktykiem w obydwu dziedzinach.

Źródło:

Biuletyn Informacyjny Pracowników AGH 1994 nr 5. s. 5
Słownik polskich pionierów techniki. Katowice 1986. S. 47
Życiorysy profesorów i asystentów Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie (1919–1964). Kraków 1956. S. 49–57
Słownik biograficzny techników polskich. Z. 16. Warszawa 2005. S. 32–34

@@ Linia 59: / Linia 59: @@
-W 1921 r. Komitet Organizacyjny AG zaprosił Go w celu objęcia wykładów z górnictwa oraz Katedry Górnictwa. Po wyrażeniu zgody, z dniem 1 grudnia 1921 r. otrzymał nominację na profesora zwyczjnego AG. Jednak przyjazd do Polski uległ zwłoce. Do Polski przybył 1 sierpnia 1922r. Otrzymał Katedrę Górnictwa I i Przeróbki Mechanicznej [[Wydzał Górniczy|Wydziału Górniczego]]
+W 1921 r. Komitet Organizacyjny AG zaprosił Go w celu objęcia wykładów z górnictwa oraz Katedry Górnictwa. Po wyrażeniu zgody, z dniem 1 grudnia 1921 r. otrzymał nominację na profesora zwyczjnego AG. Jednak przyjazd do Polski uległ zwłoce. Do Polski przybył 1 sierpnia 1922 r. Otrzymał Katedrę Górnictwa I i Przeróbki Mechanicznej [[Wydział Górniczy|Wydziału Górniczego]], której był kierownikiem w latach 1922–28.
-Od 1921 r. związany z AG, kiedy to został zaproszony przez Komitet Organizacyjny AG w Krakowie do objęcia organizacji wykładów z górnictwa oraz Katedry Górnictwa I i Przeróbki Mechanicznej, której był kierownikiem w latach 1922–28. W 1921 r. został nominowany prof. zw. AG. Wniósł ogromny wkład w organizowanie AG i wyposażenie jej laboratoriów. Obok pracy naukowej zajmował się również działalnością przemysłową. Dokonał m.in. oszacowania zasobności złóż miedzi w Czechosłowacji i Turcji, ocenił także pokłady rudy ołowiu w kopalni „Wiktor Emanuel”. W uznaniu zasług jego przyjaciele i uczniowie ufundowali pamiątkową tablicę marmurową wmurowaną w ścianę pawilonu A-1.
+Wniósł ogromny wkład w organizowanie AG i wyposażenie jej laboratoriów. Zwrócił się o pomoc do Rady Zjazdu Przemysłowców Górniczych w Dąbrowie Górniczej i Górnośląskiego Związku Pracowników Przemysłu Węglowego. Do Katedry zaczęły napływać fundusze oraz maszyny i sprzęt górniczy. Dzięki jego wysiłkom powstały pracownie wentylacji, analizy gazów i pyłu węglowego, lampiarstwa i ratownictwa. Za budynkiem AG na Krzemionkach urządzono 22-metrową sztolnię przeznaczoną na ćwiczenia praktyczne z górnictwa. Tak zorganizował ćwiczenia ze studentami, że zapoznawali się oni już na uczelni praktycznie z głównymi pracami spotykanymi w kopalniach.
+W 1928 r. uruchomił cykl wykładów zimowych dla członków Stowarzyszenia Polskich Inżynierów Górniczych i Hutniczych, szerząc wśród praktyków górnictwa wiedzę o najnowszej technice i zdobyczach w dziedzinie wentylacji kopalń, maszyn górniczych i naukowej organizacji pracy.
+ Obok pracy naukowej zajmował się również działalnością przemysłową. Dokonał m.in. oszacowania zasobności złóż miedzi w Czechosłowacji i Turcji, ocenił także pokłady rudy ołowiu w kopalni „Wiktor Emanuel”.
+W uznaniu zasług jego przyjaciele i uczniowie ufundowali pamiątkową tablicę marmurową wmurowaną w ścianę pawilonu A-1.
 Opublikował wiele monografii i artykułów naukowych z zakresu górnictwa i przeróbki mechanicznej kopalin, z aerologii. Autor 15 ekspertyz. Pod koniec życia interesował się problematyką kopalnictwa soli potasowych. Należał do twórców teorii przewietrzania kopalń i podstaw naukowych nowoczesnej przeróbki mechanicznej, był równocześnie wybitnym praktykiem w obydwu dziedzinach.