Kiejstut Żemaitis: Różnice pomiędzy wersjami
(Utworzył nową stronę „{{Infobox scientist
| name = Kiejstut Żemaitis
| image = zemaitis.jpg
| family-name = Żemaitis
| given-name = Kiejstut
| additional-name =
| honorific-prefi...”) |
Nie podano opisu zmian |
||
| Linia 13: | Linia 13: | ||
| alt = | | alt = | ||
| caption = | | caption = | ||
| birth_date = | | birth_date = 1906–1973 | ||
| birth_place = | | birth_place = | ||
| death_date = | | death_date = | ||
| death_place = | | death_place = | ||
| resting_place = | | resting_place = | ||
| Linia 38: | Linia 38: | ||
| influences = | | influences = | ||
| influenced = | | influenced = | ||
| awards = Nagrody państwowe | | awards = Nagrody państwowe i resortowe. | ||
| signature = | | signature = | ||
| signature_alt = | | signature_alt = | ||
| Linia 46: | Linia 46: | ||
| children = | | children = | ||
}} | }} | ||
Prof. zw. inż. '''Kiejstut Żemaitis''' ( | Prof. zw. inż. '''Kiejstut Żemaitis''' (1906–1973) | ||
Specjalność: elektrometalurgia stali | Specjalność: elektrometalurgia stali | ||
Urodził się 18 marca 1906 roku | Urodził się 18 marca 1906 roku w Piotrkowie Trybunalskim, zmarł 23 września 1973 roku w Warszawie. W 1928 roku ukończył studia na Wydziale Hutniczym Akademii Górniczej w Krakowie i uzyskał dyplom inżyniera metalurga. Pracował w przemyśle (m.in. w hucie „Baildon” w Katowicach). | ||
W AGH początkowo jako asystent prof. A. Ludkiewicza w Katedrze Żelaza, w 1961 r. otrzymał nominację na profesora nadzwyczajnego. Początkowo kierował Zakładem Elektrometalurgii Stali, następnie objął Katedrę Metalurgii Stali. Po zmianie struktury AGH w 1969 r. pełnił funkcję kierownika Zakładu Stalownictwa w Instytucie Metalurgii. | |||
Opublikował szereg prac, głównie | Opublikował szereg prac, głównie z zakresu sprawności procesów metalurgicznych, kinetyki odtleniania ciekłego żelaza i innych. | ||
W 1963 roku został rektorem AGH i na tym stanowisku pozostał przez dwie kadencje. Oprócz tego pełnił wiele funkcji poza Uczelnią, m.in. był doradcą Komisji Planowania przy Radzie Ministrów, członkiem PAN. | |||
Źródło: | Źródło: | ||
* Słownik biograficzny techników polskich. Z. | * Słownik biograficzny techników polskich. Z. 1. Warszawa 1989. S. 174–175 | ||
* Zeszyty Naukowe AHG | * Zeszyty Naukowe AHG nr 434, Seria Metalurgia i Odlewnictwo 1974 z. 57, 1974. s. 7–9 | ||
{{DEFAULTSORT:Żemaitis, Kiejstut }} | {{DEFAULTSORT:Żemaitis, Kiejstut }} | ||
[[Category:Uczony]] | [[Category:Uczony]] | ||
Wersja z 16:20, 16 gru 2013
| Kiejstut Żemaitis | |||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Nazwisko | Żemaitis | ||||||||||||
| Imię / imiona | Kiejstut | ||||||||||||
| Tytuły / stanowiska | Prof. zw. inż. | ||||||||||||
| Data urodzenia | 1906–1973
| ||||||||||||
| Dyscyplina/specjalności | elektrometalurgia stali
| ||||||||||||
| Odznaczenia i nagrody | Nagrody państwowe i resortowe. | ||||||||||||
| |||||||||||||
Prof. zw. inż. Kiejstut Żemaitis (1906–1973)
Specjalność: elektrometalurgia stali
Urodził się 18 marca 1906 roku w Piotrkowie Trybunalskim, zmarł 23 września 1973 roku w Warszawie. W 1928 roku ukończył studia na Wydziale Hutniczym Akademii Górniczej w Krakowie i uzyskał dyplom inżyniera metalurga. Pracował w przemyśle (m.in. w hucie „Baildon” w Katowicach).
W AGH początkowo jako asystent prof. A. Ludkiewicza w Katedrze Żelaza, w 1961 r. otrzymał nominację na profesora nadzwyczajnego. Początkowo kierował Zakładem Elektrometalurgii Stali, następnie objął Katedrę Metalurgii Stali. Po zmianie struktury AGH w 1969 r. pełnił funkcję kierownika Zakładu Stalownictwa w Instytucie Metalurgii.
Opublikował szereg prac, głównie z zakresu sprawności procesów metalurgicznych, kinetyki odtleniania ciekłego żelaza i innych.
W 1963 roku został rektorem AGH i na tym stanowisku pozostał przez dwie kadencje. Oprócz tego pełnił wiele funkcji poza Uczelnią, m.in. był doradcą Komisji Planowania przy Radzie Ministrów, członkiem PAN.
Źródło:
- Słownik biograficzny techników polskich. Z. 1. Warszawa 1989. S. 174–175
- Zeszyty Naukowe AHG nr 434, Seria Metalurgia i Odlewnictwo 1974 z. 57, 1974. s. 7–9