Jurgen Michael Honig: Różnice pomiędzy wersjami

Jurgen Michael Honig
Nazwisko	Honig
Imię / imiona	Jurgen
Tytuły / stanowiska	Prof.
Data urodzenia	29 września 1924
Miejsce urodzenia	Getynga ;
Dyscyplina/specjalności	fizyka; chemia; inżynieria materiałowa
Pełnione funkcje	Dyrektor Centrum Inżynierii Materiałowej na Uniwersytecie Purdue (USA) w latach 1968–1982 ;
Rok przyznania doktoratu h.c. AGH	2009
Powód przyznania doktoratu h.c. AGH	za unikatowe w skali światowej osiagnięcia w zakresie otrzymywania oraz badania własności fizycznych i chemicznych nowych materiałów o najwyższej czystości, a także za rozwinięcie szerokiej i bardzo owocnej współpracy z krakowskim środowiskiem naukowym

Wersja z 13:22, 23 lis 2016

Prof. Jurgen Michael Honig (1924-)

Dyscyplina/specjalności: fizyka; chemia; inżynieria materiałowa

Nota biograficzna

Urodził się 29 września 1924 roku w Getyndze w Niemczech. Od 1946 roku obywatel Stanów Zjednoczonych. Studiował na Uniwersytecie stanu Minnesota. Staż podoktorski odbył na Uniwersytecie Princeton (New Jersey). Karierę zawodową związał z Uniwersytetem Purdue (West Lafayette, Indiana), gdzie pełnił między innymi funkcję Dyrektora Centrum Inżynierii Materiałowej w latach 1968–1982. Posiadał swoje laboratorium zarówno w Katedrze Chemii, jak i Fizyki na tym uniwersytecie.

W latach 1959–1967 prowadził zespół naukowy w laboratorium Lincolna w MIT (Cambridge, MA), w latach 1982–1999 redaktor czasopisma „Journal of Solid State Chemistry”.

Do jego najważniejszych osiągnięć naukowych należy zbudowanie unikalnego na skalę światową laboratorium hodowli monokryształów szerokiej klasy materiałów tlenkowych, takich jak NiO, La2NiO4, LaSrNiO3, V2O3 (czystego i domieszkowanego tytanem i chromem), Fe3O4, a także siarczków i selenków, np. kryształów mieszanych NiS2-xSex. Zbadanie magnetyzmu tych układów, a przede wszystkim przejść fazowych typu izolator — metal lub półprzewodnik — półprzewodnik typu Verweya. Konstrukcja teorii tych przejść fazowych w postaci statystycznej teorii termodynamicznej.

Autor ponad 400 publikacji. Wygłosił ponad 100 referatów zaproszonych, plenarnych i innych na konferencjach międzynarodowych.

Współpracował z polskimi fizykami i wraz z nimi opublikował około 50 prac, większość w ogólnoświatowych czasopismach naukowych. Brał udział w wielu konferencjach naukowych organizowanych w Polsce i opublikował szereg prac w Acta Physica Polonica. Wygłaszał też dwukrotnie cykl wykładów w Krakowie na temat termodynamiki procesów nieodwracalnych.

Bibliografia

Artykuły

Profesor Jurgen M. Honig doktorem honoris causa AGH : 21 czerwca 2010. Biuletyn AGH 2010, nr 30/31, s. 17, [foto]
[Protokół z Posiedzenia Senatu AGH... 23.09.2009], s. 36
Spałek J.: Profesor Jurgen M. Honig doktorem honoris causa AGH. Biuletyn AGH 2010, nr 30/31, s. 15-16

Inne

Zaproszenie na uroczyste posiedzenie Senatu AGH poświęcone nadaniu godności Doktora Honoris Causa profesorowi Jurgenowi Michaelowi Honigowi

@@ Linia 51: / Linia 51: @@
 == Nota biograficzna ==
-Urodził się 29 września 1924 roku w Getyndze w Niemczech. Od 1946 roku jest obywatelem Stanów Zjednoczonych. Studiował na Uniwersytecie stanu Minnesota. Staż podoktorski odbył na Uniwersytecie Princeton (New Jersey). Całe życie zawodowe prof. Honiga jest związane z Uniwersytetem Purdue (West Lafayette, Indiana), poza okresem 1959–1967, kiedy prowadził zespół naukowy w laboratorium Lincolna w MIT (Cambridge, MA).
+Urodził się 29 września 1924 roku w Getyndze w Niemczech. Od 1946 roku obywatel Stanów Zjednoczonych. Studiował na Uniwersytecie stanu Minnesota. Staż podoktorski odbył na Uniwersytecie Princeton (New Jersey). Karierę zawodową związał z Uniwersytetem Purdue (West Lafayette, Indiana), gdzie pełnił między innymi funkcję Dyrektora Centrum Inżynierii Materiałowej  w latach 1968–1982. Posiadał swoje laboratorium zarówno w Katedrze Chemii, jak i Fizyki na tym uniwersytecie.
-W swojej karierze pełnił szereg funkcji administracyjnych, m.in. był redaktorem czasopisma „Journal of Solid State Chemistry” w latach 1982–1999 oraz Dyrektorem Centrum Inżynierii Materiałowej na Uniwersytecie Purdue w latach 1968–1982. Z tego względu posiadał swoje laboratorium zarówno w Katedrze Chemii jak i Fizyki na tym uniwersytecie.
+W latach 1959–1967 prowadził zespół naukowy w laboratorium Lincolna w MIT (Cambridge, MA), w latach 1982–1999 redaktor czasopisma „Journal of Solid State Chemistry”.
-Najważniejsze osiagnięcia naukowe: 1) Zbudowanie unikalnego na skalę światową laboratorium hodowli monokryształów szerokiej klasy materiałów tlenkowych takich jak NiO, La2NiO4, LaSrNiO3, V2O3 (czystego i domieszkowanego tytanem i chromem), Fe3O4, a także siarczków i selenków, np. kryształów mieszanych NiS2-xSex. Kryształy z tego laboratorium są badane w wielu laboratoriach światowych, m.in. w Polsce. 2) Zbadanie magnetyzmu tych układów, a przede wszystkim przejść fazowych typu izolator — metal lub półprzewodnik — półprzewodnik typu Verweya. Zespół prof. Honiga odkrył szereg nowych własności dla tych przejść np. pojawienie się metaliczności w wysokich temperaturach dla V2O3, zmiana natury przejścia fazowego Verweya z pierwszego do drugiego rodzaju dla domieszkowanego magnetytu itp. 3) Konstrukcja teorii tych przejść fazowych w postaci statystycznej teorii termodynamicznej. Na szczególne podkreślenie zasługuje fakt, że prof. Honig był w stanie łączyć badania technologiczne (hodowla monokryształów) z badaniem ich własności fizycznych i teoretycznym opisem otrzymanych wyników. W związku z tym, w jego laboratorium pracowali chemicy, fizycy i inżynierowie materiałowi.
+Do jego najważniejszych osiągnięć naukowych należy zbudowanie unikalnego na skalę światową laboratorium hodowli monokryształów szerokiej klasy materiałów tlenkowych, takich jak NiO, La2NiO4, LaSrNiO3, V2O3 (czystego i domieszkowanego tytanem i chromem), Fe3O4, a także siarczków i selenków, np. kryształów mieszanych NiS2-xSex. Zbadanie magnetyzmu tych układów, a przede wszystkim przejść fazowych typu izolator — metal lub półprzewodnik — półprzewodnik typu Verweya. Konstrukcja teorii tych przejść fazowych w postaci statystycznej teorii termodynamicznej.
-Współpracował z polskimi fizykami i wraz z nimi opublikował około 50 prac, większość w ogólnoświatowych czasopismach naukowych. W jego laboratorium przebywali na wieloletnich stażach profesorowie: Zbigniew Kąkol, Andrzej Kozłowski i Józef Spałek. Jego rola w rozwoju kadry naukowej AGH wydaje się być nie do przecenienia.
+Autor ponad 400 publikacji. Wygłosił ponad 100 referatów zaproszonych, plenarnych i innych na konferencjach międzynarodowych.
-Brał udział w wielu konferencjach naukowych organizowanych w Polsce i opublikował szereg prac w Acta Physica Polonica. Wygłaszał też dwukrotnie cykl wykładów w Krakowie na temat termodynamiki procesów nieodwracalnych.
+Współpracował z polskimi fizykami i wraz z nimi opublikował około 50 prac, większość w ogólnoświatowych czasopismach naukowych. Brał udział w wielu konferencjach naukowych organizowanych w Polsce i opublikował szereg prac w Acta Physica Polonica. Wygłaszał też dwukrotnie cykl wykładów w Krakowie na temat termodynamiki procesów nieodwracalnych.
-Autor ponad 400 publikacji, w tym dwóch monografii. Jedna z nich to „Thermodynamics: Principles Characterizing Physical and Chemical Processes” (Accademic Press, Boston) ma już 3. wydanie. Wygłosił także ponad 100 referatów zaproszonych, plenarnych i innych na konferencjach międzynarodowych. Obecnie, w wieku 85 lat przygotowuje kolejną monografię naukową.
 == Bibliografia ==