Mieczysław Żyła: Różnice pomiędzy wersjami

Mieczysław Żyła
Nazwisko	Żyła
Imię / imiona	Mieczysław
Tytuły / stanowiska	Prof. dr hab.
Data urodzenia	10 maja 1930
Miejsce urodzenia	Kraków
Data śmierci	29 stycznia 2014
Dyscyplina/specjalności	chemia fizyczna, adsorpcja, sorbenty węglowe, sorbenty glinokrzemianowe
Pełnione funkcje	Dziekan Wydziału Paliw i Energii AGH (1990–1993)
Wydział	Wydział Energetyki i Paliw ;
Odznaczenia i nagrody	Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Złoty Krzyż Zasługi, Medal Komisji Edukacji Narodowej

Wersja z 11:44, 18 lip 2018

Prof. dr hab. Mieczysław Żyła (1930–2014)

Specjalność: chemia fizyczna, adsorpcja, sorbenty węglowe, sorbenty glinokrzemianowe

Nota biograficzna

Urodził się 10 maja 1930 roku w Krakowie. Zmarł 29 stycznia 2014. Został pochowany na Cmentarzu Salwatorskim w Krakowie.

Absolwent Wydziału Matematyczno-Fizyczno-Chemicznego Uniwersytetu Jagiellońskiego ze specjalnością chemii fizycznej - 1955 rok, doktor nauk technicznych AGH - 1963 rok, doktor habilitowany - 1973 rok, profesor - 1993 rok.

W latach 1954–1957 asystent w Wyższej Szkole Rolniczej w Krakowie.

Związany z AGH od 1958 roku najpierw jako starszy asystent w Katedrze i Zakładzie Chemii Górniczej Wydziału Górniczego (1958–1964), adiunkt (1965–1974), docent (1975–1991), profesor nadzwyczajny (1991-1993), profesor zwyczajny (1993-2000). W latach 1984–1990 zastępca dyrektora (zarazem prodziekan) Instytutu na prawach Wydziału Energochemii Węgla i Fizykochemii Sorbentów, następnie dziekan Wydziału Paliw i Energii (1990–1993). W latach 1992–2000 Kierownik Katedry Chemii Górniczej Wydziału Paliw i Energii (obecnie Wydział Energetyki i Paliw).

Podczas prac naukowo-badawczych przebadał wpływ tlenowych grup funkcyjnych węgli kamiennych na ich własności sorpcyjne, szczególnie w odniesieniu do cząstek: wody, metanolu, benzenu i cykloheksanu, wykazanie wzrostu hydrofilności węgli kamiennych pod wpływem związków o łagodnych własnościach utleniających. Specjalizował się również w zakresie chemicznej modyfikacji własności adsorpcyjnych minerałów ilastych, szczególnie montmorillonitu, illitu, kaolinitu. Zbudował sorpcyjne laboratorium oraz oryginalną aparaturę mikrobiuretek cieczowych. Brał udział w międzynarodowym programie współpracy naukowej Francja-Polska-Rosja-Ukraina PICS-119.

Autor i współautor ponad 120 prac naukowych opublikowanych w czasopismach krajowych i zagranicznych, kilkudziesięciu komunikatów i referatów oraz kilkunastu ekspertyz i opinii naukowych. Promotor prac doktorskich.

Członek Senatu AGH, Komisji Zjawisk Powierzchniowych PAN, Komisji Dyscyplinarnej Rady Głównej MEN w Warszawie, Rady Naukowej Instytutu Górotworu PAN, Polskiego Towarzystwa Chemicznego, Naczelnej Organizacji Technicznej, Związku Nauczycielstwa Polskiego.

Odznaczenia i nagrody

Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Złoty Krzyż Zasługi, Medal Komisji Edukacji Narodowej, Złota Odznaka Związku Nauczycielstwa Polskiego, Ministra Edukacji Narodowej (zespołowo I stopnia), Nagroda im. Henryka Czeczotta, Srebrna Odznaka za Zasługi dla Zimie Krakowskiej

Bibliografia publikacji

https://bpp.agh.edu.pl/autor/zyla-mieczyslaw-03711

Źródła do biogramu

Książki

Kto jest kim w inżynierii ekologicznej. [tekst zred. K. Jopkiewicz, W. Kaczmarek, S. Siemion]. Warszawa 1997, s. A-302
Wielka Księga 85-lecia Akademii Górniczo-Hutniczej. [Oprac.] zespół aut. K. Pikoń (red. naczelny), A. Sokołowska (dyrektor projektu), K. Pikoń. Gliwice 2004, s. 422, [foto]
Współcześni uczeni polscy : słownik biograficzny. T. 4 : S – Ż. Red. nauk. J. Kapuścik. Warszawa 2002, s. 928, [foto]

Artykuły

Dziennik Polski 2014, nr 25 (31 I 2014), s. A9 [nekr.]
Dziennik Polski 2014, nr 26 (1-2 II 2014), s. A6 [nekr.]
Dziennik Polski 2014, nr 27 (3 II 2014), s. A10 [nekr.]
Dziennik Polski 2014, nr 29 (5 II 2014), s. A11 [nekr.]
Grzybek T., Czosnek C.: Węgiel, sorbenty i wyroby węglowe 2000 : Ogólnopolskie Seminarium dedykowane Profesorom Aleksandrowi Długoszowi i Mieczysławowi Żyle z okazji 45-lecia pracy naukowej i dydaktycznej. Biuletyn AGH 2000, nr 84, s. 25

@@ Linia 30: / Linia 30: @@
 Absolwent Wydziału Matematyczno-Fizyczno-Chemicznego Uniwersytetu Jagiellońskiego ze specjalnością chemii fizycznej - 1955 rok, doktor nauk technicznych AGH - 1963 rok, doktor habilitowany - 1973 rok, profesor - 1993 rok.
-W latach 1954–1957 asystent w Wyższej Szkole Rolniczej w Krakowie. Związany z AGH od 1958 roku najpierw jako starszy asystent (1958–1964), adiunkt (1965–1974), docent (1975–1991), profesor nadzwyczajny (1991-1993), profesor zwyczajny (1993-2000). W latach 1984–1990 zastępca dyrektora (zarazem prodziekan) Instytutu na prawach [[Wydział Energochemii Węgla i Fizykochemii Sorbentów|Wydziału Energochemii Węgla i Fizykochemii Sorbentów]], następnie dziekan Wydziału Paliw i Energii (1990–1993). W latach 1992–2000 Kierownik Katedry Chemii Górniczej Wydziału Paliw i Energii (obecnie Wydział Energetyki i Paliw).
+W latach 1954–1957 asystent w Wyższej Szkole Rolniczej w Krakowie.
+Związany z AGH od 1958 roku najpierw jako starszy asystent  w Katedrze i Zakładzie Chemii Górniczej [[Wydział Górniczy|Wydziału Górniczego]] (1958–1964), adiunkt (1965–1974), docent (1975–1991), profesor nadzwyczajny (1991-1993), profesor zwyczajny (1993-2000). W latach 1984–1990 zastępca dyrektora (zarazem prodziekan) Instytutu na prawach [[Wydział Energochemii Węgla i Fizykochemii Sorbentów|Wydziału Energochemii Węgla i Fizykochemii Sorbentów]], następnie dziekan Wydziału Paliw i Energii (1990–1993). W latach 1992–2000 Kierownik Katedry Chemii Górniczej Wydziału Paliw i Energii (obecnie Wydział Energetyki i Paliw).
 Podczas prac naukowo-badawczych przebadał wpływ tlenowych grup funkcyjnych węgli kamiennych na ich własności sorpcyjne, szczególnie w odniesieniu do cząstek: wody, metanolu, benzenu i cykloheksanu, wykazanie wzrostu hydrofilności węgli kamiennych pod wpływem związków o łagodnych własnościach utleniających. Specjalizował się również w zakresie chemicznej modyfikacji własności adsorpcyjnych minerałów ilastych, szczególnie montmorillonitu, illitu, kaolinitu. Zbudował sorpcyjne laboratorium oraz oryginalną aparaturę mikrobiuretek cieczowych. Brał udział w międzynarodowym programie współpracy naukowej Francja-Polska-Rosja-Ukraina PICS-119.