Jerzy Marynowski: Różnice pomiędzy wersjami

Z Historia AGH
Nie podano opisu zmian
Nie podano opisu zmian
 
(Nie pokazano 24 wersji utworzonych przez 4 użytkowników)
Linia 9: Linia 9:
|death_place=Kraków
|death_place=Kraków
|fields=budownictwo, konstrukcje żelazne, konstrukcje żelbetowe
|fields=budownictwo, konstrukcje żelazne, konstrukcje żelbetowe
|function=Kierownik Katedry Ceramiki Czerwonej i Kamionki (1955–1958)
|function=Kierownik Katedry Ceramiki Czerwonej i Kamionki Wydziału Ceramicznego AGH (1955–1958)
|faculty=Wydział Ceramiczny
|faculty=Wydział Ceramiczny
|awards=Złoty Krzyż Zasługi , Srebrny Krzyż Zasługi, Krzyż Kawalerski OOP, inne
|awards=Złoty Krzyż Zasługi , Srebrny Krzyż Zasługi, Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
|name=Jerzy Marynowski
|name=Jerzy Marynowski
|honorific-suffix=
|native_name=
|native_name_lang=
|image_size=10720
|image_size=10720
|alt=
|caption=
|resting_place=
|resting_place_coordinates=
|other_names=
|residence=
|citizenship=
|nationality=
|workplaces=
|alma_mater=
|thesis_title=
|thesis_url=
|thesis_year=
|doctoral_advisor=
|academic_advisors=
|doctoral_students=
|notable_students=
|known_for=
|varia=
|author_abbrev_bot=
|author_abbrev_zoo=
|influences=
|influenced=
|signature=
|signature_alt=
|website=
|footnotes=
|spouse=
|children=
}}
}}
Z-ca Profesora mgr inż. '''Jerzy Marynowski''' (1884–1960)
Z-ca Profesora mgr inż. '''Jerzy Marynowski''' (1884–1960)


Specjalność: budownictwo, konstrukcje żelazne, konstrukcje żelbetowe
Dyscyplina/specjalności: budownictwo, konstrukcje żelazne, konstrukcje żelbetowe


== Życiorys ==
== Nota biograficzna ==
Urodził się 1 października 1884 r. w Łagowie (powiat Opatów). Zmarł 11 czerwca 1960 r. w Krakowie, pochowany na Cmentarzu Rakowickim.
Urodził się 1 października 1884 rok w Łagowie (powiat Opatów). Zmarł 11 czerwca 1960 roku w Krakowie, pochowany na Cmentarzu Rakowickim.


W 1903 roku ukończył Wyższą Szkołę Rzemieślniczą w Łodzi, a w 1910 roku Wydział Inżynieryjno-Budowlany Politechniki Kijowskiej, uzyskując dyplom inżyniera budownictwa.


W 1903 r. ukończył Wyższą Szkołę Rzemieślniczą w Łodzi, a w 1910 r. Wydział Inżynieryjno-Budowlany Politechniki Kijowskiej, uzyskując dyplom inżyniera budownictwa. Do lutego 1919 r. pracował w Rosji, początkowo jako konstruktor żelaznych mostów i żelbetowych konstrukcji, a w latach 1913–1919 jako wykonawca robót mostowych, kolejowych i budowlanych.  
Do lutego 1919 roku pracował w Rosji, początkowo jako konstruktor żelaznych mostów i żelbetowych konstrukcji, a w latach 1913–1919 jako wykonawca robót mostowych, kolejowych i budowlanych.  


W okresie I wojny światowej był naczelnikiem robót inżynieryjno-drogowych przy ósmej armii rosyjskiej, a po rewolucji październikowej (1917 r.) został inspektorem drogowym w Kijowskim Okręgu Komunikacji.
W okresie I wojny światowej był naczelnikiem robót inżynieryjno-drogowych przy ósmej armii rosyjskiej, a po rewolucji październikowej (1917 roku) został inspektorem drogowym w Kijowskim Okręgu Komunikacji.


Po powrocie do Polski w 1919 roku podjął pracę w Ministerstwie Robót Publicznych, na stanowisku kierownika Budowy Wisła-Bug oraz portu rzecznego na Żeraniu pod Warszawą. Wskutek zaprzestania robót w 1920 r. po wybuchu wojny radziecko-polskiej, został mianowany kierownikiem odbudowy zniszczonych mostów na Bugu o łącznej długości 2100 m. W tym okresie prowadził także budowę drogi Hrubieszów - Uściług - Włodzimierz Wołyński.
W 1924 roku został powołany na stanowisko naczelnika Oddziału Drogowego Dyrekcji Dróg Publicznych w Lublinie, a następnie (1926 roku) został dyrektorem owego Oddziału.


Po powrocie do Polski w 1919 r. podjął pracę w Ministerstwie Robót Publicznych, na stanowisku kierownika Budowy Wisła-Bug oraz portu rzecznego na Żeraniu pod Warszawą. Wskutek zaprzestania robót w 1920 r. po wybuchu wojny radziecko-polskiej, został mianowany kierownikiem odbudowy zniszczonych mostów na Bugu o łącznej długości 2100 m. W tym okresie prowadził także budowę drogi Hrubieszów - Uściług - Włodzimierz Wołyński.
W 1927 roku jako pracownik Państwowych Klinkierni Ministerstwa Komunikacji, odbył półroczną praktykę zagraniczną w fabrykach klinkieru drogowego w Holandii, Niemczech, Szwajcarii i Austrii. W wyniku zdobytego doświadczenia zaprojektował nowoczesna klinkiernię w Izbicy nad Wieprzem (powiat krasnostawski), której budowę przeprowadził w latach 1928-1930. Ponadto został powołany na stanowisko dyrektora Zarządu wszystkich państwowych klinkierni rejonu lubelskiego (Izbicy, Zamościa, Bud, Białopola). Powierzono mu także zaprojektowanie i budowę klinkierni w Grodkowie (powiat Będziński), w Ołtarzewie (województwo Warszawskie), w Rudach (powiat Toruński) i w Białołęce (powiat Szamotulski). W 1933 roku według jego projektu wybudowano klinkiernię w Bergamo (koło Mediolanu). Był także doradcą technicznym Zakładów Ceramicznych w Kawęczynie i dyrektorem technicznym zakładu Ołtarzew.
W 1924 r. został powołany na stanowisko naczelnika Oddziału Drogowego Dyrekcji Dróg Publicznych w Lublinie, a następnie (1926 r.) został dyrektorem owego Oddziału.
W latach 1935-1939 pracował jako naczelnik Wydziału Komunikacyjno-Budowlanego w Pomorskim Urzędzie Wojewódzkim w Toruniu.


W 1927 r. jako pracownik Państwowych Klinkierni Ministerstwa Komunikacji, odbył półroczną praktykę zagraniczną w fabrykach klinkieru drogowego w Holandii, Niemczech, Szwajcarii i Austrii. W wyniku zdobytego doświadczenia zaprojektował nowoczesna klinkiernię w Izbicy nad Wieprzem (powiat krasnostawski), której budowę przeprowadził w latach 1928-1930. Ponadto został powołany na stanowisko dyrektora Zarządu wszystkich państwowych klinkierni rejonu lubelskiego (Izbicy, Zamościa, Bud, Białopola). Powierzono mu także zaprojektowanie i budowę klinkierni w Grodkowie (powiat Będziński), w Ołtarzewie (województwo Warszawskie), w Rudach (powiat Toruński) i w Białołęce (powiat Szamotulski). W 1933 r. według jego projektu wybudowano klinkiernię w Bergamo (koło Mediolanu). Był także doradcą technicznym Zakładów Ceramicznych w Kawęczynie i dyrektorem technicznym zakładu Ołtarzew.
W czasie II wojny światowej prowadził na własny rachunek roboty budowlane i kolejowo-drogowe. W 1944 roku oskarżony przez Gestapo o ukrywanie rodzin żydowskich, został zmuszony do porzucenia pracy i ucieczki.  


W latach 1935-1939 piastował stanowisko naczelnika Wydziału Komunikacyjno-Budowlanego w Pomorskim Urzędzie Wojewódzkim w Toruniu.
W 1945 roku przybył wraz z rodziną do Krakowa, a następnie sam wyjechał na Dolny Śląsk gdzie zorganizował i prowadził Państwowe Zjednoczenie Przedsiębiorstw Budowlanych w Jeleniej Górze. W latach 1946-1948 pracował na stanowisku dyrektora d/s inwestycji w Centralnym Zarządzie Wytwórni Materiałów Budowlanych, początkowo w Krakowie, a potem w Warszawie.
W 1948 roku otrzymał nominację na naczelnego dyrektora nowo utworzonego Państwowego Przedsiębiorstwa - Zakładów Prefabrykacji w Warszawie. Podczas pobytu w Warszawie pełnił ponadto następujące funkcje: przewodniczącego Komisji Unowocześnienia Budownictwa przy Instytucie Badawczym Budownictwa (IBB), przewodniczącego podkomisji budowlanej Komisji Budowlanej-Żużlowej przy IBB, rzeczoznawcy w sprawach budowy i eksploatacji zakładów ceramicznych przy Dyrekcji Ceramiki Czerwonej w Centralnym Zarządzie Przemysłu Mineralnego.  


W roku 1949 przeniósł się do Krakowa, gdzie objął stanowisko dyrektora krakowskiego oddziału Przedsiębiorstwa Budowy Pieców Przemysłowych, zostając równocześnie pełnomocnikiem państwowego zarządu przymusowego nad firmami "Budownictwo Przemysłowe" i "Budowle Fabryczne Józef Elsner". Po reorganizacji Przedsiębiorstwa Budowy Pieców Przemysłowych na Terenową Dyrekcję Centralnego Zarządu Budowy Przemysłu Ciężkiego, podjął pracę na stanowisku głównego projektanta. Pod koniec 1951 r. objął stanowisko Generalnego Projektanta Zakładu Materiałów Ogniotrwałych w kombinacie Nowa Huta, gdzie opracował kompletną dokumentację oraz odpowiadał za budowę i uruchamianie Zakładu. Był również głównym specjalistą do spraw ceramicznych w Biurze Studiów i Projektów Hutnictwa „Biprostal”.


W czasie II wojny światowej prowadził na własny rachunek roboty budowlane i kolejowo-drogowe. W 1944 r. oskarżony przez Gestapo o ukrywanie rodzin żydowskich, został zmuszony do porzucenia pracy i ucieczki.  
W latach 1953-1954 prowadził działalność dydaktyczną w Wieczorowej Szkole Inżynierskiej w Krakowie.


W 1945 r. przybył wraz z rodziną do Krakowa, a następnie sam wyjechał na Dolny Śląsk gdzie zorganizował i prowadził Państwowe Zjednoczenie Przedsiębiorstw Budowlanych w Jeleniej Górze. W latach 1946-1948 piastował stanowisko dyrektora d/s inwestycji w Centralnym Zarządzie Wytwórni Materiałów Budowlanych, początkowo w Krakowie, a potem w Warszawie.
W 1955 roku został zaangażowany na stanowisko zastępcy profesora na [[Wydział Ceramiczny|Wydziale Ceramicznym]] AGH. Równocześnie powierzono mu kierownictwo Katedry i Zakładu Technologii Ceramiki Czerwonej i Kamionki, funkcję tę pełnił do 1958 roku.
W 1948 r. otrzymał nominację na naczelnego dyrektora nowo utworzonego Państwowego Przedsiębiorstwa - Zakładów Prefabrykacji w Warszawie. Podczas pobytu w Warszawie pełnił ponadto następujące funkcje: przewodniczącego Komisji Unowocześnienia Budownictwa przy Instytucie Badawczym Budownictwa (IBB), przewodniczącego podkomisji budowlanej Komisji Budowlanej-Żużlowej przy IBB, rzeczoznawcy w sprawach budowy i eksploatacji zakładów ceramicznych przy Dyrekcji Ceramiki Czerwonej w Centralnym Zarządzie Przemysłu Mineralnego.  


W roku 1949 przeniósł się do Krakowa, gdzie objął stanowisko dyrektora krakowskiego oddziału Przedsiębiorstwa Budowy Pieców Przemysłowych, zostając równocześnie pełnomocnikiem państwowego zarządu przymusowego nad firmami "Budownictwo Przemysłowe" i "Budowle Fabryczne Józef Elsner". Po reorganizacji Przedsiębiorstwa Budowy Pieców Przemysłowych na Terenową Dyrekcję Centralnego Zarządu Budowy Przemysłu Ciężkiego, podjął pracę na stanowisku głównego projektanta. Końcem 1951 r. objął stanowisko Generalnego Projektanta Zakładu Materiałów Ogniotrwałych w kombinacie Nowa Huta, gdzie opracował kompletną dokumentację oraz odpowiadał za budowę i uruchamianie Zakładu. Był również głównym specjalistą do spraw ceramicznych w Biurze Studiów i Projektów Hutnictwa „Biprostal”.
Autor lub współautor około 30 publikacji naukowych i technicznych, w tym 7 książek z zakresu budownictwa mostów, klinkierów drogowych, 2 skryptów uczelnianych („Piece ceramiczne” (1956) i „Technologia ceramiki budowlanej” cz. 1 (1959, cz. 2 (1960)) oraz wielu artykułów opublikowanych w „Materiałach Budowlanych” i „Cemencie” z zakresu ceramiki budowlanej. Promotor kilkudziesięciu magistrów inżynierów ceramiki.
 
 
W latach 1953-1954 prowadził działalność dydaktyczną w Wieczorowej Szkole Inżynierskiej w Krakowie. W 1955 r. został zaangażowany na stanowisko zastępcy profesora na [[Wydział Ceramiczny|Wydziale Ceramicznym]] AGH. Równocześnie powierzono mu kierownictwo Katedry i Zakładu Technologii Ceramiki Czerwonej i Kamionki, funkcję tę pełnił do 1958 r.
 
 
Autor lub współautor około 30 publikacji naukowych i technicznych, w tym 7 książek z zakresu budownictwa mostów, klinkierów drogowych, 2 skryptów uczelnianych („Piece ceramiczne” (1956) i „Technologia ceramiki budowlanej” cz. 1 (1959, cz. 2 (1960)) oraz wielu artykułów publikowanych w „Materiałach Budowlanych” i „Cemencie” z zakresu ceramiki budowlanej. Promotor kilkudziesięciu magistrów inżynierów ceramiki.


Głównymi kierunkami jego działalności naukowej i zawodowej były: budownictwo przemysłowe, technologia ceramiki budowlanej, a szczególnie klinkieru drogowego, technika cieplna i budowa pieców ceramicznych w przemyśle ceramiki budowlanej.
Głównymi kierunkami jego działalności naukowej i zawodowej były: budownictwo przemysłowe, technologia ceramiki budowlanej, a szczególnie klinkieru drogowego, technika cieplna i budowa pieców ceramicznych w przemyśle ceramiki budowlanej.
Linia 85: Linia 51:
Członek komitetu redakcyjnego czasopisma "Materiały Budowlane", członek Polskiego Komitetu Normalizacyjnego w wydziale ceramiki i lekkich betonów.
Członek komitetu redakcyjnego czasopisma "Materiały Budowlane", członek Polskiego Komitetu Normalizacyjnego w wydziale ceramiki i lekkich betonów.


== Odznaczenia i nagrody ==
==== Odznaczenia i nagrody ====
[[Złoty Krzyż Zasługi]], [[Srebrny Krzyż Zasługi]], [[Krzyż Kawalerski OOP]], inne.
[[Złoty Krzyż Zasługi]], [[Srebrny Krzyż Zasługi]], [[Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski]], inne.


== Źródła do biogramu ==


== Bibliografia ==
==== Książki ====  
* Życiorysy profesorów i asystentów Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie (1919–1964). s. 141–145
* Księga wychowanków i wychowawców Akademii Górniczej w Krakowie (1919-1949). Oprac. J. Sulima-Samujłło. Kraków 1979, s. 113
* Gazeta Wyborcza [dod] Gazeta Wyborcza Kraków 2005 nr 140. s. 12
* Kto jest kim w ceramice : 50 lecie Wydziału Inżynierii Materiałowej i Ceramiki : 1949-1999. [AGH]. Kraków 1999, s. 44-46
* Kto jest kim w ceramice. 50 lecie Wydziału Inżynierii Materiałowej i Ceramiki. Kraków 1999. S. 44–46
* Non omnis moriar… : groby profesorów AGH Cmentarz Rakowicki. Z. 2019. Oprac. H. Sieński. Kraków 2019, s. 136-138, [foto]
* Polski Słownik Biograficzny. T. 20/1, z. 84 : Maria Józefa - Mathy Ignacy. Wrocław 1975, s. 114-115
* Życiorysy profesorów i asystentów Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie (1919-1964). Red. M. Odlanicki-Poczobutt. Kraków 1965, s. 141-145, [foto] (Zeszyty Naukowe. Akademia Górniczo-Hutnicza w Krakowie ; nr 41, z. spec. 4)


==== Artykuły ====
* Kałwa M., Wolfke S.: Zast. prof. mgr inż. Jerzy Marynowski : wspomnienie pośmiertne. ''Zeszyty Naukowe. Akademia Górniczo-Hutnicza'' ; nr 32. Seria ''Ceramika'' 1961, z. 4, s. 5-8, [foto]
* Willaume-Pielka E.: Jerzy Marynowski : wspomnienie. ''Gazeta Wyborcza'' 2005, nr 140 (18-19 czerwca 2005), [dod.] Gazeta Wyborcza Kraków, s. 12, [foto]


{{DEFAULTSORT:Marynowski, Jerzy }}
{{DEFAULTSORT:Marynowski, Jerzy }}
[[Category:Uczeni]]
[[Category:Biogramy]]

Aktualna wersja na dzień 13:47, 5 gru 2019

Jerzy Marynowski
Jerzy Marynowski.jpg
Nazwisko Marynowski
Imię / imiona Jerzy
Tytuły / stanowiska Z-ca Profesora mgr inż.
Data urodzenia 1 października 1884
Miejsce urodzenia Łagów
Data śmierci 11 czerwca 1960
Miejsce śmierci Kraków
Dyscyplina/specjalności budownictwo, konstrukcje żelazne, konstrukcje żelbetowe
Pełnione funkcje Kierownik Katedry Ceramiki Czerwonej i Kamionki Wydziału Ceramicznego AGH (1955–1958)
Wydział Wydział Ceramiczny


Odznaczenia i nagrody Złoty Krzyż Zasługi, Srebrny Krzyż Zasługi, Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski

Z-ca Profesora mgr inż. Jerzy Marynowski (1884–1960)

Dyscyplina/specjalności: budownictwo, konstrukcje żelazne, konstrukcje żelbetowe

Nota biograficzna

Urodził się 1 października 1884 rok w Łagowie (powiat Opatów). Zmarł 11 czerwca 1960 roku w Krakowie, pochowany na Cmentarzu Rakowickim.

W 1903 roku ukończył Wyższą Szkołę Rzemieślniczą w Łodzi, a w 1910 roku Wydział Inżynieryjno-Budowlany Politechniki Kijowskiej, uzyskując dyplom inżyniera budownictwa.

Do lutego 1919 roku pracował w Rosji, początkowo jako konstruktor żelaznych mostów i żelbetowych konstrukcji, a w latach 1913–1919 jako wykonawca robót mostowych, kolejowych i budowlanych.

W okresie I wojny światowej był naczelnikiem robót inżynieryjno-drogowych przy ósmej armii rosyjskiej, a po rewolucji październikowej (1917 roku) został inspektorem drogowym w Kijowskim Okręgu Komunikacji.

Po powrocie do Polski w 1919 roku podjął pracę w Ministerstwie Robót Publicznych, na stanowisku kierownika Budowy Wisła-Bug oraz portu rzecznego na Żeraniu pod Warszawą. Wskutek zaprzestania robót w 1920 r. po wybuchu wojny radziecko-polskiej, został mianowany kierownikiem odbudowy zniszczonych mostów na Bugu o łącznej długości 2100 m. W tym okresie prowadził także budowę drogi Hrubieszów - Uściług - Włodzimierz Wołyński. W 1924 roku został powołany na stanowisko naczelnika Oddziału Drogowego Dyrekcji Dróg Publicznych w Lublinie, a następnie (1926 roku) został dyrektorem owego Oddziału.

W 1927 roku jako pracownik Państwowych Klinkierni Ministerstwa Komunikacji, odbył półroczną praktykę zagraniczną w fabrykach klinkieru drogowego w Holandii, Niemczech, Szwajcarii i Austrii. W wyniku zdobytego doświadczenia zaprojektował nowoczesna klinkiernię w Izbicy nad Wieprzem (powiat krasnostawski), której budowę przeprowadził w latach 1928-1930. Ponadto został powołany na stanowisko dyrektora Zarządu wszystkich państwowych klinkierni rejonu lubelskiego (Izbicy, Zamościa, Bud, Białopola). Powierzono mu także zaprojektowanie i budowę klinkierni w Grodkowie (powiat Będziński), w Ołtarzewie (województwo Warszawskie), w Rudach (powiat Toruński) i w Białołęce (powiat Szamotulski). W 1933 roku według jego projektu wybudowano klinkiernię w Bergamo (koło Mediolanu). Był także doradcą technicznym Zakładów Ceramicznych w Kawęczynie i dyrektorem technicznym zakładu Ołtarzew. W latach 1935-1939 pracował jako naczelnik Wydziału Komunikacyjno-Budowlanego w Pomorskim Urzędzie Wojewódzkim w Toruniu.

W czasie II wojny światowej prowadził na własny rachunek roboty budowlane i kolejowo-drogowe. W 1944 roku oskarżony przez Gestapo o ukrywanie rodzin żydowskich, został zmuszony do porzucenia pracy i ucieczki.

W 1945 roku przybył wraz z rodziną do Krakowa, a następnie sam wyjechał na Dolny Śląsk gdzie zorganizował i prowadził Państwowe Zjednoczenie Przedsiębiorstw Budowlanych w Jeleniej Górze. W latach 1946-1948 pracował na stanowisku dyrektora d/s inwestycji w Centralnym Zarządzie Wytwórni Materiałów Budowlanych, początkowo w Krakowie, a potem w Warszawie. W 1948 roku otrzymał nominację na naczelnego dyrektora nowo utworzonego Państwowego Przedsiębiorstwa - Zakładów Prefabrykacji w Warszawie. Podczas pobytu w Warszawie pełnił ponadto następujące funkcje: przewodniczącego Komisji Unowocześnienia Budownictwa przy Instytucie Badawczym Budownictwa (IBB), przewodniczącego podkomisji budowlanej Komisji Budowlanej-Żużlowej przy IBB, rzeczoznawcy w sprawach budowy i eksploatacji zakładów ceramicznych przy Dyrekcji Ceramiki Czerwonej w Centralnym Zarządzie Przemysłu Mineralnego.

W roku 1949 przeniósł się do Krakowa, gdzie objął stanowisko dyrektora krakowskiego oddziału Przedsiębiorstwa Budowy Pieców Przemysłowych, zostając równocześnie pełnomocnikiem państwowego zarządu przymusowego nad firmami "Budownictwo Przemysłowe" i "Budowle Fabryczne Józef Elsner". Po reorganizacji Przedsiębiorstwa Budowy Pieców Przemysłowych na Terenową Dyrekcję Centralnego Zarządu Budowy Przemysłu Ciężkiego, podjął pracę na stanowisku głównego projektanta. Pod koniec 1951 r. objął stanowisko Generalnego Projektanta Zakładu Materiałów Ogniotrwałych w kombinacie Nowa Huta, gdzie opracował kompletną dokumentację oraz odpowiadał za budowę i uruchamianie Zakładu. Był również głównym specjalistą do spraw ceramicznych w Biurze Studiów i Projektów Hutnictwa „Biprostal”.

W latach 1953-1954 prowadził działalność dydaktyczną w Wieczorowej Szkole Inżynierskiej w Krakowie.

W 1955 roku został zaangażowany na stanowisko zastępcy profesora na Wydziale Ceramicznym AGH. Równocześnie powierzono mu kierownictwo Katedry i Zakładu Technologii Ceramiki Czerwonej i Kamionki, funkcję tę pełnił do 1958 roku.

Autor lub współautor około 30 publikacji naukowych i technicznych, w tym 7 książek z zakresu budownictwa mostów, klinkierów drogowych, 2 skryptów uczelnianych („Piece ceramiczne” (1956) i „Technologia ceramiki budowlanej” cz. 1 (1959, cz. 2 (1960)) oraz wielu artykułów opublikowanych w „Materiałach Budowlanych” i „Cemencie” z zakresu ceramiki budowlanej. Promotor kilkudziesięciu magistrów inżynierów ceramiki.

Głównymi kierunkami jego działalności naukowej i zawodowej były: budownictwo przemysłowe, technologia ceramiki budowlanej, a szczególnie klinkieru drogowego, technika cieplna i budowa pieców ceramicznych w przemyśle ceramiki budowlanej.

Członek komitetu redakcyjnego czasopisma "Materiały Budowlane", członek Polskiego Komitetu Normalizacyjnego w wydziale ceramiki i lekkich betonów.

Odznaczenia i nagrody

Złoty Krzyż Zasługi, Srebrny Krzyż Zasługi, Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, inne.

Źródła do biogramu

Książki

  • Księga wychowanków i wychowawców Akademii Górniczej w Krakowie (1919-1949). Oprac. J. Sulima-Samujłło. Kraków 1979, s. 113
  • Kto jest kim w ceramice : 50 lecie Wydziału Inżynierii Materiałowej i Ceramiki : 1949-1999. [AGH]. Kraków 1999, s. 44-46
  • Non omnis moriar… : groby profesorów AGH Cmentarz Rakowicki. Z. 2019. Oprac. H. Sieński. Kraków 2019, s. 136-138, [foto]
  • Polski Słownik Biograficzny. T. 20/1, z. 84 : Maria Józefa - Mathy Ignacy. Wrocław 1975, s. 114-115
  • Życiorysy profesorów i asystentów Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie (1919-1964). Red. M. Odlanicki-Poczobutt. Kraków 1965, s. 141-145, [foto] (Zeszyty Naukowe. Akademia Górniczo-Hutnicza w Krakowie ; nr 41, z. spec. 4)

Artykuły

  • Kałwa M., Wolfke S.: Zast. prof. mgr inż. Jerzy Marynowski : wspomnienie pośmiertne. Zeszyty Naukowe. Akademia Górniczo-Hutnicza ; nr 32. Seria Ceramika 1961, z. 4, s. 5-8, [foto]
  • Willaume-Pielka E.: Jerzy Marynowski : wspomnienie. Gazeta Wyborcza 2005, nr 140 (18-19 czerwca 2005), [dod.] Gazeta Wyborcza Kraków, s. 12, [foto]
Źródło: „http://historiatest.cri.agh.edu.pl/mediawiki/index.php?title=Jerzy_Marynowski&oldid=49077”