Jerzy Seidler: Różnice pomiędzy wersjami

Z Historia AGH
Nie podano opisu zmian
Nie podano opisu zmian
Linia 46: Linia 46:
| children =  
| children =  
| dhc_year = 2001
| dhc_year = 2001
| dhc_reason = za całokształt osiągnięć w dziedzinie systemów informatycznych, a w szczególności za stworzenie Polskiej Szkoły Systemów Teleinformatycznych oraz wybitny wkład w rozwój kadr naukowych
| dhc_reason = za całokształt osiągnięć w dziedzinie systemów informatycznych, a w szczególności za stworzenie Polskiej Szkoły Systemów Teleinformatycznych oraz wybitny wkład w rozwój kadr naukowych
}}
}}
Prof. dr inż. '''Jerzy Seidler''' (1927-)
Prof. dr inż. '''Jerzy Seidler''' (1927-)
Linia 52: Linia 52:
Specjalność: telekomunikacja
Specjalność: telekomunikacja


Urodził się we Lwowie. Odbył studia w Uniwersytecie Poznańskim i Politechnice Gdańskiej. Tytuł doktora uzyskał w 1955 r., docenta w 1957 r., profesora nadzwyczajnego w 1962 r., a profesora zwyczajnego w 1969 r.
Urodził się we Lwowie. Odbył studia w Uniwersytecie Poznańskim i Politechnice Gdańskiej. Tytuł doktora uzyskał w 1955 r., docenta w 1957 r., profesora nadzwyczajnego w 1962 r., a profesora zwyczajnego w 1969 r.


Pracował w Politechnice Gdańskiej jako st. asystent (1948-52), docent, kierownik Katedry (1957-62), profesor (1962-1978), dyrektor Instytutu Informatyki (1968-1972), następnie pracownik Instytutu Podstaw Informatyki PAN w Warszawie.
Pracował w Politechnice Gdańskiej jako st. asystent (1948–1952), docent, kierownik Katedry (1957–1962), profesor (1962–1978), dyrektor Instytutu Informatyki (1968–1972), następnie pracownik Instytutu Podstaw Informatyki PAN w Warszawie.


Pracownik naukowy University of Birmingham (1959-60), wykładowca (visiting prof.) University of Honolulu, Hawaii 1969-70, University of Arizona (1984-85), University of Kansas (1985-89), University of Salzburg.
Pracownik naukowy University of Birmingham (1959–1960), wykładowca (visiting prof.) University of Honolulu, Hawaii 1969–1970, University of Arizona (1984–1985), University of Kansas (1985–1989), University of Salzburg.


Członek Komitetu Informatyki PAN (w l. 1970-73 przewodniczący), Gdańskiego Towarzystwa Naukowego.
Członek Komitetu Informatyki PAN (w latach 1970–1973 przewodniczący), Gdańskiego Towarzystwa Naukowego.


Jest ojcem rozwoju metod statystycznych w telekomunikacji w Polsce, autorem szeregu publikacji z tego zakresu; spowodował powstanie i efektywny rozwój w Polsce nowych kierunków kształcenia.
Jest ojcem rozwoju metod statystycznych w telekomunikacji w Polsce, autorem szeregu publikacji z tego zakresu; spowodował powstanie i efektywny rozwój w Polsce nowych kierunków kształcenia.


Źródło:
Źródło:
* Kto jest kim w Polsce. Informator biograficzny. Edycja 3. Warszawa 1993. S. 634-635
* Kto jest kim w Polsce. Informator biograficzny. Edycja 3. Warszawa 1993. S. 634–635
* Biuletyn Informacyjny Pracowników AGH 2002 nr 100 s. 4-5
* Biuletyn Informacyjny Pracowników AGH 2002 nr 100 s. 4–5




{{DEFAULTSORT:Seidler, Jerzy }}
{{DEFAULTSORT:Seidler, Jerzy }}
[[Category:Doktorzy honoris causa]]
[[Category:Doktorzy honoris causa]]

Wersja z 11:57, 9 sty 2014

Szablon:Infobox dhc Prof. dr inż. Jerzy Seidler (1927-)

Specjalność: telekomunikacja

Urodził się we Lwowie. Odbył studia w Uniwersytecie Poznańskim i Politechnice Gdańskiej. Tytuł doktora uzyskał w 1955 r., docenta w 1957 r., profesora nadzwyczajnego w 1962 r., a profesora zwyczajnego w 1969 r.

Pracował w Politechnice Gdańskiej jako st. asystent (1948–1952), docent, kierownik Katedry (1957–1962), profesor (1962–1978), dyrektor Instytutu Informatyki (1968–1972), następnie pracownik Instytutu Podstaw Informatyki PAN w Warszawie.

Pracownik naukowy University of Birmingham (1959–1960), wykładowca (visiting prof.) University of Honolulu, Hawaii 1969–1970, University of Arizona (1984–1985), University of Kansas (1985–1989), University of Salzburg.

Członek Komitetu Informatyki PAN (w latach 1970–1973 przewodniczący), Gdańskiego Towarzystwa Naukowego.

Jest ojcem rozwoju metod statystycznych w telekomunikacji w Polsce, autorem szeregu publikacji z tego zakresu; spowodował powstanie i efektywny rozwój w Polsce nowych kierunków kształcenia.

Źródło:

  • Kto jest kim w Polsce. Informator biograficzny. Edycja 3. Warszawa 1993. S. 634–635
  • Biuletyn Informacyjny Pracowników AGH 2002 nr 100 s. 4–5