Witold Budryk

Witold Budryk
Plik:Budryk.jpg
Nazwisko	Budryk
Imię / imiona	Witold
Tytuły / stanowiska	Prof. zw. dr hab. inż.
Data urodzenia	1891
Data śmierci	1958
Dyscyplina/specjalności	wentylacja kopalń, zwalczanie pożarów podziemnych, hydromechanika górnicza, eksploatacja złóż, mechanika przemieszczeń górotworu, technologia chemiczna
Pełnione funkcje	Rektor w latach 1956–58
Odznaczenia i nagrody	Krzyż Komandorski OOP, Medal Dziesięciolecia PL, Złota Odznaka Honorowa NOT, nagrody państwowe I i II stopnia.
Funkcje Gdzie od do Dziekan Wydział Górniczy 1936 1939 Dziekan Wydział Górniczy 1945 1948 Dziekan Wydział Geologiczno-Mierniczy 1947 1948 Rektor AGH 1956 1958

Prof. zw. dr hab. inż. Witold Budryk (1891–1958)

Specjalność: wentylacja kopalń, zwalczanie pożarów podziemnych, hydromechanika górnicza, eksploatacja złóż, mechanika przemieszczeń górotworu, technologia chemiczna

Urodził się 24 lutego 1891 r. w Białymstoku. Zmarł 18 listopada 1958 r. w Krakowie, tam też pochowany w Alei Zasłużonych cmentarza Rakowickiego. Studia górnicze w Inst. Górniczym w Petersburgu, inżynierskie w Szkole Politechnicznej we Lwowie i w Politechnice Warszawskiej, studia geologiczno-górnicze w Akademii Górniczej w Krakowie.

W Akademii Górniczej od 1924 roku, asystent i docent Katedry Górnictwa, po przewodzie habilitacyjnym w 1930 r. prof. nadzw., kierownik Katedry Górnictwa i Przeróbki Mechanicznej (1930–45), organizator i dziekan Wydziału Górniczego (1936–39 i 1945/46), prof. zw. (1937), kierownik Katedry Aerologii i Hydromechaniki Górniczej (1945–58). W 1928 r. zapoczątkował listę doktorów AG (pierwszy w Polsce stopień doktora nauk technicznych z zakresu górnictwa). W 1939 r. wraz z profesorami UJ i AG uwięziony w obozach koncentracyjnych w Sachsenhausen i Oranienburgu.

Pracownik Głównego Instytutu Górnictwa w Katowicach, kierownik Zakładu Mechaniki Górotworu PAN (1952–58). Stworzył oryginalną polską szkołę inżynierów górniczych, zwaną szkołą Budryka. Był przewodniczącym Komitetu Naukowego Górniczo-Hutniczego Komitetu Porozumiewawczego, koordynującego działalność PAU, TNW, ANT i innych towarzystw naukowych (1938–39).

Autor ok. 120 prac, ogłoszonych drukiem w języku polskim, francuskim i niemieckim. Dotyczą one wszystkich dziedzin górnictwa i przeróbki mechanicznej. Stworzył naukowe podstawy tak ważnych działów w górnictwie podziemnym, jakimi są warunki bezpieczeństwa przeciwko zagrożeniom geodynamicznym, gazowym i wodnym.

Członek Akademii Nauk Technicznych, czł. rzeczywisty PAN. Jego imię otrzymała kopalnia w Ornontowicach; został także upamiętniony tablicą pamiątkową w budynku AGH oraz nazwaniem jego imieniem I pawilonu Wydziału Górniczego. Członek Komisji Nauk Technicznych PAU (1950–52), przewodniczący Komitetu Górnictwa PAN (1952–58).

Źródło:

• Biogramy uczonych polskich. T. 7. Wrocław 1992. S. 34–37
• Biuletyn Iinformacyjny Pracowników AGH 1994 nr 8–9. s. 25–26
• Uczeni Polscy XIX-XX stulecia. T.1. Warszawa 1994. S. 220–222
• Biuletyn Informacyjny Pracowników AGH 1995 nr 15. s. 12
• Biuletyn Informacyjny Pracowników AGH 1995 nr 18. s. 23
• Słownik polskich pionierów techniki. Katowice 1986. S. 34
• Nauka Polska 1958 nr 3 (23). s. 131–134
• Życiorysy profesorów i asystentów Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie (1919–1964). Kraków 1965. S. 31–36
• Słownik biograficzny techników polskich. Z. 13. Warszawa 2002. S. 36–39