Jan Pielichowski: Różnice pomiędzy wersjami
Nie podano opisu zmian |
Nie podano opisu zmian |
||
Linia 7: | Linia 7: | ||
|birth_place=Herbutów | |birth_place=Herbutów | ||
|faculty=Wydział Inżynierii Materiałowej i Ceramiki | |faculty=Wydział Inżynierii Materiałowej i Ceramiki | ||
}} | }} | ||
Prof. dr hab. inż. '''Jan Pielichowski''' (1938–) '''<span style="color:red;">biogram będzie uzupełniony</span>''' | Prof. dr hab. inż. '''Jan Pielichowski''' (1938–) '''<span style="color:red;">biogram będzie uzupełniony</span>''' | ||
Linia 22: | Linia 20: | ||
W 1956 roku ukończył I liceum Ogólnokształcące w Miliczu. | W 1956 roku ukończył I liceum Ogólnokształcące w Miliczu. | ||
W 1961 roku ukończył studia na Wydziale Chemicznym Politechniki Wrocławskiej. | W 1961 roku ukończył studia na Wydziale Chemicznym Politechniki Wrocławskiej, uzyskując tytuł zawodowy magistra inżyniera. | ||
W latach 1961–1963 pracował w Katedrze Chemii Organicznej Uniwersytetu Wrocławskiego, a następnie w latach 1963–1971 był zatrudniony w Instytucie Ciężkiej Syntezy Organicznej | |||
„Blachownia” w Kędzierzynie-Koźlu, gdzie prowadził badania nad otrzymywaniem oraz strukturą i właściwościami kauczuków etylenowo-propylenowych. | |||
W 1967 roku uzyskał stopień doktora nauk chemicznych. | |||
W 1971 roku na podstawie rozprawy „Studia nad modyfikowaniem kauczuków etylenowo-propylenowych żywicami syntetycznymi”na Wydziale Chemii Uniwersytetu im. | |||
Mikołaja Kopernika w Toruniu, uzyskał stopień doktora habilitowanego. | |||
W latach 1971–1972 był dyrektorem Instytutu Chemii na Wydziale Matematyki, Fizyki i | |||
Chemii Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Opolu. | |||
W latach 1972–2012 był zatrudniony na Wydziale Inżynierii i Technologii Chemicznej Politechniki Krakowskiej. | |||
W 1983 roku otrzymał tytuł profesora. W 1992 roku został mianowany na stanowisko profesora zwyczajnego w Politechnice Krakowskiej. | |||
W latach 1975–1978 pełnił obowiązki Prodziekana ds. Dydaktycznych, a w latach 1990–1993 | |||
Dziekana Wydziału. W 1990 roku utworzył Pracownię Chemii i Technologii Tworzyw Sztucznych, przekształconą w 1996 roku w Samodzielną Katedrę Chemii i Technologii Tworzyw Sztucznych, którą kierował do 2009 roku. | |||
Współautor monografii, 5 skryptów i ok. 200 publikacji naukowych i patentów z dziedziny chemii i technologii manomerów, polimerów i tworzyw sztucznych. Członek Polskiego Towarzystwa Chemicznego, Polskiego Towarzystwa Kalorymetrii i Analizy Termicznej, Komitetu Chemii PAN, Komitetu Redakcyjnego i Rady Programowej miesięcznika „Polimery”. | Współautor monografii, 5 skryptów i ok. 200 publikacji naukowych i patentów z dziedziny chemii i technologii manomerów, polimerów i tworzyw sztucznych. Członek Polskiego Towarzystwa Chemicznego, Polskiego Towarzystwa Kalorymetrii i Analizy Termicznej, Komitetu Chemii PAN, Komitetu Redakcyjnego i Rady Programowej miesięcznika „Polimery”. | ||
///////////////////////////////////////////////////// | |||
Wypromował 28 doktorów, spośród których dziewięciu uzyskało stopień | |||
naukowy doktora habilitowanego, w tym czterech tytuł profesora. | |||
Dorobek Profesora obejmuje ponad 400 publikacji krajowych i | |||
zagranicznych oraz 70 patentów. Jest współautorem cieszących się dużą popularnością podręczników „Technologia tworzyw sztucznych” (WNT, sześć wydań), | |||
„Chemia polimerów” (1998, 2004, 2012), „Chemia i technologia żywic epoksydowych” (WNT, 2002), „Preparaty | |||
- | |||
ka polimerów” (WNT Teza, 2005), „Geosyntetyki w | |||
in | |||
- | |||
żynierii i | |||
ochronie środowiska” (WNT Teza, 2006) oraz | |||
czterech skryptów opublikowanych przez Wydawnictwo | |||
Politechniki Krakowskiej. | |||
Zainteresowania naukowe profesora Jana Pielichow | |||
- | |||
skiego obejmują m.in. modyfikację chemiczną karbazo | |||
- | |||
lu, polimeryzację | |||
N | |||
-winylokarbazolu, zagadnienia do | |||
- | |||
tyczące katalizy przeniesienia międzyfazowego oraz | |||
otrzymywania i | |||
oceny właściwości spienionych tworzyw | |||
polimerowych. Opraco | |||
- | |||
wał sposób wytwarza | |||
- | |||
nia | |||
N | |||
-winylokarbazolu | |||
o | |||
czystości wymaganej | |||
do syntezy poliwinylo | |||
- | |||
karbazolu, a | |||
następnie | |||
sposób wytwarzania | |||
wysokocząsteczkowych | |||
polimerów | |||
N | |||
-winylo | |||
- | |||
karbazolu z | |||
wykorzy | |||
- | |||
staniem kompleksowych | |||
katalizatorów metalo | |||
- | |||
organicznych. Przed | |||
- | |||
miotem badań prowa | |||
- | |||
dzonych w | |||
kierowanym przez Profesora zespole były | |||
reaktywne barwniki karbazolowe otrzymywane poprzez | |||
sprzęganie 9-(2,3-epoksypropylo)karbazolu z | |||
chlorkami | |||
diazoniowymi. W ostatnich latach Jego szczególnym | |||
zainteresowaniem cieszą się polimery biodegradowal | |||
- | |||
ne. Opracowanie nowej metody syntezy poliaminokwa | |||
- | |||
sów, z | |||
zastosowaniem techniki mikrofalowej, umożliwia | |||
otrzymywanie polimerów o | |||
dużej czystości, do zastoso | |||
- | |||
wań w | |||
farmacji oraz inżynierii biomateriałowej. Kolejne | |||
prace dotyczą opracowania prostej i | |||
ekonomicznie uza | |||
- | |||
sadnionej metody uzyskiwania z | |||
surowców roślinnych | |||
DNA i | |||
jego pochodnych do zastosowania w | |||
elektronice | |||
i | |||
fotonice, m.in. jako komponenty diod elektrolumine | |||
- | |||
scencyjnych i | |||
ogniw fotowoltaicznych. | |||
Prof. Jan Pielichowski brał też aktywny udział w | |||
pra | |||
- | |||
cach badawczych i | |||
aplikacyjnych związanych z | |||
ochroną | |||
środowiska, zarówno w | |||
zakresie otrzymywania nowych | |||
materiałów polimerowych ze źródeł odnawialnych, jak | |||
i | |||
recyklingu odpadów z | |||
tworzyw polimerowych. | |||
Efektem tych prac są liczne publikacje i | |||
patenty. Opra | |||
- | |||
cowane zostały m.in. poliuretanowe materiały porowate | |||
z | |||
zastosowaniem polioli z | |||
olejów roślinnych jako surow | |||
- | |||
ców odnawialnych (Sposób przygotowania przedmiesz | |||
- | |||
ki poliolowej z | |||
użyciem odpadowego, mikroporowatego | |||
elastomeru poliuretanowego – patent PL 194658 B1) oraz | |||
polioli z | |||
recyklingu surowcowego odpadów poliureta | |||
- | |||
nowych (Sposób otrzymywania składnika poliolowego | |||
przeznaczonego do syntezy elastycznych poliuretano | |||
- | |||
wych materiałów porowatych – zgłoszenie patentowe | |||
P-372612). | |||
Wiele z | |||
prowadzonych prac, np. „Metoda przerobu zu | |||
- | |||
żytych butelek z | |||
PET na proekologiczne wyroby termo | |||
- | |||
izolacyjne-płyta IZOPET-R” zakończyły się wdrożeniem | |||
(2004), a | |||
także zdobyły wyróżnienia na wielu między | |||
- | |||
58 | |||
POLIMERY 2018, | |||
63 | |||
, nr 1 | |||
narodowych i | |||
krajowych wystawach, m.in. złoty medal | |||
na „Międzynarodowym Salonie Wynalazków i | |||
Nowych | |||
Produktów” w | |||
Genewie (2006) oraz Puchar MNiSW za | |||
Międzynarodowe Osiągnięcia Wynalazcze (2007). | |||
Na podkreślenie zasługuje duża aktywność prof. Jana | |||
Pielichowskiego w | |||
pozyskiwaniu partnerów do współ | |||
- | |||
pracy w | |||
zakresie wykorzystywania środków Programów | |||
Operacyjnych Unii Europejskiej. W latach 2002–2005 | |||
w | |||
ramach III Programu Horyzontalnego realizował pra | |||
- | |||
ce objęte projektem celowym oraz aktywnie uczestniczył | |||
w | |||
pracach COST Action P8 – “Materials and Systems for | |||
Optical Data Storage and Processing”. Działał również | |||
na rzecz unowocześniania zajęć | |||
dydaktycznych poprzez | |||
uczestnictwo w | |||
programach międzynarodowych “Tem | |||
- | |||
pus”, “Socrates-Erasmus” oraz “Marie Curie Host Fellow | |||
- | |||
ships”. | |||
Pełnił też funkcje redaktora Zeszytów Naukowych | |||
Politechniki Krakowskiej, serii „Chemia”, przez wiele lat | |||
był członkiem Rady Programowej czasopisma | |||
Polimery | |||
oraz członkiem Rady Redakcyjnej | |||
Journal of Polymer En | |||
- | |||
gineering | |||
, a | |||
także przewodniczącym Zarządu Oddziału | |||
Polskiego Towarzystwa Chemicznego (PTChem) w | |||
Kra | |||
- | |||
kowie, Przewodniczącym Sekcji Chemii Organicznej | |||
PTChem, członkiem Komitetu Nauki o | |||
Materiałach PAN | |||
(Sekcja Biomateriały) oraz wielu komitetów naukowych | |||
prestiżowych konferencji zagranicznych i | |||
krajowych. | |||
Za swoją działalność naukową i | |||
dydaktyczną otrzymał | |||
wiele odznaczeń, m.in. Krzyż Oficerski Orderu Odrodze | |||
- | |||
nia Polski, Medal Komisji Edukacji Naukowej, Złoty Krzyż | |||
Zasługi, Złoty Medal Polskiego Towarzystwa Chemiczne | |||
- | |||
go, Honorową Odznakę Politechniki Krakowskiej oraz | |||
trzy nagrody Ministra Nauki i | |||
Szkolnictwa Wyższego. | |||
Wszyscy współpracownicy składają Panu Profesoro | |||
- | |||
wi serdeczne podziękowania za opiekę merytoryczną | |||
i | |||
życzliwość oraz życzą wszystkiego najlepszego i | |||
wielu | |||
lat w | |||
dobrym zdrowiu. | |||
Wersja z 18:04, 7 gru 2021
Jan Pielichowski | |
---|---|
Nazwisko | Pielichowski |
Imię / imiona | Jan |
Tytuły / stanowiska | Prof. dr hab. inż. |
Data urodzenia | 2 stycznia 1938 |
Miejsce urodzenia | Herbutów
|
Wydział | Wydział Inżynierii Materiałowej i Ceramiki
|
Prof. dr hab. inż. Jan Pielichowski (1938–) biogram będzie uzupełniony
Imię Nazwisko
Dyscyplina/specjalności:
Nota biograficzna
Urodził się 2 stycznia 1938 roku w Herbutowie.
W 1956 roku ukończył I liceum Ogólnokształcące w Miliczu.
W 1961 roku ukończył studia na Wydziale Chemicznym Politechniki Wrocławskiej, uzyskując tytuł zawodowy magistra inżyniera.
W latach 1961–1963 pracował w Katedrze Chemii Organicznej Uniwersytetu Wrocławskiego, a następnie w latach 1963–1971 był zatrudniony w Instytucie Ciężkiej Syntezy Organicznej „Blachownia” w Kędzierzynie-Koźlu, gdzie prowadził badania nad otrzymywaniem oraz strukturą i właściwościami kauczuków etylenowo-propylenowych.
W 1967 roku uzyskał stopień doktora nauk chemicznych.
W 1971 roku na podstawie rozprawy „Studia nad modyfikowaniem kauczuków etylenowo-propylenowych żywicami syntetycznymi”na Wydziale Chemii Uniwersytetu im. Mikołaja Kopernika w Toruniu, uzyskał stopień doktora habilitowanego.
W latach 1971–1972 był dyrektorem Instytutu Chemii na Wydziale Matematyki, Fizyki i Chemii Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Opolu.
W latach 1972–2012 był zatrudniony na Wydziale Inżynierii i Technologii Chemicznej Politechniki Krakowskiej.
W 1983 roku otrzymał tytuł profesora. W 1992 roku został mianowany na stanowisko profesora zwyczajnego w Politechnice Krakowskiej.
W latach 1975–1978 pełnił obowiązki Prodziekana ds. Dydaktycznych, a w latach 1990–1993 Dziekana Wydziału. W 1990 roku utworzył Pracownię Chemii i Technologii Tworzyw Sztucznych, przekształconą w 1996 roku w Samodzielną Katedrę Chemii i Technologii Tworzyw Sztucznych, którą kierował do 2009 roku.
Współautor monografii, 5 skryptów i ok. 200 publikacji naukowych i patentów z dziedziny chemii i technologii manomerów, polimerów i tworzyw sztucznych. Członek Polskiego Towarzystwa Chemicznego, Polskiego Towarzystwa Kalorymetrii i Analizy Termicznej, Komitetu Chemii PAN, Komitetu Redakcyjnego i Rady Programowej miesięcznika „Polimery”.
/////////////////////////////////////////////////////
Wypromował 28 doktorów, spośród których dziewięciu uzyskało stopień
naukowy doktora habilitowanego, w tym czterech tytuł profesora.
Dorobek Profesora obejmuje ponad 400 publikacji krajowych i zagranicznych oraz 70 patentów. Jest współautorem cieszących się dużą popularnością podręczników „Technologia tworzyw sztucznych” (WNT, sześć wydań), „Chemia polimerów” (1998, 2004, 2012), „Chemia i technologia żywic epoksydowych” (WNT, 2002), „Preparaty - ka polimerów” (WNT Teza, 2005), „Geosyntetyki w in - żynierii i ochronie środowiska” (WNT Teza, 2006) oraz czterech skryptów opublikowanych przez Wydawnictwo Politechniki Krakowskiej. Zainteresowania naukowe profesora Jana Pielichow - skiego obejmują m.in. modyfikację chemiczną karbazo - lu, polimeryzację N -winylokarbazolu, zagadnienia do - tyczące katalizy przeniesienia międzyfazowego oraz otrzymywania i oceny właściwości spienionych tworzyw polimerowych. Opraco - wał sposób wytwarza - nia N -winylokarbazolu o czystości wymaganej do syntezy poliwinylo - karbazolu, a następnie sposób wytwarzania wysokocząsteczkowych polimerów N -winylo - karbazolu z wykorzy - staniem kompleksowych katalizatorów metalo - organicznych. Przed - miotem badań prowa - dzonych w kierowanym przez Profesora zespole były reaktywne barwniki karbazolowe otrzymywane poprzez sprzęganie 9-(2,3-epoksypropylo)karbazolu z chlorkami diazoniowymi. W ostatnich latach Jego szczególnym zainteresowaniem cieszą się polimery biodegradowal - ne. Opracowanie nowej metody syntezy poliaminokwa - sów, z zastosowaniem techniki mikrofalowej, umożliwia otrzymywanie polimerów o dużej czystości, do zastoso - wań w farmacji oraz inżynierii biomateriałowej. Kolejne prace dotyczą opracowania prostej i ekonomicznie uza - sadnionej metody uzyskiwania z surowców roślinnych DNA i jego pochodnych do zastosowania w elektronice i fotonice, m.in. jako komponenty diod elektrolumine - scencyjnych i ogniw fotowoltaicznych. Prof. Jan Pielichowski brał też aktywny udział w pra - cach badawczych i aplikacyjnych związanych z ochroną środowiska, zarówno w zakresie otrzymywania nowych materiałów polimerowych ze źródeł odnawialnych, jak i recyklingu odpadów z tworzyw polimerowych. Efektem tych prac są liczne publikacje i patenty. Opra - cowane zostały m.in. poliuretanowe materiały porowate z zastosowaniem polioli z olejów roślinnych jako surow - ców odnawialnych (Sposób przygotowania przedmiesz - ki poliolowej z użyciem odpadowego, mikroporowatego elastomeru poliuretanowego – patent PL 194658 B1) oraz polioli z recyklingu surowcowego odpadów poliureta - nowych (Sposób otrzymywania składnika poliolowego przeznaczonego do syntezy elastycznych poliuretano - wych materiałów porowatych – zgłoszenie patentowe P-372612). Wiele z prowadzonych prac, np. „Metoda przerobu zu - żytych butelek z PET na proekologiczne wyroby termo - izolacyjne-płyta IZOPET-R” zakończyły się wdrożeniem (2004), a także zdobyły wyróżnienia na wielu między - 58 POLIMERY 2018, 63 , nr 1 narodowych i krajowych wystawach, m.in. złoty medal na „Międzynarodowym Salonie Wynalazków i Nowych Produktów” w Genewie (2006) oraz Puchar MNiSW za Międzynarodowe Osiągnięcia Wynalazcze (2007). Na podkreślenie zasługuje duża aktywność prof. Jana Pielichowskiego w pozyskiwaniu partnerów do współ - pracy w zakresie wykorzystywania środków Programów Operacyjnych Unii Europejskiej. W latach 2002–2005 w ramach III Programu Horyzontalnego realizował pra - ce objęte projektem celowym oraz aktywnie uczestniczył w pracach COST Action P8 – “Materials and Systems for Optical Data Storage and Processing”. Działał również na rzecz unowocześniania zajęć dydaktycznych poprzez uczestnictwo w programach międzynarodowych “Tem - pus”, “Socrates-Erasmus” oraz “Marie Curie Host Fellow - ships”. Pełnił też funkcje redaktora Zeszytów Naukowych Politechniki Krakowskiej, serii „Chemia”, przez wiele lat był członkiem Rady Programowej czasopisma Polimery oraz członkiem Rady Redakcyjnej Journal of Polymer En - gineering , a także przewodniczącym Zarządu Oddziału Polskiego Towarzystwa Chemicznego (PTChem) w Kra - kowie, Przewodniczącym Sekcji Chemii Organicznej PTChem, członkiem Komitetu Nauki o Materiałach PAN (Sekcja Biomateriały) oraz wielu komitetów naukowych prestiżowych konferencji zagranicznych i krajowych. Za swoją działalność naukową i dydaktyczną otrzymał wiele odznaczeń, m.in. Krzyż Oficerski Orderu Odrodze - nia Polski, Medal Komisji Edukacji Naukowej, Złoty Krzyż Zasługi, Złoty Medal Polskiego Towarzystwa Chemiczne - go, Honorową Odznakę Politechniki Krakowskiej oraz trzy nagrody Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego. Wszyscy współpracownicy składają Panu Profesoro - wi serdeczne podziękowania za opiekę merytoryczną i życzliwość oraz życzą wszystkiego najlepszego i wielu lat w dobrym zdrowiu.
Odznaczenia i nagrody
Bibliografia publikacji
Źródła do biogramu
Książki
- Kto jest kim w ceramice : 50 lecie Wydziału Inżynierii Materiałowej i Ceramiki : 1949-1999. [AGH]. Kraków 1999, s. 119, [foto]
[Skład Osobowy AGH … 1960/61]. Kraków 1960, s. 94
Wielka Księga 85-lecia Akademii Górniczo-Hutniczej. [Oprac.] zespół aut. K. Pikoń (red. naczelny), A. Sokołowska (dyrektor projektu), K. Pikoń. Gliwice 2004, s. 160, [foto] Wydział Inżynierii Materiałowej i Ceramiki AGH w 70-lecie swojej działalności. Kraków 2019, s. 20,
Artykuły
Inne
stan na dzień 7.12.2021