Adam Jan Stupnicki: Różnice pomiędzy wersjami

Z Historia AGH
Nie podano opisu zmian
 
(Nie pokazano 5 wersji utworzonych przez 4 użytkowników)
Linia 7: Linia 7:
|birth_place=Kraków
|birth_place=Kraków
|death_date=9 sierpnia 1987
|death_date=9 sierpnia 1987
|fields=hutnictwo, walcownictwo
|fields=metalurgia, walcownictwo
|function=p.o. kierownika Katedry Maszyn Hutniczych Wydziału Hutniczego AG (1945–1947)
|function=p.o. kierownika Katedry Maszyn Hutniczych Wydziału Hutniczego AG (1945–1947)
|faculty=Wydział Hutniczy
|faculty=Wydział Hutniczy
|awards=Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski,
|name=Adam Jan Stupnicki
|name=Adam Jan Stupnicki
|honorific-suffix=
|honorific-suffix=
Linia 47: Linia 48:
Prof. mgr inż. '''Adam Jan Stupnicki''' (1898–1987)
Prof. mgr inż. '''Adam Jan Stupnicki''' (1898–1987)


Dyscyplina/specjalności: hutnictwo, walcownictwo
Dyscyplina/specjalności: metalurgia, walcownictwo


== Nota biograficzna ==
== Nota biograficzna ==
Linia 55: Linia 56:
W 1922 roku rozpoczął studia na Wydziale Hutniczym Akademii Górniczej w Krakowie. Dyplom inżyniera metalurga uzyskał w 1929 roku.  
W 1922 roku rozpoczął studia na Wydziale Hutniczym Akademii Górniczej w Krakowie. Dyplom inżyniera metalurga uzyskał w 1929 roku.  


Pracę zawodową rozpoczął już podczas studiów na stanowisku inżyniera ruchu odlewni żeliwa w sosnowieckiej Hucie "Katarzyna" (1927 - 1928), następnie Huty „Florian” w Świętochłowicach — inż. asystent stalowni 1929 - 1932 — zast. kierownika walcowni bruzdowej 1932 - 1935; Huty „Piłsudski” w Chorzowie — kierownik walcowni bruzdowych i walcowni obręczy kolejowych i kuźni 1935 - 938, p.o. dyrektora 1938 - 1939, fabryki maszyn rolniczych w Ostrówku k/Warszawy — kierownik odlewni 1940 -1944; Huty „Kościuszko” w Chorzowie — dyrektor 1945 - 1946; Ministerstwa Przemysłu i Handlu w Warszawie 1946 - 1951.
Pracę zawodową rozpoczął już podczas studiów na stanowisku inżyniera ruchu odlewni żeliwa w sosnowieckiej Hucie „Katarzyna” (1927-1928), następnie Huty „Florian” w Świętochłowicach — inż. asystent stalowni 1929-1932 — zast. kierownika walcowni bruzdowej 1932-1935; Huty „Piłsudski” w Chorzowie — kierownik walcowni bruzdowych i walcowni obręczy kolejowych i kuźni 1935-1938, p.o. dyrektora 1938-1939, fabryki maszyn rolniczych w Ostrówku k/Warszawy — kierownik odlewni 1940-1944; Huty „Kościuszko” w Chorzowie — dyrektor 1945-1946; Ministerstwa Przemysłu i Handlu w Warszawie 1946-1951.


Pierwszy po drugiej wojnie światowej p.o. kierownika Katedry Maszyn Hutniczych 1945–1947 na [[Wydział Hutniczy|Wydziale Hutniczym]] Akademii Górniczej. Odtworzył przedwojenny potencjał dydaktyczny katedry, umożliwiający prowadzenie przedmiotu z zakresu maszyn hutniczych na Wydziale Hutniczym i następnie po utworzeniu [[Wydział Elektromechaniczny|Wydziału Elektromechanicznego]] AG w 1946 roku specjalności pn. „Mechanizacja hutnictwa”. Wykładowca na Wydziale Hutniczym AG w latach 1945 - 1948.
Pierwszy po drugiej wojnie światowej p.o. kierownika Katedry Maszyn Hutniczych 1945–1947 na [[Wydział Hutniczy|Wydziale Hutniczym]] Akademii Górniczej. Odtworzył przedwojenny potencjał dydaktyczny katedry, umożliwiający prowadzenie przedmiotu z zakresu maszyn hutniczych na Wydziale Hutniczym i następnie po utworzeniu [[Wydział Elektromechaniczny|Wydziału Elektromechanicznego]] AG w 1946 roku specjalności pn. „Mechanizacja hutnictwa”. Wykładowca na Wydziale Hutniczym AG w latach 1945-1948.
W Ministerstwie Przemysłu Ciężkiego w Warszawie — inspektor i radca 1946 - 1951; Ministerstwa Przemysłu Ciężkiego — inspektor i doradca ministra 1951. W latach 1951 - 1953 przebywał w więzieniu, zrehabilitowany w 1956 roku. Pracownik Państwowego Wydawnictwa Szkolenia Zawodowego w Warszawie — redaktor 1953 - 1956; Ministerstwa Przemysłu Ciężkiego Departament Techniki Hutniczej — kierownik zespołu metalurgii żelaza 1956 - 1966; Huty „Warszawa” w Warszawie — doradca do spraw technicznych 1966.  
 
W Ministerstwie Przemysłu Ciężkiego w Warszawie — inspektor i radca 1946-1951; Ministerstwa Przemysłu Ciężkiego — inspektor i doradca ministra 1951. W latach 1951-1953 przebywał w więzieniu, zrehabilitowany w 1956 roku. Pracownik Państwowego Wydawnictwa Szkolenia Zawodowego w Warszawie — redaktor 1953-1956; Ministerstwa Przemysłu Ciężkiego Departament Techniki Hutniczej — kierownik zespołu metalurgii żelaza 1956-1966; Huty „Warszawa” w Warszawie — doradca do spraw technicznych 1966.  


Od 1966 na emeryturze.
Od 1966 na emeryturze.


==== Odznaczenia i nagrody ====
==== Odznaczenia i nagrody ====
[[Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski]], Odznaka Honorowa "Zasłużony pracownik państwowy", Odznaka Honorowa AGH "Za zasługi położone dla rozwoju uczelni", Medal Honorowy XXV-lecia Wydziału Maszyn Górniczych i Hutniczych AGH i Członek Honorowy


Krzyż Kawalerski OOP, Odznaka Honorowa "Zasłużony pracownik państwowy", Odznaka Honorowa AGH "Za zasługi położone dla rozwoju uczelni", Medal Honorowy XXV-lecia Wydziału Maszyn Górniczych i Hutniczych AGH i Członek Honorowy
== Źródła do biogramu  ==
 
== Bibliografia ==
====Książki====
====Książki====
* Kronika i spis absolwentów Akademii Górniczo-Hutniczej im. Stanisława Staszica 1919–1979. [T.] 2 : Pion hutniczy. Kraków 1997, s. 106
* Kronika i spis absolwentów Akademii Górniczo-Hutniczej im. Stanisława Staszica 1919–1979. [T.] 2 : Pion hutniczy. Kraków 1997, s. 106
Linia 73: Linia 74:
* Z dziejów Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie w latach 1919-1967. Oprac. J. Sulima-Samujłło oraz zespół aut. Kraków 1970, s. 433 (Wydawnictwa Jubileuszowe 1919-1969)
* Z dziejów Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie w latach 1919-1967. Oprac. J. Sulima-Samujłło oraz zespół aut. Kraków 1970, s. 433 (Wydawnictwa Jubileuszowe 1919-1969)
====Artykuły====
====Artykuły====
* Drzymała Z.: 80 lat Katedry Urządzeń Technologicznych i Ochrony Środowiska (rys historyczny). ''Automatyka : półrocznik'' [Wyd. AGH] 2001, T. 5 z. 1/2, s. 153-167, [foto]
* Drzymała Z.: 80 lat Katedry Urządzeń Technologicznych i Ochrony Środowiska (rys historyczny). ''Automatyka : półrocznik'' [wyd. AGH] 2001, T. 5 z. 1/2, s. 153-167, [foto]





Aktualna wersja na dzień 09:09, 25 lis 2017

Adam Jan Stupnicki
Adam Stupnicki.jpg
Nazwisko Stupnicki
Imię / imiona Adam Jan
Tytuły / stanowiska Prof. mgr inż.
Data urodzenia 12 grudnia 1898
Miejsce urodzenia Kraków
Data śmierci 9 sierpnia 1987
Dyscyplina/specjalności metalurgia, walcownictwo
Pełnione funkcje p.o. kierownika Katedry Maszyn Hutniczych Wydziału Hutniczego AG (1945–1947)
Wydział Wydział Hutniczy


Odznaczenia i nagrody Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski

Prof. mgr inż. Adam Jan Stupnicki (1898–1987)

Dyscyplina/specjalności: metalurgia, walcownictwo

Nota biograficzna

Urodził się 12 grudnia 1898 roku w Krakowie. Zmarł 9 sierpnia 1987 roku. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Pyrach pod Warszawą.

W 1922 roku rozpoczął studia na Wydziale Hutniczym Akademii Górniczej w Krakowie. Dyplom inżyniera metalurga uzyskał w 1929 roku.

Pracę zawodową rozpoczął już podczas studiów na stanowisku inżyniera ruchu odlewni żeliwa w sosnowieckiej Hucie „Katarzyna” (1927-1928), następnie Huty „Florian” w Świętochłowicach — inż. asystent stalowni 1929-1932 — zast. kierownika walcowni bruzdowej 1932-1935; Huty „Piłsudski” w Chorzowie — kierownik walcowni bruzdowych i walcowni obręczy kolejowych i kuźni 1935-1938, p.o. dyrektora 1938-1939, fabryki maszyn rolniczych w Ostrówku k/Warszawy — kierownik odlewni 1940-1944; Huty „Kościuszko” w Chorzowie — dyrektor 1945-1946; Ministerstwa Przemysłu i Handlu w Warszawie 1946-1951.

Pierwszy po drugiej wojnie światowej p.o. kierownika Katedry Maszyn Hutniczych 1945–1947 na Wydziale Hutniczym Akademii Górniczej. Odtworzył przedwojenny potencjał dydaktyczny katedry, umożliwiający prowadzenie przedmiotu z zakresu maszyn hutniczych na Wydziale Hutniczym i następnie po utworzeniu Wydziału Elektromechanicznego AG w 1946 roku specjalności pn. „Mechanizacja hutnictwa”. Wykładowca na Wydziale Hutniczym AG w latach 1945-1948.

W Ministerstwie Przemysłu Ciężkiego w Warszawie — inspektor i radca 1946-1951; Ministerstwa Przemysłu Ciężkiego — inspektor i doradca ministra 1951. W latach 1951-1953 przebywał w więzieniu, zrehabilitowany w 1956 roku. Pracownik Państwowego Wydawnictwa Szkolenia Zawodowego w Warszawie — redaktor 1953-1956; Ministerstwa Przemysłu Ciężkiego Departament Techniki Hutniczej — kierownik zespołu metalurgii żelaza 1956-1966; Huty „Warszawa” w Warszawie — doradca do spraw technicznych 1966.

Od 1966 na emeryturze.

Odznaczenia i nagrody

Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Odznaka Honorowa "Zasłużony pracownik państwowy", Odznaka Honorowa AGH "Za zasługi położone dla rozwoju uczelni", Medal Honorowy XXV-lecia Wydziału Maszyn Górniczych i Hutniczych AGH i Członek Honorowy

Źródła do biogramu

Książki

  • Kronika i spis absolwentów Akademii Górniczo-Hutniczej im. Stanisława Staszica 1919–1979. [T.] 2 : Pion hutniczy. Kraków 1997, s. 106
  • Księga wychowanków i wychowawców Akademii Górniczej w Krakowie (1919-1949). Oprac. J. Sulima-Samujłło. Kraków 1979, s. 177
  • Słownik biograficzny techników polskich. Z. 22. Red. J. Piłatowicz. Warszawa 2011, s. 152-154
  • Z dziejów Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie w latach 1919-1967. Oprac. J. Sulima-Samujłło oraz zespół aut. Kraków 1970, s. 433 (Wydawnictwa Jubileuszowe 1919-1969)

Artykuły

  • Drzymała Z.: 80 lat Katedry Urządzeń Technologicznych i Ochrony Środowiska (rys historyczny). Automatyka : półrocznik [wyd. AGH] 2001, T. 5 z. 1/2, s. 153-167, [foto]