Jerzy Henryk Litwiniszyn: Różnice pomiędzy wersjami

Z Historia AGH
Nie podano opisu zmian
Nie podano opisu zmian
Linia 10: Linia 10:
|death_place=Kielce
|death_place=Kielce
|fields=mechanika górotworu, aerologia
|fields=mechanika górotworu, aerologia
|function=Prodziekan Wydziału Górniczego (1952–54)
|function=Prodziekan Wydziału Górniczego (1952–1954)
|faculty=Wydział Górnictwa i Geoinżynierii
|faculty=Wydział Górnictwa i Geoinżynierii
|awards=Krzyż Komandorski i Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Złoty Krzyż Zasługi, Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari, Medal za Wojnę Obronną 1939, wiele prestiżowych nagród naukowych: m.in. dwukrotnie nagrody państwowe, w tym indywidualna I stopnia, nagroda naukowa im. Maksymiliana Tytusa Hubera, zasłużony racjonalizator produkcji (1962 r.).
|awards=Złoty Krzyż Zasługi, Krzyż Komandorski OOP, Krzyż Kawalerski OOP, Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari
|dhc_year=1979
|dhc_year=1979
|dhc_reason=za  zasługi dla rozwoju nauk górniczych, a zwłaszcza aerologii górniczej i mechaniki górotworu
|dhc_reason=za  zasługi dla rozwoju nauk górniczych, a zwłaszcza aerologii górniczej i mechaniki górotworu
Linia 49: Linia 49:
|spouse=
|spouse=
|children=
|children=
}}
{{Funkcja
|Stanowisko=Prodziekan
|Jednostka=Wydział Górniczy
|Rok_od=1952
|Rok_do=1954
}}
}}
Prof. zw. dr hab. inż. '''Jerzy Henryk Litwiniszyn''' (1914–2000)
Prof. zw. dr hab. inż. '''Jerzy Henryk Litwiniszyn''' (1914–2000)
Linia 54: Linia 60:
Specjalność: mechanika górotworu, aerologia
Specjalność: mechanika górotworu, aerologia


Urodził się 2 sierpnia 1914 roku w miejscowości Płoki koło Libiąża (inne źródła podają miejscowość Tenczynek koło Krzeszowic). Zmarł 12 czerwca 2000 roku w Kielcach. Pochowany na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie. Studia rozpoczął w 1932 roku na Akademii Górniczej. W 1938 roku uzyskał dyplom inżyniera górniczego, w roku 1947 obronił doktorat, w 1950 habilitację, w 1954 roku został profesorem nadzwyczajnym, a w 1958 roku profesorem zwyczajnym.
== Życiorys ==
Urodził się 2 sierpnia 1914 r. w miejscowości Płoki koło Libiąża (inne źródła podają miejscowość Tenczynek koło Krzeszowic). Zmarł 12 czerwca 2000 r. w Kielcach, pochowany na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie.  
 
W latach 1932-1938 studiował w Akademii Górniczej, uzyskując dyplom inżyniera górniczego. Doktoryzował się w 1947 r., a w 1950 r. uzyskał stopień naukowy doktora habilitowanego. Tytuł profesora nadzwyczajnego otrzymał w 1954 r., a w 1958 r. profesora zwyczajnego.
Doktor honoris causa Akademii Górniczo-Hutniczej(1979), oraz Uniwersytetu Górniczego w Leoben (1990).
 
W 1939 r. podjął pracę w Katedrze Górnictwa I Akademii Górniczej. Po wybuchu II wojny światowej brał udział w kampanii wrześniowej. Po wkroczeniu Armii Czerwonej dostał się do niewoli sowieckiej, następnie trafił do niewoli niemieckiej, gdzie przebywał najpierw w Stalagu w Neubrandenburgu, a następnie w Oflagu w Woldenbergu.  


W 1939 roku podjął pracę w Katedrze Górnictwa I Akademii Górniczej. Po wybuchu II wojny światowej brał udział w kampanii wrześniowej. Po wkroczeniu Armii Czerwonej Profesor dostał się do niewoli sowieckiej, następnie trafił do niewoli niemieckiej, gdzie przebywał najpierw w Stalagu w Neubrandenburgu, a następnie w Oflagu w Woldenbergu. Po wojnie kontynuował pracę naukową i dydaktyczną na Wydziale Górniczym Akademii Górniczej w Katedrze Górnictwa i Przeróbki Mechanicznej. Początkowo adiunkt w latach 1945–50. Po uzyskaniu habilitacji w 1950 roku, został mianowany profesorem kontraktowym (1951) i kierownikiem Katedry Hydromechaniki, a w 1953 roku objął kierownictwo Zakładu Hydromechaniki, który wchodził w skład Katedry Aerologii i Hydromechaniki Górniczej. W latach 1959–1969 prowadził Katedrę Aerologii i Hydromechaniki Górniczej. Przez wiele lat był przewodniczącym Komitetu Górnictwa PAN, założycielem i dyrektorem Instytutu Mechaniki Górotworu PAN. Piastował wiele odpowiedzialnych funkcji w międzynarodowych organizacjach, radach naukowych, komitetach redakcyjnych czasopism z zakresu górnictwa i mechaniki. W 1987 roku przeszedł na emeryturę.
Po wojnie kontynuował pracę naukową i dydaktyczną na Wydziale Górniczym Akademii Górniczej w Katedrze Górnictwa i Przeróbki Mechanicznej. Początkowo adiunkt w latach 1945–1950, po uzyskaniu habilitacji został mianowany profesorem kontraktowym (1951) i kierownikiem Katedry Hydromechaniki. W 1953 r. objął kierownictwo Zakładu Hydromechaniki, który wchodził w skład Katedry Aerologii i Hydromechaniki Górniczej. W latach 1959–1969 prowadził Katedrę Aerologii i Hydromechaniki Górniczej. Przez wiele lat był przewodniczącym Komitetu Górnictwa PAN, założycielem i dyrektorem Instytutu Mechaniki Górotworu PAN. Piastował wiele odpowiedzialnych funkcji w międzynarodowych organizacjach, radach naukowych, komitetach redakcyjnych czasopism z zakresu górnictwa i mechaniki. W 1987 r. przeszedł na emeryturę.


Opublikował 248 prac z zakresu mechaniki górotworu dotyczących przede wszystkim zjawisk i procesów zachodzących w skałach i w wyrobiskach kopalnianych (wymiana ciepła między skałami a powietrzem i wpływem temperatury skał na temperaturę powietrza kopalnianego, wydzielanie ciepła w wyrobiskach kopalnianych dla oznaczania stanu procesów samozagrzewania węgla, mechanika ośrodka sypkiego). Wypromował 11 doktorów.
Opublikował 248 prac z zakresu mechaniki górotworu dotyczących przede wszystkim zjawisk i procesów zachodzących w skałach i w wyrobiskach kopalnianych (wymiana ciepła między skałami a powietrzem i wpływem temperatury skał na temperaturę powietrza kopalnianego, wydzielanie ciepła w wyrobiskach kopalnianych dla oznaczania stanu procesów samozagrzewania węgla, mechanika ośrodka sypkiego). Wypromował 11 doktorów.


Członek Meksykańskiej Akademii Nauk, Austriackiej Akademii Nauk; Profesor honorowy:  Uniwersytetu Górnictwa i Technologii w Xuzhou oraz Politechniki w Xiantang. Doktor honoris causa Akademii Górniczo-Hutniczej(1979), oraz Uniwersytetu Górniczego w Leoben (1990). Członkiem korespondentem PAN został wybrany w 1956 roku, a członkiem rzeczywistym w 1966 roku. W latach 1977–89 był wiceprezesem PAN, a od 1989 roku był członkiem Polskiej Akademii Umiejętności.
Członek Meksykańskiej Akademii Nauk, Austriackiej Akademii Nauk; Profesor honorowy:  Uniwersytetu Górnictwa i Technologii w Xuzhou oraz Politechniki w Xiantang. Członek korespondent PAN (od 1956 r.), członek rzeczywisty od 1966 r. W latach 1977– 1989 wiceprezes PAN, a od 1989 r. członek Polskiej Akademii Umiejętności.
 
== Bibliografia==
 
=== Książki ===


Źródło:
* Kto jest kim w Polsce. Informator biograficzny. Edycja 3. Warszawa 1993. S. 399
* Kto jest kim w Polsce. Informator biograficzny. Edycja 3. Warszawa 1993. S. 399
* Biuletyn Informacyjny Pracowników AGH 1994 nr 5. s. 18
 
* Biuletyn Informacyjny Pracowników AGH 1997 nr 42–43. s. 24–26, 35–38
=== Artykuły ===
 
* Nauka Polska 1967 nr 2 (68). s. 67–70
* Nauka Polska 1967 nr 2 (68). s. 67–70
* Archives of Mining Sciences 2005 Vol. 50 special issue. s. 7–15
* Archives of Mining Sciences 2005 Vol. 50 special issue. s. 7–15
* Biuletyn Informacyjny Pracowników AGH 1994 nr 5. s. 18
* Biuletyn Informacyjny Pracowników AGH 1997 nr 42–43. s. 24–26, 35–38


=== Inne ===


* http://www.img-pan.krakow.pl/dmdocuments/Jubileusz-IMG%20-%20Litwiniszyn.pdf
* http://www.img-pan.krakow.pl/dmdocuments/Jubileusz-IMG%20-%20Litwiniszyn.pdf

Wersja z 08:15, 18 wrz 2014

Jerzy Henryk Litwiniszyn
Jerzy Litwiniszyn.jpg
Nazwisko Litwiniszyn
Imię / imiona Jerzy
Tytuły / stanowiska Prof. zw. dr hab. inż.
Data urodzenia 2 sierpnia 1914
Miejsce urodzenia Płoki
Data śmierci 12 czerwca 2000
Miejsce śmierci Kielce
Dyscyplina/specjalności mechanika górotworu, aerologia
Pełnione funkcje Prodziekan Wydziału Górniczego (1952–1954)
Wydział Wydział Górnictwa i Geoinżynierii
Rok przyznania doktoratu h.c. AGH 1979
Powód przyznania doktoratu h.c. AGH za zasługi dla rozwoju nauk górniczych, a zwłaszcza aerologii górniczej i mechaniki górotworu
Odznaczenia i nagrody Złoty Krzyż Zasługi, Krzyż Komandorski OOP, Krzyż Kawalerski OOP, Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari
FunkcjeGdzieoddo
ProdziekanWydział Górniczy19521954


Prof. zw. dr hab. inż. Jerzy Henryk Litwiniszyn (1914–2000)

Specjalność: mechanika górotworu, aerologia

Życiorys

Urodził się 2 sierpnia 1914 r. w miejscowości Płoki koło Libiąża (inne źródła podają miejscowość Tenczynek koło Krzeszowic). Zmarł 12 czerwca 2000 r. w Kielcach, pochowany na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie.

W latach 1932-1938 studiował w Akademii Górniczej, uzyskując dyplom inżyniera górniczego. Doktoryzował się w 1947 r., a w 1950 r. uzyskał stopień naukowy doktora habilitowanego. Tytuł profesora nadzwyczajnego otrzymał w 1954 r., a w 1958 r. profesora zwyczajnego. Doktor honoris causa Akademii Górniczo-Hutniczej(1979), oraz Uniwersytetu Górniczego w Leoben (1990).

W 1939 r. podjął pracę w Katedrze Górnictwa I Akademii Górniczej. Po wybuchu II wojny światowej brał udział w kampanii wrześniowej. Po wkroczeniu Armii Czerwonej dostał się do niewoli sowieckiej, następnie trafił do niewoli niemieckiej, gdzie przebywał najpierw w Stalagu w Neubrandenburgu, a następnie w Oflagu w Woldenbergu.

Po wojnie kontynuował pracę naukową i dydaktyczną na Wydziale Górniczym Akademii Górniczej w Katedrze Górnictwa i Przeróbki Mechanicznej. Początkowo adiunkt w latach 1945–1950, po uzyskaniu habilitacji został mianowany profesorem kontraktowym (1951) i kierownikiem Katedry Hydromechaniki. W 1953 r. objął kierownictwo Zakładu Hydromechaniki, który wchodził w skład Katedry Aerologii i Hydromechaniki Górniczej. W latach 1959–1969 prowadził Katedrę Aerologii i Hydromechaniki Górniczej. Przez wiele lat był przewodniczącym Komitetu Górnictwa PAN, założycielem i dyrektorem Instytutu Mechaniki Górotworu PAN. Piastował wiele odpowiedzialnych funkcji w międzynarodowych organizacjach, radach naukowych, komitetach redakcyjnych czasopism z zakresu górnictwa i mechaniki. W 1987 r. przeszedł na emeryturę.

Opublikował 248 prac z zakresu mechaniki górotworu dotyczących przede wszystkim zjawisk i procesów zachodzących w skałach i w wyrobiskach kopalnianych (wymiana ciepła między skałami a powietrzem i wpływem temperatury skał na temperaturę powietrza kopalnianego, wydzielanie ciepła w wyrobiskach kopalnianych dla oznaczania stanu procesów samozagrzewania węgla, mechanika ośrodka sypkiego). Wypromował 11 doktorów.

Członek Meksykańskiej Akademii Nauk, Austriackiej Akademii Nauk; Profesor honorowy: Uniwersytetu Górnictwa i Technologii w Xuzhou oraz Politechniki w Xiantang. Członek korespondent PAN (od 1956 r.), członek rzeczywisty od 1966 r. W latach 1977– 1989 wiceprezes PAN, a od 1989 r. członek Polskiej Akademii Umiejętności.

Bibliografia

Książki

  • Kto jest kim w Polsce. Informator biograficzny. Edycja 3. Warszawa 1993. S. 399

Artykuły

  • Nauka Polska 1967 nr 2 (68). s. 67–70
  • Archives of Mining Sciences 2005 Vol. 50 special issue. s. 7–15
  • Biuletyn Informacyjny Pracowników AGH 1994 nr 5. s. 18
  • Biuletyn Informacyjny Pracowników AGH 1997 nr 42–43. s. 24–26, 35–38

Inne