Eugeniusz Mazanek

Eugeniusz Mazanek
Nazwisko	Mazanek
Imię / imiona	Eugeniusz
Tytuły / stanowiska	Prof. zw. dr inż.
Data urodzenia	4 grudnia 1910
Miejsce urodzenia	Rzeszów
Data śmierci	12 października 1984
Miejsce śmierci	Kraków
Dyscyplina/specjalności	technologia spiekalnicza i wielkopiecowa
Pełnione funkcje	Prodziekan Wydziału Metalurgicznego (1962–1966)
Wydział	Wydział Inżynierii Metali i Informatyki Przemysłowej
Odznaczenia i nagrody	Krzyż Komandorski i Oficerskim OOP, Medal im. Stanisława Staszica, tytuł "Zasłużony Hutnik PRL"
Funkcje Gdzie od do Prodziekan Wydział Metalurgiczny 1962 1966

Prof. zw. dr inż. Eugeniusz Mazanek (1910–1984)

Specjalność: technologia spiekalnicza i wielkopiecowa

Życiorys

Urodził się 4 grudnia 1910 r. w Rzeszowie. Zmarł 12 października 1984 r. w Krakowie, pochowany na Cmentarzu Rakowickim.

Docent w AGH (od 1957). W 1964 r. otrzymał tytuł naukowy profesora nadzwyczajnego, a od 1971 r. profesora zwyczajnego.

Ukończył studia na Wydziale Hutniczym Akademii Górniczej (1933), uzyskując dyplom inżyniera metalurga. Następnie podjął pracę wielkopiecownika w Hucie "Kościuszko" w Chorzowie, awansując z biegiem czasu do stanowiska zastępcy kierownika wydziału wielkich pieców (1938).

Podczas okupacji pracował w krakowskich Miejskich Kolejach Elektrycznych, a od 1941 r. był nauczycielem w Szkole Górniczo-Hutniczej na Krzemionkach. Po wojnie powrócił do Huty "Kościuszko" i kierował wydziałem wielkich pieców. W kolejnych latach był zarządcą inwestycji wielkopiecowych w Centralnym Zarządzie Przemysłu Hutniczego w Katowicach. Jednocześnie od 1950 r. pracował bezpośrednio w produkcji hutniczej, kolejno na stanowiskach: kierownika wielkich pieców w Hucie "Bobrek", głównego metalurga w Hucie "Pokój", a w latach 1954-1959 w Hucie im. Lenina (obecnie ArcelorMittal Poland S. A. Oddział w Krakowie) na stanowisku głównego wielkopiecownika i zastępcy głównego technologa. Do 1960 r. pełnił funkcję przewodniczącego polskiej delegacji sekcji wielkopiecowej Rady Wzajemnej Pomocy Gospodarczej (RWPG).

Z AGH związany od 1959 r., kiedy to objął Katedrę Metalurgii Surówki, którą kierował do 1980 r. W latach 1962-1966 pełnił funkcję prodziekana Wydziału Metalurgicznego oraz zastępcy dyrektora Instytutu Metalurgii (1974-1978). Podejmował prace badawcze i wdrożeniowe z wieloma instytucjami i zakładami przemysłowymi, m.in. z Katedrą Krystalografii Uniwersytetu Jagiellońskiego.

Publikacje i dokonania

Autor wielu publikacji w czasopismach naukowych polskich i zagranicznych, w tym również podręczników i opracowań. Spośród nich wymienić należy: "Technologia i praktyka wielkopiecowa" (1969) "Wybrane zagadnienia z zakresu metalurgii surówki" cz. I i II (1971) "Proces wielkopiecowy" (1972) "Hutnictwo ogólne" (1977) "Wybrane zagadnienia z konstrukcji i technologii dużych jednostek wielkopiecowych (1980)

Podejmował badania m.in. z zakresu zmian składu fazowego i tekstury spieków. W latach 1970–1980 pracował nad rodzajem tworzywa żelazonośnego, tj. grudkami metalizowanymi. Był pionierem propagowania tej technologii w Polsce. Wiele jego rozwiązań i ulepszeń znalazło zastosowanie w praktyce, m.in. zmodernizowane urządzenie zasypowe wielkiego pieca.

Członkostwa

Wieloletni członek Komitetu Hutnictwa, a następnie Komitetu Metalurgii PAN oraz Komitetu Redakcyjnego "Archiwum Hutnictwa".

Odznaczenia i nagrody

Odznaczony Krzyżem Komandorskim (1976) i Oficerskim (1962) OOP i innymi odznaczeniami. Uhonorowany przez Radę Państwa tytułem "Zasłużony Hutnik PRL" (1974) oraz Medalem im. Stanisława Staszica (1972 r.), nadanym przez Stowarzyszenie Inżynierów i Techników Przemysłu Hutniczego.

Bibliografia

• BIP 1997 nr 44–45. s. 20–21
• Jubileusz 75-lecia Wydziału Metalurgii i Inżynierii Materiałowej 1922–1997. s. 43–44
• Słownik biograficzny techników polskich. Z. 23. Warszawa 2012. S. 84–86