Tomisław Marian Morawski: Różnice pomiędzy wersjami
Nie podano opisu zmian |
Nie podano opisu zmian |
||
Linia 64: | Linia 64: | ||
We wrześniu 1939 roku wyjechał do Francji, gdzie zamieszkał w Tuluzie i pracował w tamtejszym Czerwonym Krzyżu. | We wrześniu 1939 roku wyjechał do Francji, gdzie zamieszkał w Tuluzie i pracował w tamtejszym Czerwonym Krzyżu. | ||
Opracował, wraz z prezesem Wyższego Urzędu Górniczego Zygmuntem Malawskim, "Niemiecko-polski popularny słownik górniczy". | |||
== Bibliografia == | == Bibliografia == |
Wersja z 07:52, 12 wrz 2014
Tomisław Marian Morawski | |
---|---|
Nazwisko | Morawski |
Imię / imiona | Tomisław Marian |
Tytuły / stanowiska | Inż. |
Data urodzenia | 31 lipca 1881 |
Miejsce urodzenia | Rudniczysko |
Data śmierci | 17 marca 1946 |
Miejsce śmierci | Tuluza |
Dyscyplina/specjalności | górnictwo |
Wydział | Wydział Górniczy |
Rok przyznania doktoratu h.c. AGH | 1937 |
Powód przyznania doktoratu h.c. AGH | za wybitne zasługi dla polskiego przemysłu górniczego |
Inż. Tomisław Marian Morawski (1881–1946)
Specjalność: górnictwo
Życiorys
Urodził się 31 lipca 1881 r. w Rudniczysku (powiat Kępno). Zmarł w Tuluzie 17 marca 1946 r.
W latach 1900–1904 studiował w Akademii Górniczej we Freibergu uzyskując dyplom inżyniera górniczego i mierniczego. Podczas studiów odbywał praktyki w kopalniach saskich, następnie pracował jako sztygar w kopalni węgla kamiennego w Westfalii oraz Zeissholz.
W latach 1912–1919 był dyrektorem kopalni węgla brunatnego w Węglińcu. W 1919 r. przeszedł do pracy w Ministerstwie Przemysłu i Handlu w Warszawie, gdzie był kierownikiem Wydziału Spraw Śląskich, później dyrektorem Głównej Dyrekcji Państwowych Zakładów Górniczych i Hutniczych.
W latach 1922–1924 był wiceprezesem Wyższego Urzędu Górniczego w Katowicach, następnie generalnym dyrektorem Spółki Akcyjnej „Lignoza” w Katowicach (1924–1931). Pełnił ponadto funkcje: wiceprezesa Unii Polskiego Przemysłu Górniczo-Hutniczego, wiceprezesa Komitetu Wykonawczego Polskiej Konwencji Węglowej, był członkiem zarządu Izby Przemysłowo-Handlowej w Katowicach, prezesem rad nadzorczych i technicznych spółek węglowych. W latach 1931-1939 pełnił funkcję dyrektora generalnego Rybnickiego Gwarectwa Węglowego.
W 1937 r. otrzymał tytuł doktora nauk technicznych honoris causa Akademii Górniczej w Krakowie za za wybitne zasługi dla polskiego przemysłu górniczego.
We wrześniu 1939 roku wyjechał do Francji, gdzie zamieszkał w Tuluzie i pracował w tamtejszym Czerwonym Krzyżu.
Opracował, wraz z prezesem Wyższego Urzędu Górniczego Zygmuntem Malawskim, "Niemiecko-polski popularny słownik górniczy".
Bibliografia
Książki
- Polski Słownik Biograficzny. T. 21/4 z. 91. Wrocław 1976. S. 752
Artykuły
- Przegląd Górniczo-Hutniczy, 1938 t. 30 nr 1 s. 6-8, portr.