Roman Zygmunt Rieger: Różnice pomiędzy wersjami
mNie podano opisu zmian |
Danuta.Rys (dyskusja | edycje) Nie podano opisu zmian |
||
Linia 63: | Linia 63: | ||
* Słownik polskich pionierów techniki. Katowice 1986. S. 177 | * Słownik polskich pionierów techniki. Katowice 1986. S. 177 | ||
* Słownik biograficzny techników polskich. Z. 13. Warszawa 2002. S. 133–137 | * Słownik biograficzny techników polskich. Z. 13. Warszawa 2002. S. 133–137 | ||
* Z dziejów Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie w latach 1919–1967. Kraków 1970. S. 626 | |||
{{DEFAULTSORT:Rieger, Roman Zygmunt}} | {{DEFAULTSORT:Rieger, Roman Zygmunt}} | ||
[[Category:Uczeni]] | [[Category:Uczeni]] |
Wersja z 10:48, 26 wrz 2014
Roman Zygmunt Rieger | |
---|---|
Nazwisko | Rieger |
Imię / imiona | Roman |
Tytuły / stanowiska | Prof. dr inż. |
Data urodzenia | 1870 |
Miejsce urodzenia | Lwów |
Data śmierci | 1947 |
Miejsce śmierci | Kraków |
Dyscyplina/specjalności | maszyny górnicze, organizacja pracy |
Pełnione funkcje | Kierownik Katedry Górnictwa Ogólnego w latach 1945–47 |
Wydział | Wydział Górnictwa i Geoinżynierii
|
Odznaczenia i nagrody | Złoty Krzyż Zasługi (1929), Krzyż Oficerski Orderu Polonia Restituta (1931) |
Prof. dr inż. Roman Zygmunt Rieger (1870–1947)
Specjalność: maszyny górnicze, organizacja pracy
Urodził się 22 listopada 1870 r. we Lwowie. Zmarł 27 października 1947 r. w Krakowie, tam też został pochowany na cmentarzu Rakowickim. Studiował w Akademii Górniczej w Leoben, gdzie w 1895 r. uzyskał stopień inżyniera górniczego i hutniczego. Przed wojną pracował w przemyśle, był dyrektorem centralnego zarządu Witkowickich Kopalń. Był również „krajowym dyrektorem kopalń węgla z siedzibą w Krakowie”. W 1926 r. objął Katedrę Organizacji Przedsiębiorstw na AG, którą kierował do 1933 r. jako zast. profesora. W latach 1945–1947 kierował Katedrą Górnictwa Ogólnego jako prof. kontraktowy.
Redaktor i wydawca pierwszego w Polsce „Kalendarza Górniczego” dla robotników. Wynalazł i opatentował urządzenie do transportu urobku — rynny potrząsalne, było to pierwsze w górnictwie światowym urządzenie do mechanicznej odstawy urobku. Opublikował kilka rozpraw na temat naukowej organizacji pracy.
W uznaniu zasług w maju 1947 r. nadano mu tytuł Doktora honoris causa AG.
Źródło:
- Biuletyn Informacyjny Pracowników AGH 1998 nr 49. s. 12
- Życiorysy profesorów i asystentów Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie (1919–1964). Kraków 1965. S. 165–166
- Słownik polskich pionierów techniki. Katowice 1986. S. 177
- Słownik biograficzny techników polskich. Z. 13. Warszawa 2002. S. 133–137
- Z dziejów Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie w latach 1919–1967. Kraków 1970. S. 626