Stanisław Kostka Sowiński: Różnice pomiędzy wersjami

Z Historia AGH
Nie podano opisu zmian
Nie podano opisu zmian
Linia 10: Linia 10:
|death_place=Kraków
|death_place=Kraków
|fields=górnictwo, metalurgia
|fields=górnictwo, metalurgia
|function=Kierownik Katedry Metalurgii Innych Poza Żelazem Metali AG (1922–1928)
|function=Kierownik Katedry Metalurgii Innych Poza Żelazem Metali AG (1922–1923)
|faculty=Wydział Hutniczy
|faculty=Wydział Hutniczy
|name=Stanisław Kostka Sowiński
|name=Stanisław Kostka Sowiński
Linia 51: Linia 51:
Specjalność: górnictwo, metalurgia
Specjalność: górnictwo, metalurgia


Urodzony w Kacicach k. Pułtuska, zmarł w Krakowie. Wychowanek Instytutu Górniczego w Petersburgu, gdzie w 1888 r. uzyskał dyplom inżyniera górniczego. Od 1922 związany z AG jako zastępca profesora, następnie od 1923 r. prof. kontraktowy w Katedrze Innych poza Żelazem Metali. Zorganizował tu laboratorium analizy górniczo-hutniczej, wydał kurs wykładów i przygotował do druku podręcznik metalurgii metali nieżelaznych.
 
== Życiorys ==
 
 
Urodził się 2 listopada 1859 w Kacicach k. Pułtuska, zmarł 17 kwietnia 1928 w Krakowie. Wychowanek Instytutu Górniczego w Petersburgu, gdzie w 1888 r. uzyskał dyplom inżyniera górniczego. Od 1922 związany z AG jako zastępca profesora i kierownik Katedry Innych poza Żelazem Metali na [[Wydział Hutniczy|Wydziale Hutniczym]] AG, następnie od 1923 r. jako profesor kontraktowy. Zorganizował tu laboratorium analizy górniczo-hutniczej, wydał kurs wykładów i przygotował do druku podręcznik metalurgii metali nieżelaznych.


Opublikował w jęz. rosyjskim wiele prac, m.in. poświęconych wytapianiu stali sposobem martenowskim, metalurgii miedzi i ołowiu, wytapianiu stali i żeliwa w piecach elektrycznych. Uzyskał patent na budowę pieca tyglowego z ogrzewanym wydmuchem, skonstruował piec elektryczny dla Inst. Górniczego w Petersburgu. Wynalazł sposób uzyskiwania jodu z morskich wodorostow bez potrzeby ich spalania.
Opublikował w jęz. rosyjskim wiele prac, m.in. poświęconych wytapianiu stali sposobem martenowskim, metalurgii miedzi i ołowiu, wytapianiu stali i żeliwa w piecach elektrycznych. Uzyskał patent na budowę pieca tyglowego z ogrzewanym wydmuchem, skonstruował piec elektryczny dla Inst. Górniczego w Petersburgu. Wynalazł sposób uzyskiwania jodu z morskich wodorostow bez potrzeby ich spalania.
== Odznaczenia i nagrody ==
Ordery: Stanisława III klasy, Stanisława II klasy, Anny III klasy


Źródło:
Źródło:

Wersja z 08:51, 9 paź 2014

Stanisław Kostka Sowiński
Stanislaw Sowinski.jpg
Nazwisko Sowiński
Imię / imiona Stanisław
Tytuły / stanowiska Prof. inż.
Data urodzenia 2 listopada 1859
Miejsce urodzenia Kacice
Data śmierci 17 kwietnia 1928
Miejsce śmierci Kraków
Dyscyplina/specjalności górnictwo, metalurgia
Pełnione funkcje Kierownik Katedry Metalurgii Innych Poza Żelazem Metali AG (1922–1923)
Wydział Wydział Hutniczy



Prof. inż. Stanisław Kostka Sowiński (1859–1928)

Specjalność: górnictwo, metalurgia


Życiorys

Urodził się 2 listopada 1859 w Kacicach k. Pułtuska, zmarł 17 kwietnia 1928 w Krakowie. Wychowanek Instytutu Górniczego w Petersburgu, gdzie w 1888 r. uzyskał dyplom inżyniera górniczego. Od 1922 związany z AG jako zastępca profesora i kierownik Katedry Innych poza Żelazem Metali na Wydziale Hutniczym AG, następnie od 1923 r. jako profesor kontraktowy. Zorganizował tu laboratorium analizy górniczo-hutniczej, wydał kurs wykładów i przygotował do druku podręcznik metalurgii metali nieżelaznych.

Opublikował w jęz. rosyjskim wiele prac, m.in. poświęconych wytapianiu stali sposobem martenowskim, metalurgii miedzi i ołowiu, wytapianiu stali i żeliwa w piecach elektrycznych. Uzyskał patent na budowę pieca tyglowego z ogrzewanym wydmuchem, skonstruował piec elektryczny dla Inst. Górniczego w Petersburgu. Wynalazł sposób uzyskiwania jodu z morskich wodorostow bez potrzeby ich spalania.


Odznaczenia i nagrody

Ordery: Stanisława III klasy, Stanisława II klasy, Anny III klasy


Źródło:

  • BIP 1994 nr 5. s. 6
  • Słownik polskich pionierów techniki. s. 195–196
  • Życiorysy profesorów i asystentów Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie (1919–1964). s. 181–183