Stanisław Paraszczak: Różnice pomiędzy wersjami
Danuta.Rys (dyskusja | edycje) Nie podano opisu zmian |
Nie podano opisu zmian |
||
Linia 51: | Linia 51: | ||
Specjalność: wiertnictwo | Specjalność: wiertnictwo | ||
== Życiorys == | == Życiorys == | ||
Urodził się 26 stycznia 1988 w Rudkach k. Sambora, zmarł 7 listopada 1947 w Krakowie. Studiował na Politechnice Lwowskiej, gdzie w 1910 r. uzyskał na Wydziale Mechanicznym dyplom inżyniera budowy maszyn. Początkowo pracował w przemyśle, szczególnie interesował go przemysł naftowy. W 1937 r. został profesorem nadzw. w Katedrze Wiertnictwa i Wydobywania Nafty na Politechnice Lwowskiej. W 1939 r. został mianowany profesorem Lwowskiego Instytutu Politechnicznego i Kierownikiem Katedry Wiertnictwa i Eksploatacji Nafty. Po wojnie w 1945 r. podjął pracę na AG jako Kierownik Zakładu Wiertnictwa. W 1946 r. został mianowany prof. zw. wiertnictwa na [[Wydział Górniczy|Wydziale Górniczym]]. W 1947 r. został wybrany przez Senat AG prorektorem, niestety choroba nie pozwoliła mu na objęcie tego stanowiska. | Urodził się 26 stycznia 1988 w Rudkach k. Sambora, zmarł 7 listopada 1947 w Krakowie. | ||
Studiował na Politechnice Lwowskiej, gdzie w 1910 r. uzyskał na Wydziale Mechanicznym dyplom inżyniera budowy maszyn. Początkowo pracował w przemyśle, szczególnie interesował go przemysł naftowy. W 1937 r. został profesorem nadzw. w Katedrze Wiertnictwa i Wydobywania Nafty na Politechnice Lwowskiej. W 1939 r. został mianowany profesorem Lwowskiego Instytutu Politechnicznego i Kierownikiem Katedry Wiertnictwa i Eksploatacji Nafty. | |||
Po wojnie w 1945 r. podjął pracę na AG jako Kierownik Zakładu Wiertnictwa. W 1946 r. został mianowany prof. zw. wiertnictwa na [[Wydział Górniczy|Wydziale Górniczym]]. W 1947 r. został wybrany przez Senat AG prorektorem, niestety choroba nie pozwoliła mu na objęcie tego stanowiska. | |||
Znawca polskiego przemysłu naftowego, założyciel i prezes wielu towarzystw naukowych. | Znawca polskiego przemysłu naftowego, założyciel i prezes wielu towarzystw naukowych. | ||
W budynku A-4, na pierwszym, piętrze znajduje się tablica poświęcona profesorowi Stanisławowi Paraszczakowi. | |||
== Odznaczenia i nagrody == | == Odznaczenia i nagrody == | ||
[[Złoty Krzyż Zasługi]] (dwukrotnie) | [[Złoty Krzyż Zasługi]] (dwukrotnie) |
Wersja z 11:29, 29 sty 2015
Stanisław Paraszczak | |
---|---|
Nazwisko | Paraszczak |
Imię / imiona | Stanisław |
Tytuły / stanowiska | Prof. zw. inż. |
Data urodzenia | 26 stycznia 1888 |
Miejsce urodzenia | Rudki |
Data śmierci | 7 listopada 1947 |
Miejsce śmierci | Kraków |
Dyscyplina/specjalności | wiertnictwo |
Pełnione funkcje | Kierownik Zakładu Wiertnictwa Wydziału Górniczego AG (1945-1947) |
Wydział | Wydział Górniczy
|
Odznaczenia i nagrody | Złoty Krzyż Zasługi |
Prof. zw. inż. Stanisław Paraszczak (1888–1947)
Specjalność: wiertnictwo
Życiorys
Urodził się 26 stycznia 1988 w Rudkach k. Sambora, zmarł 7 listopada 1947 w Krakowie.
Studiował na Politechnice Lwowskiej, gdzie w 1910 r. uzyskał na Wydziale Mechanicznym dyplom inżyniera budowy maszyn. Początkowo pracował w przemyśle, szczególnie interesował go przemysł naftowy. W 1937 r. został profesorem nadzw. w Katedrze Wiertnictwa i Wydobywania Nafty na Politechnice Lwowskiej. W 1939 r. został mianowany profesorem Lwowskiego Instytutu Politechnicznego i Kierownikiem Katedry Wiertnictwa i Eksploatacji Nafty.
Po wojnie w 1945 r. podjął pracę na AG jako Kierownik Zakładu Wiertnictwa. W 1946 r. został mianowany prof. zw. wiertnictwa na Wydziale Górniczym. W 1947 r. został wybrany przez Senat AG prorektorem, niestety choroba nie pozwoliła mu na objęcie tego stanowiska.
Znawca polskiego przemysłu naftowego, założyciel i prezes wielu towarzystw naukowych.
W budynku A-4, na pierwszym, piętrze znajduje się tablica poświęcona profesorowi Stanisławowi Paraszczakowi.
Odznaczenia i nagrody
Złoty Krzyż Zasługi (dwukrotnie)
Źródło:
- Życiorysy profesorów i asystentów Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie (1919–1964). s. 161–162, portr.
- Z dziejów Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie w latach 1919–1967. Kraków 1970. s. 625