Andrzej Witold Staronka: Różnice pomiędzy wersjami
Nie podano opisu zmian |
Nie podano opisu zmian |
||
| Linia 13: | Linia 13: | ||
| alt = | | alt = | ||
| caption = | | caption = | ||
| birth_date = | | birth_date = 1916–2000 | ||
| birth_place = | | birth_place = | ||
| death_date = | | death_date = | ||
| death_place = | | death_place = | ||
| resting_place = | | resting_place = | ||
| Linia 23: | Linia 23: | ||
| citizenship = | | citizenship = | ||
| nationality = | | nationality = | ||
| fields = chemia | | fields = chemia — metalurgia (chemia fizyczna i jej zastosowanie do procesów metalurgicznych oraz korozji metali) | ||
| workplaces = | | workplaces = | ||
| alma_mater = | | alma_mater = | ||
| Linia 38: | Linia 38: | ||
| influences = | | influences = | ||
| influenced = | | influenced = | ||
| awards = Ministra Oświaty | | awards = Ministra Oświaty i Szkolnictwa Wyższego 1970, Ministra Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki 1979, Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego 1986; Złoty Krzyż Zasługi 1973, Krzyż Kawalerski OOP 1979. | ||
| signature = | | signature = | ||
| signature_alt = | | signature_alt = | ||
| Linia 46: | Linia 46: | ||
| children = | | children = | ||
}} | }} | ||
Prof. dr hab. inż. '''Andrzej Witold Staronka''' ( | Prof. dr hab. inż. '''Andrzej Witold Staronka''' (1916–2000) | ||
Specjalność: chemia | Specjalność: chemia — metalurgia (chemia fizyczna i jej zastosowanie do procesów metalurgicznych oraz korozji metali) | ||
Urodził się 21 marca | Urodził się 21 marca 1916 r. w Tarnowie. Zmarł 15 sierpnia 2000 r. w Krakowie, tam też pochowany na cmentarzu Rakowickim. Ukończył studia na Wydziale Hutniczym Akademii Górniczej w Krakowie (dyplom w 1947 r.) oraz Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym UJ (dyplom w 1953 r.). Pracę doktorską obronił w 1962 r., habilitował się w 1969 r., tytuł profesora otrzymał w 1978 r. | ||
Był wykładowcą Państwowej Szkoły Górniczo-Hutniczej | Był wykładowcą Państwowej Szkoły Górniczo-Hutniczej w Krakowie (1945–1946). Z Akademią Gorniczo-Hutniczą związany od 1946 r. Był młodszym asystentem w Katedrze Chemii Organicznej i Analitycznej, a od 1947 do 1953 r. starszym asystentem tej Katedry. W latach 1954–1962 był adiunktem w Katedrze Chemii Fizycznej, w latach 1962–1970 w Katedrze Chemii Fizycznej Metalurgii Żelaza (docent w latach 1970–1973). W latach 1973–75 pracował w Zakładzie Fizykochemicznych Podstaw Metalurgii (docent). Kierownik Zakładu Odlewnictwa Staliwa w Instytucie Technologii i Mechanizacji Odlewnictwa (1975–1986). W 1986 roku przeszedł na emeryturę. | ||
Kierownik Zespołu do badania fizykochemicznych procesów zw. | Kierownik Zespołu do badania fizykochemicznych procesów zw. z wytwarzaniem stopów odlewniczych Komitetu Metalurgii i Nauk o Materiałach PAN. | ||
Staże: Bergakademie Freiberg, Technische Universität, Niemcy 1963, 1970, 1977, Lyon Inst. National des Sciences Appliquées, IRSID, Paryż | Staże: Bergakademie Freiberg, Technische Universität, Niemcy 1963, 1970, 1977, Lyon Inst. National des Sciences Appliquées, IRSID, Paryż 1966–1967. | ||
Badania: teoria jonowa żużli metalurgicznych (szczególnie wielkopiecowych), ich struktura oraz mechanizm reakcji | Badania: teoria jonowa żużli metalurgicznych (szczególnie wielkopiecowych), ich struktura oraz mechanizm reakcji z metalem, opracowanie krystalochemicznych skal zasadowości żużli i wykazanie ich pełnej przydatności w metalurgii, nowe opracowanie układu równowagi fazowej SiO2-Al2O3 metodą analizy termicznej i rentgenograficznej, udział w opracowaniu optymalnych parametrów pasywacji blach ocynowanych w hucie T. Sendzimira, opracowanie nowych stali Cr-Ni-Si odpornych na korozję w stężonych roztworach HNO3. | ||
Działalność pozanaukowa: działalność publicystyczna | Działalność pozanaukowa: działalność publicystyczna w czasopimach „Dziś i jutro”, „Życie Szkoły Wyższej”. | ||
Autor lub współautor około 40 prac oryginalnych, 9 książek. Opracował około 100 haseł | Autor lub współautor około 40 prac oryginalnych, 9 książek. Opracował około 100 haseł z działu korozja i powłoki ochronne w ”Encyklopedii techniki. Metalurgia”. Autor 2 patentów. Promotor 4 prac doktorskich. | ||
Był człowiekiem pracowitym, dociekliwym | Był człowiekiem pracowitym, dociekliwym i rzetelnym, uczciwym i życzliwym dla ludzi. | ||
Źródło: | Źródło: | ||
* Księga wychowanków | * Księga wychowanków i wychowawców Akademii Górniczej w Krakowie (1919–1949). Kraków 1979. S. 172 | ||
* Współcześni uczeni polscy. Słownik biograficzny. T. | * Współcześni uczeni polscy. Słownik biograficzny. T. 4 : S–Ż. Warszawa 2002. S. 212–213, portr. | ||
* Biuletyn Informacyjny Pracowników | * Biuletyn Informacyjny Pracowników AGH 2000 nr 84. s. 15 | ||
* Słownik biograficzny techników polskich. Z. | * Słownik biograficzny techników polskich. Z. 17. Warszawa 2006. S. 139–141 | ||
{{DEFAULTSORT:Staronka, Andrzej Witold}} | {{DEFAULTSORT:Staronka, Andrzej Witold}} | ||
[[Category:Uczony]] | [[Category:Uczony]] | ||
Wersja z 16:20, 16 gru 2013
| Andrzej Witold Staronka | |
|---|---|
| Nazwisko | Staronka |
| Imię / imiona | Andrzej |
| Tytuły / stanowiska | Prof. dr hab. inż. |
| Data urodzenia | 1916–2000
|
| Dyscyplina/specjalności | chemia — metalurgia (chemia fizyczna i jej zastosowanie do procesów metalurgicznych oraz korozji metali)
|
| Odznaczenia i nagrody | Ministra Oświaty i Szkolnictwa Wyższego 1970, Ministra Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki 1979, Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego 1986; Złoty Krzyż Zasługi 1973, Krzyż Kawalerski OOP 1979. |
Prof. dr hab. inż. Andrzej Witold Staronka (1916–2000)
Specjalność: chemia — metalurgia (chemia fizyczna i jej zastosowanie do procesów metalurgicznych oraz korozji metali)
Urodził się 21 marca 1916 r. w Tarnowie. Zmarł 15 sierpnia 2000 r. w Krakowie, tam też pochowany na cmentarzu Rakowickim. Ukończył studia na Wydziale Hutniczym Akademii Górniczej w Krakowie (dyplom w 1947 r.) oraz Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym UJ (dyplom w 1953 r.). Pracę doktorską obronił w 1962 r., habilitował się w 1969 r., tytuł profesora otrzymał w 1978 r.
Był wykładowcą Państwowej Szkoły Górniczo-Hutniczej w Krakowie (1945–1946). Z Akademią Gorniczo-Hutniczą związany od 1946 r. Był młodszym asystentem w Katedrze Chemii Organicznej i Analitycznej, a od 1947 do 1953 r. starszym asystentem tej Katedry. W latach 1954–1962 był adiunktem w Katedrze Chemii Fizycznej, w latach 1962–1970 w Katedrze Chemii Fizycznej Metalurgii Żelaza (docent w latach 1970–1973). W latach 1973–75 pracował w Zakładzie Fizykochemicznych Podstaw Metalurgii (docent). Kierownik Zakładu Odlewnictwa Staliwa w Instytucie Technologii i Mechanizacji Odlewnictwa (1975–1986). W 1986 roku przeszedł na emeryturę.
Kierownik Zespołu do badania fizykochemicznych procesów zw. z wytwarzaniem stopów odlewniczych Komitetu Metalurgii i Nauk o Materiałach PAN.
Staże: Bergakademie Freiberg, Technische Universität, Niemcy 1963, 1970, 1977, Lyon Inst. National des Sciences Appliquées, IRSID, Paryż 1966–1967.
Badania: teoria jonowa żużli metalurgicznych (szczególnie wielkopiecowych), ich struktura oraz mechanizm reakcji z metalem, opracowanie krystalochemicznych skal zasadowości żużli i wykazanie ich pełnej przydatności w metalurgii, nowe opracowanie układu równowagi fazowej SiO2-Al2O3 metodą analizy termicznej i rentgenograficznej, udział w opracowaniu optymalnych parametrów pasywacji blach ocynowanych w hucie T. Sendzimira, opracowanie nowych stali Cr-Ni-Si odpornych na korozję w stężonych roztworach HNO3.
Działalność pozanaukowa: działalność publicystyczna w czasopimach „Dziś i jutro”, „Życie Szkoły Wyższej”.
Autor lub współautor około 40 prac oryginalnych, 9 książek. Opracował około 100 haseł z działu korozja i powłoki ochronne w ”Encyklopedii techniki. Metalurgia”. Autor 2 patentów. Promotor 4 prac doktorskich.
Był człowiekiem pracowitym, dociekliwym i rzetelnym, uczciwym i życzliwym dla ludzi.
Źródło:
- Księga wychowanków i wychowawców Akademii Górniczej w Krakowie (1919–1949). Kraków 1979. S. 172
- Współcześni uczeni polscy. Słownik biograficzny. T. 4 : S–Ż. Warszawa 2002. S. 212–213, portr.
- Biuletyn Informacyjny Pracowników AGH 2000 nr 84. s. 15
- Słownik biograficzny techników polskich. Z. 17. Warszawa 2006. S. 139–141