Karol Jan Łowiński: Różnice pomiędzy wersjami

Z Historia AGH
Nie podano opisu zmian
Nie podano opisu zmian
Linia 45: Linia 45:
|spouse=
|spouse=
|children=
|children=
}}
{{Funkcja
|Stanowisko=Dziekan
|Jednostka=Wydział Hutniczy
|Rok_od=1926
|Rok_do=1929
}}
}}
Prof. zw. dr. inż. '''Karol Łowiński''' (1871–1936)
Prof. zw. dr. inż. '''Karol Łowiński''' (1871–1936)
Linia 50: Linia 56:
Specjalność: budowa maszyn hutniczych, walcownictwo
Specjalność: budowa maszyn hutniczych, walcownictwo


Urodzony 24 marca 1871 roku w Wałczu k. Piły, zmarł 26 lipca 1936 roku w Krakowie.  
Urodzony 24 marca 1871 roku w Wałczu k. Piły, zmarł 26 lipca 1936 roku w Krakowie. Pochowany na cmentarzu Rakowickim w Krakowie.  


W 1897 r. uzyskał dyplom inżyniera mechanika na politechnice w Berlinie-Charlottenburgu.  
W 1897 r. uzyskał dyplom inżyniera mechanika na politechnice w Berlinie-Charlottenburgu.  


W latach 1900–1901 był asystentem na tej politechnice, następnie przeniósł sie do Warszawy. Pracował m.in. w fabryce maszyn A. Repphan S.A., w Zakładach Ostrowieckich, w walcowni w Bodzechowie, w Hucie „Częstochowa” i in. Od 1921 r. wykładał walcownictwo i kuźnictwo na PW.
W latach 1900–1901 był asystentem na tej politechnice, następnie przeniósł się do Warszawy. Pracował m.in. w fabryce maszyn A. Repphan S.A., w Zakładach Ostrowieckich, w walcowni w Bodzechowie, w Hucie „Częstochowa” i in. Od 1921 r. wykładał walcownictwo i kuźnictwo na Politechnice Warszawskiej.


Od 1924 r. związany z AG, gdzie w 1924 r. został prof. nadzw., a od 1935 r. prof. zw. w Katedrze Maszyn Hutniczych oraz Walcownictwa i Kuźnictwa. W opinii wychowanków był dobrym wykładowca i świetnym znawcą rysunku technicznego. Duże znaczenie przywiązywał do wycieczek zagranicznych, jako środka dydaktycznego.
Od 1924 r. związany z AG, gdzie w 1924 r. został prof. nadzw., a od 1935 r. prof. zw. w Katedrze Maszyn Hutniczych oraz Walcownictwa i Kuźnictwa. W opinii wychowanków był dobrym wykładowca i świetnym znawcą rysunku technicznego. Duże znaczenie przywiązywał do wycieczek zagranicznych, jako środka dydaktycznego.
Linia 61: Linia 67:


Źródło:
Źródło:
* Polski słownik pionierów techniki. s. 126
* Słownik polskich pionierów techniki / pod red. Bolesława Orłowskiego. - Katowice : Wydawnictwo Śląsk, 1986. - s. 126
* Życiorysy profesorów i asystentów Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie (1919–1964). s. 138–141
* Życiorysy profesorów i asystentów Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie (1919–1964). s. 138–141, portr.




{{DEFAULTSORT:Łowiński, Karol }}
{{DEFAULTSORT:Łowiński, Karol }}
[[Category:Uczeni]]
[[Category:Uczeni]]

Wersja z 13:14, 26 sty 2015

Karol Jan Łowiński
Karol Lowinski.jpg
Nazwisko Łowiński
Imię / imiona Karol
Tytuły / stanowiska Prof. zw. dr inż.
Data urodzenia 24 marca 1871
Miejsce urodzenia Wałcz
Data śmierci 26 lipca 1936
Miejsce śmierci Kraków
Dyscyplina/specjalności budowa maszyn hutniczych, walcownictwo
Pełnione funkcje Dziekan Wydziału Hutniczego AG (1926–1929)
Wydział Wydział Hutniczy



FunkcjeGdzieoddo
DziekanWydział Hutniczy19261929
ProdziekanWydział Hutniczy19291932


Prof. zw. dr. inż. Karol Łowiński (1871–1936)

Specjalność: budowa maszyn hutniczych, walcownictwo

Urodzony 24 marca 1871 roku w Wałczu k. Piły, zmarł 26 lipca 1936 roku w Krakowie. Pochowany na cmentarzu Rakowickim w Krakowie.

W 1897 r. uzyskał dyplom inżyniera mechanika na politechnice w Berlinie-Charlottenburgu.

W latach 1900–1901 był asystentem na tej politechnice, następnie przeniósł się do Warszawy. Pracował m.in. w fabryce maszyn A. Repphan S.A., w Zakładach Ostrowieckich, w walcowni w Bodzechowie, w Hucie „Częstochowa” i in. Od 1921 r. wykładał walcownictwo i kuźnictwo na Politechnice Warszawskiej.

Od 1924 r. związany z AG, gdzie w 1924 r. został prof. nadzw., a od 1935 r. prof. zw. w Katedrze Maszyn Hutniczych oraz Walcownictwa i Kuźnictwa. W opinii wychowanków był dobrym wykładowca i świetnym znawcą rysunku technicznego. Duże znaczenie przywiązywał do wycieczek zagranicznych, jako środka dydaktycznego.

Publikował w „Hutniku” artykuły z zakresu walcownictwa, opracował tabele stygnięcia żelaza okrągłego, przeprowadzał badania dla poparcia teorii „płynięcia stożków”. Uczestniczył w pracach nad polską terminologią techniczną dot. hutnictwa.

Źródło:

  • Słownik polskich pionierów techniki / pod red. Bolesława Orłowskiego. - Katowice : Wydawnictwo Śląsk, 1986. - s. 126
  • Życiorysy profesorów i asystentów Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie (1919–1964). s. 138–141, portr.