Zygmunt Kowalczyk: Różnice pomiędzy wersjami

Zygmunt Kowalczyk
Nazwisko	Kowalczyk
Imię / imiona	Zygmunt
Tytuły / stanowiska	Prof. zw. dr inż.
Data urodzenia	29 maja 1908
Miejsce urodzenia	Poręba k/Zawiercia
Data śmierci	17 kwietnia 1985
Miejsce śmierci	Leoben
Dyscyplina/specjalności	geodezja górnicza, fotogrametria, tacymetria, geodezja ogólna, mechanika przemieszczeń górotworu, eksploatacja złóż
Pełnione funkcje	Rektor AGH (1951–56), Zasłużony dla AGH
Wydział	Wydział Geodezji Górniczej i Inżynierii Środowiska
Rok przyznania doktoratu h.c. AGH	1984
Powód przyznania doktoratu h.c. AGH	za wybitne zasługi w dziedzinie geodezji górniczej i geodezji dynamicznej oraz rozwój wyższego szkolnictwa technicznego
Odznaczenia i nagrody	Krzyż Kawalerski OOP

Wersja z 14:19, 26 sty 2015

Prof. zw. dr inż. Zygmunt Kowalczyk (1908–1985)

Specjalność: geodezja górnicza, fotogrametria, tacymetria, geodezja ogólna, mechanika przemieszczeń górotworu, eksploatacja złóż

Życiorys

Urodził się 29 maja 1908 roku w Porębie k. Zawiercia, zmarł 17 kwietnia 1985 roku w Leoben (Austria).

Studia górnicze i geodezyjne w AG.

Początkowo asystent Zakładu Geodezji i Górnictwa Mierniczego na Wydziale Górniczym (1933–35), adiunkt i docent (1946–47) Katedry Geodezji Górniczej, prof. nadzw. (1947), prof. (1947–48) i kierownik Katedry Geodezji Górniczej, Dziekan Wydziału Geologiczno-Mierniczego (1948–51), prorektor w latach 1964–66, prof. Instytutu Ochrony Powierzchni Górniczej (1969–71), prof. Instytutu Kształtowania i Ochrony Środowiska (1971–72). W Akademii prowadził wykłady z geodezji górniczej i gospodarczej, metod niwelacyjnych, geodezji górniczej i fotogrametrii. Od 1965 r. wykładał współczesne ruchy powierzchni Ziemi i metody fotogrametryczne w National Research Council w Ottawie oraz z geodezji inżynieryjno-przemysłowej w PW (1972–77) i w uniw. w Nowym Brunswicku (1976).

Autor ok. 200 prac z zakresu geodezji górniczej, fotogrametrii, geodezji ogólnej, mechaniki przemieszczeń górotworu, eksploatacji złóż. Autor 12 patentów krajowych i zagranicznych. Badał zagadnienia orientowania podziemnych osnów geodezyjnych za pomocą sieci trilateracyjnej i przyrządów optycznych własnej konstrukcji; wprowadził metodę profilowania szybów małośrednicowych i odwiertów wielkośrednicowych z zastosowaniem sondy własnej konstrukcji i in. Twórca największej w Polsce szkoły geodezyjnej, organizator Wydz. Geologiczno-Mierniczego AGH i współorganizator Wydz. Geodezji Górniczej oraz inicjator współpracy uczelni z Min. Górnictwa i Przemysłu Ciężkiego.

Członek PAN, Międzynarodowego Towarzystwa Geodetów Górniczych, Amerykańskiego Towarzystwa Fotogrametrycznego. Doktor honoris causa AGH (1984).

Odznaczenia i nagrody

Krzyż Kawalerski OOP, Złota Odznaka Miasta Krakowa, Order Sztandaru Pracy I i II kl., Nagroda PAN II st., Zasłużony dla AGH

Źródło:

Biogramy uczonych polskich. T. 7. s. 86–89
BIP 1994 nr 5. s. 18
Uczeni Polscy XIX-XX stulecia. T. 2. s. 308–309

@@ Linia 80: / Linia 80: @@
 Studia górnicze i geodezyjne w AG.
-Początkowo asystent Katedry Geodezji i Miernictwa Podziemnego (1933–35), adiunkt i docent (1946–47) Katedry Geodezji Górniczej, prof. nadzw. (1947), prof. (1947–48) i kierownik Katedry Geodezji Górniczej, Dziekan Wydziału Geologiczno-Mierniczego (1948–51), prorektor w latach 1964–66, prof. Instytutu Ochrony Powierzchni Górniczej (1969–71), prof. Instytutu Kształtowania i Ochrony Środowiska (1971–72). W Akademii prowadził wykłady z geodezji górniczej i gospodarczej, metod niwelacyjnych, geodezji górniczej i fotogrametrii. Od 1965 r. wykładał współczesne ruchy powierzchni Ziemi i metody fotogrametryczne w National Research Council w Ottawie oraz z geodezji inżynieryjno-przemysłowej w PW (1972–77) i w uniw. w Nowym Brunswicku (1976).
+Początkowo asystent Zakładu Geodezji i Górnictwa Mierniczego na [[Wydział Górniczy|Wydziale Górniczym]] (1933–35), adiunkt i docent (1946–47) Katedry Geodezji Górniczej, prof. nadzw. (1947), prof. (1947–48) i kierownik Katedry Geodezji Górniczej, Dziekan [[Wydział Geologiczno-Mierniczy|Wydziału Geologiczno-Mierniczego]] (1948–51), prorektor w latach 1964–66, prof. Instytutu Ochrony Powierzchni Górniczej (1969–71), prof. Instytutu Kształtowania i Ochrony Środowiska (1971–72). W Akademii prowadził wykłady z geodezji górniczej i gospodarczej, metod niwelacyjnych, geodezji górniczej i fotogrametrii. Od 1965 r. wykładał współczesne ruchy powierzchni Ziemi i metody fotogrametryczne w National Research Council w Ottawie oraz z geodezji inżynieryjno-przemysłowej w PW (1972–77) i w uniw. w Nowym Brunswicku (1976).
 Autor ok. 200 prac z zakresu geodezji górniczej, fotogrametrii, geodezji ogólnej, mechaniki przemieszczeń górotworu, eksploatacji złóż. Autor 12 patentów krajowych i zagranicznych. Badał zagadnienia orientowania podziemnych osnów geodezyjnych za pomocą sieci trilateracyjnej i przyrządów optycznych własnej konstrukcji; wprowadził metodę profilowania szybów małośrednicowych i odwiertów wielkośrednicowych z zastosowaniem sondy własnej konstrukcji i in. Twórca największej w Polsce szkoły geodezyjnej, organizator Wydz. Geologiczno-Mierniczego AGH i współorganizator Wydz. Geodezji Górniczej oraz inicjator współpracy uczelni z Min. Górnictwa i Przemysłu Ciężkiego.