Jerzy Marynowski: Różnice pomiędzy wersjami
Nie podano opisu zmian |
Nie podano opisu zmian |
||
| Linia 52: | Linia 52: | ||
== Nota biograficzna == | == Nota biograficzna == | ||
Urodził się 1 października 1884 | Urodził się 1 października 1884 rok w Łagowie (powiat Opatów). Zmarł 11 czerwca 1960 roku w Krakowie, pochowany na Cmentarzu Rakowickim. | ||
W 1903 roku ukończył Wyższą Szkołę Rzemieślniczą w Łodzi, a w 1910 roku Wydział Inżynieryjno-Budowlany Politechniki Kijowskiej, uzyskując dyplom inżyniera budownictwa. | |||
Do lutego 1919 | Do lutego 1919 roku pracował w Rosji, początkowo jako konstruktor żelaznych mostów i żelbetowych konstrukcji, a w latach 1913–1919 jako wykonawca robót mostowych, kolejowych i budowlanych. | ||
W okresie I wojny światowej był naczelnikiem robót inżynieryjno-drogowych przy ósmej armii rosyjskiej, a po rewolucji październikowej (1917 | W okresie I wojny światowej był naczelnikiem robót inżynieryjno-drogowych przy ósmej armii rosyjskiej, a po rewolucji październikowej (1917 roku) został inspektorem drogowym w Kijowskim Okręgu Komunikacji. | ||
Po powrocie do Polski w 1919 | Po powrocie do Polski w 1919 roku podjął pracę w Ministerstwie Robót Publicznych, na stanowisku kierownika Budowy Wisła-Bug oraz portu rzecznego na Żeraniu pod Warszawą. Wskutek zaprzestania robót w 1920 r. po wybuchu wojny radziecko-polskiej, został mianowany kierownikiem odbudowy zniszczonych mostów na Bugu o łącznej długości 2100 m. W tym okresie prowadził także budowę drogi Hrubieszów - Uściług - Włodzimierz Wołyński. | ||
W 1924 | W 1924 roku został powołany na stanowisko naczelnika Oddziału Drogowego Dyrekcji Dróg Publicznych w Lublinie, a następnie (1926 roku) został dyrektorem owego Oddziału. | ||
W 1927 | W 1927 roku jako pracownik Państwowych Klinkierni Ministerstwa Komunikacji, odbył półroczną praktykę zagraniczną w fabrykach klinkieru drogowego w Holandii, Niemczech, Szwajcarii i Austrii. W wyniku zdobytego doświadczenia zaprojektował nowoczesna klinkiernię w Izbicy nad Wieprzem (powiat krasnostawski), której budowę przeprowadził w latach 1928-1930. Ponadto został powołany na stanowisko dyrektora Zarządu wszystkich państwowych klinkierni rejonu lubelskiego (Izbicy, Zamościa, Bud, Białopola). Powierzono mu także zaprojektowanie i budowę klinkierni w Grodkowie (powiat Będziński), w Ołtarzewie (województwo Warszawskie), w Rudach (powiat Toruński) i w Białołęce (powiat Szamotulski). W 1933 roku według jego projektu wybudowano klinkiernię w Bergamo (koło Mediolanu). Był także doradcą technicznym Zakładów Ceramicznych w Kawęczynie i dyrektorem technicznym zakładu Ołtarzew. | ||
W latach 1935-1939 pracował jako naczelnik Wydziału Komunikacyjno-Budowlanego w Pomorskim Urzędzie Wojewódzkim w Toruniu. | W latach 1935-1939 pracował jako naczelnik Wydziału Komunikacyjno-Budowlanego w Pomorskim Urzędzie Wojewódzkim w Toruniu. | ||
W czasie II wojny światowej prowadził na własny rachunek roboty budowlane i kolejowo-drogowe. W 1944 | W czasie II wojny światowej prowadził na własny rachunek roboty budowlane i kolejowo-drogowe. W 1944 roku oskarżony przez Gestapo o ukrywanie rodzin żydowskich, został zmuszony do porzucenia pracy i ucieczki. | ||
W 1945 | W 1945 roku przybył wraz z rodziną do Krakowa, a następnie sam wyjechał na Dolny Śląsk gdzie zorganizował i prowadził Państwowe Zjednoczenie Przedsiębiorstw Budowlanych w Jeleniej Górze. W latach 1946-1948 pracował na stanowisku dyrektora d/s inwestycji w Centralnym Zarządzie Wytwórni Materiałów Budowlanych, początkowo w Krakowie, a potem w Warszawie. | ||
W 1948 | W 1948 roku otrzymał nominację na naczelnego dyrektora nowo utworzonego Państwowego Przedsiębiorstwa - Zakładów Prefabrykacji w Warszawie. Podczas pobytu w Warszawie pełnił ponadto następujące funkcje: przewodniczącego Komisji Unowocześnienia Budownictwa przy Instytucie Badawczym Budownictwa (IBB), przewodniczącego podkomisji budowlanej Komisji Budowlanej-Żużlowej przy IBB, rzeczoznawcy w sprawach budowy i eksploatacji zakładów ceramicznych przy Dyrekcji Ceramiki Czerwonej w Centralnym Zarządzie Przemysłu Mineralnego. | ||
W roku 1949 przeniósł się do Krakowa, gdzie objął stanowisko dyrektora krakowskiego oddziału Przedsiębiorstwa Budowy Pieców Przemysłowych, zostając równocześnie pełnomocnikiem państwowego zarządu przymusowego nad firmami "Budownictwo Przemysłowe" i "Budowle Fabryczne Józef Elsner". Po reorganizacji Przedsiębiorstwa Budowy Pieców Przemysłowych na Terenową Dyrekcję Centralnego Zarządu Budowy Przemysłu Ciężkiego, podjął pracę na stanowisku głównego projektanta. Pod koniec 1951 r. objął stanowisko Generalnego Projektanta Zakładu Materiałów Ogniotrwałych w kombinacie Nowa Huta, gdzie opracował kompletną dokumentację oraz odpowiadał za budowę i uruchamianie Zakładu. Był również głównym specjalistą do spraw ceramicznych w Biurze Studiów i Projektów Hutnictwa „Biprostal”. | W roku 1949 przeniósł się do Krakowa, gdzie objął stanowisko dyrektora krakowskiego oddziału Przedsiębiorstwa Budowy Pieców Przemysłowych, zostając równocześnie pełnomocnikiem państwowego zarządu przymusowego nad firmami "Budownictwo Przemysłowe" i "Budowle Fabryczne Józef Elsner". Po reorganizacji Przedsiębiorstwa Budowy Pieców Przemysłowych na Terenową Dyrekcję Centralnego Zarządu Budowy Przemysłu Ciężkiego, podjął pracę na stanowisku głównego projektanta. Pod koniec 1951 r. objął stanowisko Generalnego Projektanta Zakładu Materiałów Ogniotrwałych w kombinacie Nowa Huta, gdzie opracował kompletną dokumentację oraz odpowiadał za budowę i uruchamianie Zakładu. Był również głównym specjalistą do spraw ceramicznych w Biurze Studiów i Projektów Hutnictwa „Biprostal”. | ||
| Linia 75: | Linia 75: | ||
W latach 1953-1954 prowadził działalność dydaktyczną w Wieczorowej Szkole Inżynierskiej w Krakowie. | W latach 1953-1954 prowadził działalność dydaktyczną w Wieczorowej Szkole Inżynierskiej w Krakowie. | ||
W 1955 | W 1955 roku został zaangażowany na stanowisko zastępcy profesora na [[Wydział Ceramiczny|Wydziale Ceramicznym]] AGH. Równocześnie powierzono mu kierownictwo Katedry i Zakładu Technologii Ceramiki Czerwonej i Kamionki, funkcję tę pełnił do 1958 roku. | ||
Autor lub współautor około 30 publikacji naukowych i technicznych, w tym 7 książek z zakresu budownictwa mostów, klinkierów drogowych, 2 skryptów uczelnianych („Piece ceramiczne” (1956) i „Technologia ceramiki budowlanej” cz. 1 (1959, cz. 2 (1960)) oraz wielu artykułów opublikowanych w „Materiałach Budowlanych” i „Cemencie” z zakresu ceramiki budowlanej. Promotor kilkudziesięciu magistrów inżynierów ceramiki. | Autor lub współautor około 30 publikacji naukowych i technicznych, w tym 7 książek z zakresu budownictwa mostów, klinkierów drogowych, 2 skryptów uczelnianych („Piece ceramiczne” (1956) i „Technologia ceramiki budowlanej” cz. 1 (1959, cz. 2 (1960)) oraz wielu artykułów opublikowanych w „Materiałach Budowlanych” i „Cemencie” z zakresu ceramiki budowlanej. Promotor kilkudziesięciu magistrów inżynierów ceramiki. | ||
Wersja z 12:02, 29 cze 2016
| Jerzy Marynowski | |
|---|---|
| Nazwisko | Marynowski |
| Imię / imiona | Jerzy |
| Tytuły / stanowiska | Z-ca Profesora mgr inż. |
| Data urodzenia | 1 października 1884 |
| Miejsce urodzenia | Łagów |
| Data śmierci | 11 czerwca 1960 |
| Miejsce śmierci | Kraków |
| Dyscyplina/specjalności | budownictwo, konstrukcje żelazne, konstrukcje żelbetowe |
| Pełnione funkcje | Kierownik Katedry Ceramiki Czerwonej i Kamionki Wydziału Ceramicznego AGH (1955–1958) |
| Wydział | Wydział Ceramiczny
|
| Odznaczenia i nagrody | Złoty Krzyż Zasługi, Srebrny Krzyż Zasługi, Krzyż Kawalerski OOP |
Z-ca Profesora mgr inż. Jerzy Marynowski (1884–1960)
Dyscyplina/specjalności: budownictwo, konstrukcje żelazne, konstrukcje żelbetowe
Nota biograficzna
Urodził się 1 października 1884 rok w Łagowie (powiat Opatów). Zmarł 11 czerwca 1960 roku w Krakowie, pochowany na Cmentarzu Rakowickim.
W 1903 roku ukończył Wyższą Szkołę Rzemieślniczą w Łodzi, a w 1910 roku Wydział Inżynieryjno-Budowlany Politechniki Kijowskiej, uzyskując dyplom inżyniera budownictwa.
Do lutego 1919 roku pracował w Rosji, początkowo jako konstruktor żelaznych mostów i żelbetowych konstrukcji, a w latach 1913–1919 jako wykonawca robót mostowych, kolejowych i budowlanych.
W okresie I wojny światowej był naczelnikiem robót inżynieryjno-drogowych przy ósmej armii rosyjskiej, a po rewolucji październikowej (1917 roku) został inspektorem drogowym w Kijowskim Okręgu Komunikacji.
Po powrocie do Polski w 1919 roku podjął pracę w Ministerstwie Robót Publicznych, na stanowisku kierownika Budowy Wisła-Bug oraz portu rzecznego na Żeraniu pod Warszawą. Wskutek zaprzestania robót w 1920 r. po wybuchu wojny radziecko-polskiej, został mianowany kierownikiem odbudowy zniszczonych mostów na Bugu o łącznej długości 2100 m. W tym okresie prowadził także budowę drogi Hrubieszów - Uściług - Włodzimierz Wołyński. W 1924 roku został powołany na stanowisko naczelnika Oddziału Drogowego Dyrekcji Dróg Publicznych w Lublinie, a następnie (1926 roku) został dyrektorem owego Oddziału.
W 1927 roku jako pracownik Państwowych Klinkierni Ministerstwa Komunikacji, odbył półroczną praktykę zagraniczną w fabrykach klinkieru drogowego w Holandii, Niemczech, Szwajcarii i Austrii. W wyniku zdobytego doświadczenia zaprojektował nowoczesna klinkiernię w Izbicy nad Wieprzem (powiat krasnostawski), której budowę przeprowadził w latach 1928-1930. Ponadto został powołany na stanowisko dyrektora Zarządu wszystkich państwowych klinkierni rejonu lubelskiego (Izbicy, Zamościa, Bud, Białopola). Powierzono mu także zaprojektowanie i budowę klinkierni w Grodkowie (powiat Będziński), w Ołtarzewie (województwo Warszawskie), w Rudach (powiat Toruński) i w Białołęce (powiat Szamotulski). W 1933 roku według jego projektu wybudowano klinkiernię w Bergamo (koło Mediolanu). Był także doradcą technicznym Zakładów Ceramicznych w Kawęczynie i dyrektorem technicznym zakładu Ołtarzew. W latach 1935-1939 pracował jako naczelnik Wydziału Komunikacyjno-Budowlanego w Pomorskim Urzędzie Wojewódzkim w Toruniu.
W czasie II wojny światowej prowadził na własny rachunek roboty budowlane i kolejowo-drogowe. W 1944 roku oskarżony przez Gestapo o ukrywanie rodzin żydowskich, został zmuszony do porzucenia pracy i ucieczki.
W 1945 roku przybył wraz z rodziną do Krakowa, a następnie sam wyjechał na Dolny Śląsk gdzie zorganizował i prowadził Państwowe Zjednoczenie Przedsiębiorstw Budowlanych w Jeleniej Górze. W latach 1946-1948 pracował na stanowisku dyrektora d/s inwestycji w Centralnym Zarządzie Wytwórni Materiałów Budowlanych, początkowo w Krakowie, a potem w Warszawie. W 1948 roku otrzymał nominację na naczelnego dyrektora nowo utworzonego Państwowego Przedsiębiorstwa - Zakładów Prefabrykacji w Warszawie. Podczas pobytu w Warszawie pełnił ponadto następujące funkcje: przewodniczącego Komisji Unowocześnienia Budownictwa przy Instytucie Badawczym Budownictwa (IBB), przewodniczącego podkomisji budowlanej Komisji Budowlanej-Żużlowej przy IBB, rzeczoznawcy w sprawach budowy i eksploatacji zakładów ceramicznych przy Dyrekcji Ceramiki Czerwonej w Centralnym Zarządzie Przemysłu Mineralnego.
W roku 1949 przeniósł się do Krakowa, gdzie objął stanowisko dyrektora krakowskiego oddziału Przedsiębiorstwa Budowy Pieców Przemysłowych, zostając równocześnie pełnomocnikiem państwowego zarządu przymusowego nad firmami "Budownictwo Przemysłowe" i "Budowle Fabryczne Józef Elsner". Po reorganizacji Przedsiębiorstwa Budowy Pieców Przemysłowych na Terenową Dyrekcję Centralnego Zarządu Budowy Przemysłu Ciężkiego, podjął pracę na stanowisku głównego projektanta. Pod koniec 1951 r. objął stanowisko Generalnego Projektanta Zakładu Materiałów Ogniotrwałych w kombinacie Nowa Huta, gdzie opracował kompletną dokumentację oraz odpowiadał za budowę i uruchamianie Zakładu. Był również głównym specjalistą do spraw ceramicznych w Biurze Studiów i Projektów Hutnictwa „Biprostal”.
W latach 1953-1954 prowadził działalność dydaktyczną w Wieczorowej Szkole Inżynierskiej w Krakowie.
W 1955 roku został zaangażowany na stanowisko zastępcy profesora na Wydziale Ceramicznym AGH. Równocześnie powierzono mu kierownictwo Katedry i Zakładu Technologii Ceramiki Czerwonej i Kamionki, funkcję tę pełnił do 1958 roku.
Autor lub współautor około 30 publikacji naukowych i technicznych, w tym 7 książek z zakresu budownictwa mostów, klinkierów drogowych, 2 skryptów uczelnianych („Piece ceramiczne” (1956) i „Technologia ceramiki budowlanej” cz. 1 (1959, cz. 2 (1960)) oraz wielu artykułów opublikowanych w „Materiałach Budowlanych” i „Cemencie” z zakresu ceramiki budowlanej. Promotor kilkudziesięciu magistrów inżynierów ceramiki.
Głównymi kierunkami jego działalności naukowej i zawodowej były: budownictwo przemysłowe, technologia ceramiki budowlanej, a szczególnie klinkieru drogowego, technika cieplna i budowa pieców ceramicznych w przemyśle ceramiki budowlanej.
Członek komitetu redakcyjnego czasopisma "Materiały Budowlane", członek Polskiego Komitetu Normalizacyjnego w wydziale ceramiki i lekkich betonów.
Odznaczenia i nagrody
Złoty Krzyż Zasługi, Srebrny Krzyż Zasługi, Krzyż Kawalerski OOP, inne.
Bibliografia
Książki
- Księga wychowanków i wychowawców Akademii Górniczej w Krakowie (1919-1949). Oprac. J. Sulima-Samujłło. Kraków 1979, s. 113
- Kto jest kim w ceramice : 50 lecie Wydziału Inżynierii Materiałowej i Ceramiki : 1949-1999. Kraków 1999, s. 44-46
- Polski Słownik Biograficzny. T. 20/1, z. 84 : Maria Józefa - Mathy Ignacy. Wrocław 1975, s. 114-115
- Życiorysy profesorów i asystentów Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie (1919-1964). Red. M. Odlanicki-Poczobutt. Kraków 1965, s. 141-145, [foto] (Zeszyty Naukowe. Akademia Górniczo-Hutnicza w Krakowie ; nr 41, z. spec. 4)
Artykuły
- Kałwa M., Wolfke S.: Zast. prof. mgr inż. Jerzy Marynowski : wspomnienie pośmiertne. Zeszyty Naukowe. Akademia Górniczo-Hutnicza ; nr 32. Seria Ceramika 1961, z. 4, s. 5-8, [foto]
- Willaume-Pielka E.: Jerzy Marynowski : wspomnienie. Gazeta Wyborcza 2005, nr 140 (18-19 czerwca 2005), [dod.] Gazeta Wyborcza Kraków, s. 12, [foto]