Jerzy Jan Buzek: Różnice pomiędzy wersjami

Jerzy Jan Buzek
Nazwisko	Buzek
Imię / imiona	Jerzy
Tytuły / stanowiska	Prof. zw. dr hab. inż.
Data urodzenia	27 marca 1874
Miejsce urodzenia	Końska
Data śmierci	9 luty 1939
Miejsce śmierci	Węgierska Górka
Dyscyplina/specjalności	odlewnictwo
Wydział	Wydział Hutniczy ;
Odznaczenia i nagrody	Krzyż Oficerski Polonia Restituta

Wersja z 12:14, 21 lip 2016

Prof. zw. dr hab. inż. Jerzy Jan Buzek (1874–1939)

Dyscyplina/specjalności: odlewnictwo

Nota biograficzna

Urodził się 27 marca 1874 roku w Końskiej k. Trzyńca, zmarł 9 lutego 1939 roku w Węgierskiej Górce.

W latach 1895 – 1899 studiował w Akademii Górniczej w Leoben w Austrii, gdzie uzyskał dyplom inżyniera górnika oraz inżyniera hutnika. Od 1899 roku do 1911 roku pracował jako inżynier w Zakładach Hutniczych w Trzyńcu. Wówczas rozpoczął badania nad procesami technologicznymi w żeliwiakach. Wyniki tych badań jako pierwsze w świecie opublikował w referacie "Zużycie koksu w piecach kopułowych", wygłoszonym na I Zjeżdzie Polskich Górników w Krakowie w 1906 roku. W 1911 roku został skierowany przez dyrekcję Zakładów Trzynieckich do zbadania stanu Odlewni Żeliwa w Węgierskiej Górce, którą zamierzano zlikwidować. Z zakładem tym związał się do końca życia. Początkowo jako kierownik odlewni, później jako dyrektor naczelny. Twórca teorii procesu żeliwiakowego. Do Jego pionierskich osiągnięć należy zaliczyć pracę "Zasady dotyczące pędzenia i budowy pieców kopułowych".

W roku akademickim 1927/28 objął stanowisko wykładowcy "Odlewnictwa". W Akademii wykładał odlewnictwo na Wydziale Hutniczym w latach 1929–1934, a w roku akademickim 1933/34 również wielkopiecownictwo. W tym czasie uzyskał stopień doktora – wykładowcy AG. W 1934 roku habilitował się, uzyskując „veniam legendi” z dziedziny odlewnictwa i hutnictwa żelaza, a w 1937 roku został profesorem zwyczajnym. Stworzył podwaliny pod rozwój nauk odlewniczych i Wydział Odlewniczy AGH.

W 1917 roku uczestniczył w Nadzwyczajnym Zjeździe Techników Polskich, natomiast w 1921 roku był współorganizatorem Polskiego Związku Przemysłowców Metalowych. W 1934 roku został powołany na członka korespondenta Polskiej Akademii Umiejętności, członek Akademii Nauk Technicznych. Jest autorem ok.70 prac i monografii z zakresu odlewnictwa i wielkopiecownictwa, oraz historii tych gałęzi przemysłu i dotyczących ich zagadnień gospodarczych. W pracy naukowej zajmował się przede wszystkim zagadnieniami spalania koksu oraz wymiany ciepła w piecach hutniczych.

W dniach 30 – 31 maja 1959 roku odbyła się w Nowej Hucie Sesja Naukowa dla uczczenia 20 rocznicy śmierci prof. Jerzego Buzka. W tym samym czasie - 31 maja - odbyło się uroczyste odsłonięcie tablicy pamiątkowej ku czci Profesora w gmachu Wydziału Odlewnictwa przy ul. Krzemionki 11. Od 1974 roku tablica ta znajduje się w nowej siedzibie Wydziału Odlewnictwa przy ul. Reymonta 23

Odznaczenia i nagrody

Krzyż Oficerski Polonia Restituta

Bibliografia

Książki

Akademia Nauk Technicznych : 1933-1937. Warszawa 1937, s. 108-110
Encyklopedia Krakowa. Kraków 2000, s. 99
Encyklopedyczny słownik sławnych Polaków. Pod red. J. Borowca. Warszawa 1996, s. 45
Księga wychowanków i wychowawców Akademii Górniczej w Krakowie (1919-1949). Oprac. J. Sulima-Samujłło. Kraków 1979, s. 23
Materiały Informacyjne [nr 4]. Komisja Propagandowa Komitetu Obchodu 50-lecia AGH. Kraków 1969, s. 73-74
[Skład Osobowy Akademii Górniczej … 1932/33]. Kraków 1932, s. 40-41
[Skład Osobowy Akademii Górniczej … 1933/34]. Kraków 1933, s. 41
[Skład Osobowy Akademii Górniczej … 1935/36]. Kraków 1935, s. 44-45
[Skład Osobowy Akademii Górniczej … 1936/37]. Kraków 1936, s. 27
[Skład Osobowy Akademii Górniczej … 1937/38]. Kraków 1937, s. 25-26
[Skład Osobowy Akademii Górniczej … 1938/39]. Kraków 1938, s. 29
Słownik biograficzny techników polskich. Z. 1. Red. A. Jakubowska. Warszawa 1989, s. 28-29
Słownik polskich pionierów techniki. Pod red. B. Orłowskiego. Katowice 1986, s. 34-35
Wielka Księga 85-lecia Akademii Górniczo-Hutniczej. [Oprac.] zespół aut. K. Pikoń (red. naczelny), A. Sokołowska (dyrektor projektu), K. Pikoń. Gliwice 2004, s. 46-47, [foto]
Wydział Metalurgii i Inżynierii Materiałowej : jubileusz 75-lecia Wydziału 1922-1997. [AGH]. Kraków 1997, s. 26-27
Z dziejów Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie w latach 1919-1967. Oprac. J. Sulima-Samujłło oraz zespół aut. Kraków 1970, s. 620 (Wydawnictwa Jubileuszowe 1919-1969)
Życiorysy profesorów i asystentów Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie (1919-1964). Red. M. Odlanicki-Poczobutt. Kraków 1965, s. 36-38, [foto] (Zeszyty Naukowe / Akademia Górniczo- Hutnicza w Krakowie ; nr 41, z. spec. 4)

Artykuły

Bolewski A.: Osiągnięcia Akademii Górniczej w Krakowie w okresie 1919-1939 : z kart historii. Biuletyn Informacyjny Pracowników AGH 1994, nr 6-7, s. 5-8
Bolewski A.: Udział Polaków z Zaolzia w powstaniu i życiu Akademii Górniczej w Krakowie. Biuletyn Informacyjny Pracowników AGH 1998, nr 49, s. 12-13, [foto]
Czyżewski M.: Prof. Jerzy Buzek : (w 10. rocznicę zgonu). Hutnik 1949, z. 11-12, s. 428-434
Czyżewski M.: Prof. Jerzy Buzek i jego prace naukowe. Przegląd Odlewniczy 1939, nr 3, s. 31-35
Jerzy Buzek. Przegląd Górniczo-Hutniczy 1939, nr 2, s. 129-130
Sieński H.: Profesor Jerzy Buzek : tablice - pamięć wiecznie żywa - część 9. Biuletyn AGH 2014, nr 74, s. 28-29

@@ Linia 58: / Linia 58: @@
 W latach 1895 – 1899 studiował w Akademii Górniczej w Leoben w Austrii, gdzie uzyskał dyplom inżyniera górnika oraz inżyniera hutnika.
-Od 1899  do 1911 roku pracował jako inżynier w Zakładach Hutniczych w Trzyńcu. Wówczas rozpoczął badania nad procesami technologicznymi w żeliwiakach. Wyniki tych badań jako pierwsze w świecie opublikował w referacie "Zużycie koksu w piecach kopułowych", wygłoszonym na I Zjeżdzie Polskich Górników w Krakowie w 1906 roku. Pracował w odlewni żeliwa w Węgierskiej Górce jako kierownik odlewni, później jako dyrektor naczelny. Twórca teorii procesu żeliwiakowego. Do Jego pionierskich osiągnięć należy zaliczyć pracę "Zasady dotyczące pędzenia i budowy pieców kopułowych".
+Od 1899 roku do 1911 roku pracował jako inżynier w Zakładach Hutniczych w Trzyńcu. Wówczas rozpoczął badania nad procesami technologicznymi w żeliwiakach. Wyniki tych badań jako pierwsze w świecie opublikował w referacie "Zużycie koksu w piecach kopułowych", wygłoszonym na I Zjeżdzie Polskich Górników w Krakowie w 1906 roku.
+W 1911 roku został skierowany przez dyrekcję Zakładów Trzynieckich do zbadania stanu Odlewni Żeliwa w Węgierskiej Górce, którą zamierzano zlikwidować. Z zakładem tym związał się do końca życia. Początkowo jako kierownik odlewni, później jako dyrektor naczelny. Twórca teorii procesu żeliwiakowego. Do Jego pionierskich osiągnięć należy zaliczyć pracę "Zasady dotyczące pędzenia i budowy pieców kopułowych".
 W roku akademickim 1927/28 objął stanowisko wykładowcy "Odlewnictwa". W Akademii wykładał odlewnictwo na [[Wydział Hutniczy|Wydziale Hutniczym]] w latach 1929–1934, a w roku akademickim 1933/34 również wielkopiecownictwo. W tym czasie uzyskał  stopień doktora – wykładowcy AG. W 1934 roku habilitował się, uzyskując „veniam legendi” z dziedziny odlewnictwa i hutnictwa żelaza, a w 1937 roku został profesorem zwyczajnym. Stworzył podwaliny pod rozwój nauk odlewniczych i Wydział Odlewniczy AGH.