Adam Franciszek Czeżowski: Różnice pomiędzy wersjami
Nie podano opisu zmian |
Nie podano opisu zmian |
||
| Linia 13: | Linia 13: | ||
| alt = | | alt = | ||
| caption = | | caption = | ||
| birth_date = | | birth_date = 1892 | ||
| birth_place = | | birth_place = | ||
| death_date = | | death_date = 1957 | ||
| death_place = | | death_place = | ||
| resting_place = | | resting_place = | ||
Wersja z 15:53, 8 sty 2014
| Adam Franciszek Czeżowski | |
|---|---|
| Nazwisko | Czeżowski |
| Imię / imiona | Adam |
| Tytuły / stanowiska | Doc. inż. |
| Data urodzenia | 1892 |
| Data śmierci | 1957 |
| Dyscyplina/specjalności | eksploatacja złóż surowców skalnych
|
Doc. inż. Adam Franciszek Czeżowski (1892–1957)
Specjalność: eksploatacja złóż surowców skalnych
Urodził się w Gorlicach, zmarł w Krościenku. Ukończył Wydział Budowy Dróg i Mostów Politechniki Lwowskiej w 1914 r. Początkowo był asystentem Katedry Budowy Mostów Politechniki Lwowskiej. Na froncie rosyjskim dostał się do niewoli i pracował przy budowie Kolei Siedmiorzeckiej, kolei w Taszkiencie. Po powrocie do Polski pracował w Polskim Towarzystwie Budowlanym, był współwłaścicielem przedsiębiorstwa budowlanego, właścicielem kamieniołomu sjenitu w Zdziłowie.
W lutym 1951 r. rada Wydziału Mineralnego AGH uchwaliła powołanie go na stanowisko kontraktowego prof. nadzw., z powodu trudności z nominacją w czerwcu 1951 r. został adiunktem w Katedrze Eksploatacji Złóż, prowadził tutaj wykłady z transportu kopalnianego, obróbki kamienia i zasad budowy dróg i mostów. W 1954 r. otrzymał nominację na zastępcę profesora, a w 1956 r. na docenta i kierownika Zakładu Odkrywkowej Eksploatacji Złóż. Należał do grupy pracowników AG, która zorganizowała i uruchomiła Zakład Odkrywkowej Eksploatacji Złóż.
Wybitny fachowiec w zakresie przemysłu kamiennego, głównym jego dziełem był trzytomowy podręcznik „Kamieniołomy”, do 1956 r. jedyna książka z dziedziny górnictwa odkrywkowego w języku polskim. Napisał również trzy skrypty uczelniane.
Źródło:
- Życiorysy profesorów i asystentów Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie (1919–1964). s. 60–62