Wiesław Antoni Piątkowski-Grzymała

Wiesław Antoni Piątkowski-Grzymała
Nazwisko	Piątkowski-Grzymała
Imię / imiona	Wiesław Antoni
Tytuły / stanowiska	Prof. zw. dr hab. inż.
Data urodzenia	22 kwietnia 1922
Miejsce urodzenia	Dęblin
Data śmierci	8 stycznia 2007
Dyscyplina/specjalności	technologia chemiczna, ceramiczne materiały ogniotrwałe, zastosowanie materiałów ogniotrwałych w metalurgii i ceramice
Pełnione funkcje	Dyrektor Instytutu Materiałów Budowlanych i Ogniotrwałych Wydziału Inżynierii Materiałowej i Ceramiki AGH (1988–1991)
Wydział	Wydział Inżynierii Materiałowej i Ceramiki
Odznaczenia i nagrody	Srebrny Krzyż Zasługi, Złoty Krzyż Zasługi, Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Medal Komisji Edukacji Narodowej

Prof. zw. dr hab. inż. Wiesław Antoni Piątkowski-Grzymała (1922–2007)

Dyscyplina/specjalności: technologia chemiczna, ceramiczne materiały ogniotrwałe, zastosowanie materiałów ogniotrwałych w metalurgii i ceramice

Nota biograficzna

Urodził się 22 kwietnia 1922 roku w Dęblinie. Zmarł 8 stycznia 2007 roku. Pochowany na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie.

W 1948 roku ukończył Wydział Hutniczy Akademii Górniczej uzyskując dyplom inżyniera metalurga — magistra nauk technicznych. Dr — AGH 1965, dr hab. — AGH 1974, prof. (tytuł) — 1976, prof. zw. — 1987.

Był asystentem prof. A. Bolewskiego w 1945 roku, uczestnicząc na Dolnym Śląsku z Grupą Operacyjną w przejmowaniu tamtejszego przemysłu. W 1949 roku podejmuje pracę w Żarowie na Dolnym Śląsku w Zakładach Materiałów Ogniotrwałych, początkowo jako szef produkcji, a następnie kierownik techniczny zakładu. W 1950 roku przenosi się do Skawińskich Zakładów Materiałów Ogniotrwałych pracując jako główny technolog i szef produkcji. Jako wybijający się technolog zostaje powołany przez Ministerstwa Hutnictwa do grupy ekspertów przy budowie i uruchamianiu nowego zakładu materiałów ogniotrwałych w budowanym kombinacie metalurgicznym w Nowej Hucie. W 1953 roku zostaje szefem produkcji i głównym technologiem zakładu. Pracując prawie przez 15 lat w tym zakładzie był inicjatorem szeregu nowych technologii, które pozwoliły na uruchomienie w kraju takich odmian wyrobów ogniotrwałych, które były niezbędne zarówno dla przemysłu hutniczego jak i cementowego. W latach 1967–1972 dyrektor techniczny Zjednoczenia Przemysłu Materiałów Ogniotrwałych w Gliwicach, gdzie przyczynił się do znacznej modernizacji przemysłu materiałów ogniotrwałych. Uczestniczył w opracowaniu założeń, a następnie projektu budowy największego i nowoczesnego zakładu wyrobów zasadowych w Ropczycach. Ekspert Organizacji Narodów Zjednoczonych w UNIDO w Wiedniu.

Przez cały okres pracy w zakładach współpracuje z AGH. Wykładowca w latach 1969–1972, docent w latach 1971–1975, profesor w latach 1976–1992. Dyrektor Międzyresortowego Instytutu Materiałów Budowlanych i Ogniotrwałych AGH w latach 1988–1991, kierownik Zakładu Przemysłowych Badań Materiałów Ogniotrwałych tego Instytutu. Organizator i kierownik Studium Podyplomowego „Materiały Ogniotrwałe w Hutnictwie”.

Prowadził liczne prace badawcze poświęcone między innymi udoskonaleniu lub opracowaniu nowych technologii wytwarzania zasadowych materiałów ogniotrwałych, które zakończyły się zastosowaniem w bieżącej praktyce przemysłowej. Wiele uwagi poświęcił badaniom nad możliwością uzyskania magnezji z surowców krajowych, co doprowadziło do opracowania metody otrzymywania magnezji z solanek kopalnianych.

Jego dorobek naukowy obejmuje ponad 200 publikacji, 35 patentów. Uczestniczył w 27 kongresach i konferencjach zagranicznych, siedmiokrotnie występował jako ekspert międzynarodowy. Był promotorem 8 prac doktorskich.

Redaktor naczelny czasopisma „Materiały Ogniotrwałe”, długoletni ekspert Organizacji Narodów Zjednoczonych w ramach UNIDO.

Przewodniczący Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Przemysłu Hutniczego w Skawinie, wiceprzewodniczący w Nowej Hucie i Gliwicach. Współorganizator i wiceprezes Polskiego Towarzystwa Ceramicznego, wiceprezes Stowarzyszenia Wychowanków AGH 1973–1985, członek Rady Głównej NOT w Warszawie, Rady Naukowej Instytutu Materiałów Ogniotrwałych oraz Instytutu Szkła i Ceramiki. Uczestnik kampanii wrześniowej, więzień gestapo.

Odznaczenia i nagrody

Srebrny Krzyż Zasługi, Złoty Krzyż Zasługi, Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Medal Komisji Edukacji Narodowej, wielokrotne nagrody Ministra Przemysłu Ciężkiego oraz Ministra Hutnictwa

Bibliografia

Książki

• Kto jest kim w ceramice : 50 lecie Wydziału Inżynierii Materiałowej i Ceramiki : 1949-1999. [AGH]. Kraków 1999, s. 108, [foto]
• Wielka Księga 85-lecia Akademii Górniczo-Hutniczej. [Oprac.] zespół aut. K. Pikoń (red. naczelny), A. Sokołowska (dyrektor projektu), K. Pikoń. Gliwice 2004, s. 273, [foto]

Artykuly

• Dziennik Polski 2007 nr 9 (11 I 2007), s. 12 [nekr.]
• Dziennik Polski 2007 nr 10 (12 I 2007), s. 17 [nekr.]
• Kloska A.: Jubileusz 75-lecia. Prof. dr hab. Wiesław Grzymała Piątkowski. Materiały Ogniotrwałe 1997, R. 49, nr 1, s. 30-32, [foto]
• Prof. dr hab. inż. Wiesław Piątkowski. Materiały Ogniotrwałe 1977, R. 29, nr 1, s. 23-24, [foto]
• Sieński H.: Członkowie Honorowi Stowarzyszenia Wychowanków AGH. Zasłużeni dla Akademii Górniczo-Hutniczej : tablice - pamięć wiecznie żywa - cz 14. Biuletyn AGH 2014, nr 78-79, s. 34-35