Roman Ney: Różnice pomiędzy wersjami

Roman Ney
Nazwisko	Ney
Imię / imiona	Roman
Tytuły / stanowiska	Prof. zw. dr hab. inż.
Tytuły honorowe AGH	Doktor Honoris Causa AGH
Data urodzenia	18 lutego 1931
Miejsce urodzenia	Pińsk
Data śmierci	25 sierpnia 2020
Miejsce śmierci	Kraków
Dyscyplina/specjalności	geologia naftowa, gospodarka surowcami mineralnymi, gospodarka energią
Pełnione funkcje	Rektor AGH (1972–1974), (1979–1981),
Wydział	Wydział Geologii, Geofizyki i Ochrony Środowiska, Wydział Paliw i Energii
Rok przyznania doktoratu h.c. AGH	2005
Powód przyznania doktoratu h.c. AGH	za wybitne osiagnięcia w dziedzinie geologii naftowej i geotermii, stworzenie podstaw teoretycznych i szkoły w zakresie gospodarki surowcami mineralnymi i energią, wykształcenie wielu pokoleń specjalistów naftowych i górniczych, a także w uznaniu wielkich zasług dla Akademii Górniczo-Hutniczej
Odznaczenia i nagrody	Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski, Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski, Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski

Wersja z 11:54, 7 wrz 2020

Prof. zw. dr hab. inż. Roman Ney (1931–2020)

Dyscyplina/specjalności: geologia naftowa, gospodarka surowcami mineralnymi, gospodarka energią

Nota biograficzna

Urodził się 18 lutego 1931 roku w Pińsku (obecnie Białoruś). Zmarł 25 sierpnia 2020 roku w Krakowie.

W 1955 roku ukończył studia na Akademii Górniczo-Hutniczej; doktorat — 1962, habilitacja — 1967, prof. nadzw. — 1972, prof. zw. — 1976.

W 1952 roku rozpoczął pracę na Wydziale Geologiczno-Poszukiwawczym AGH, na którym pracował do 1995 roku. W AGH początkowo zastępca asystenta, asystent, adiunkt (1952–1968), docent (1968–1971), profesor, dyrektor Instytutu Surowców Energetycznych AGH 1979–1992. W 1995 roku przeniósł się na Wydział Paliw i Energii. Kierownik Katedry Polityki Energetycznej na Wydziale Paliw i Energii 1996–2001. Prorektor AGH w latach 1969–1972, rektor AGH w latach 1972–1974, 1979–1981. W grudniu 2001 roku przeszedł na emeryturę.

Badania: opracowanie (w wyniku badań porównawczych w Polsce, na Ukrainie, w Rumunii, na Morawach i w Słowacji) nowego ujęcia budowy geologicznej zapadliska przedkarpackiego i obszarów przyległych (co przyczyniło się do rozwoju poszukiwań naftowych i odkrycia złóż gazu); opracowanie podstaw naukowych i stworzenie nowego kierunku badań: gospodarka surowcami mineralnymi. Współinicjator badań nad wykorzystaniem energii geotermalnej dla ciepłownictwa; polityka energetyczna i odnawialne źródła energii.

Autor licznych prac oryginalnych, książek, patentów i ekspertyz. Promotor prac doktorskich i habilitacyjnych.

Od 1976 roku członek PAN Kierownik Zakładu Gospodarki Surowcami Mineralnymi, dyrektor Centrum Podstawowych Problemów Gospodarki Surowcami Mineralnymi i Energią PAN (1986-). Sekretarz Naukowy Oddziału w Krakowie (1978-1980), Sekretarz Wydziału Nauk o Ziemi i Nauk Górniczych (1984-1988). Sekretarz Naukowy PAN (1988-1989), Wiceprezes (1990-1992). Od 1989 roku członek czynny PAU. W latach 1974–1978 podsekretarz stanu w Ministerstwie Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki, członek Polskiego Towarzystwa Geologicznego oraz redaktor naczelny czasopism geologicznych.

Przewodniczący Państwowej Rady Energetycznej (1984-1991), członek Prezydium Społecznego Komitetu Odnowy Zabytków Krakowa (1992-1990), zastępca przewodniczącego Rady Naukowej Tatrzańskiego Parku Narodowego (1991-), członek Rady Nadzorczej Geotermii Podhalańskiej S.A., członek Komisji Ochrony Kopalni Soli i Miasta Wieliczka (1985-1990), poseł Sejmu IX kadencji (1989-1991; przewodniczący Komisji Nauki i Postępu Technicznego), członek Społecznej Rady Planowania przy CUP (1993-).

Doktor honoris causa Akademii Rolniczo-Technicznej (1998), doktor honoris causa Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie (2005).

Odznaczenia i nagrody

Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski, Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski, Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, pięciokrotnie nagroda Ministra Edukacji Narodowej, Medal im. M. Kopernika PAN, Order Palmy Akademickiej (Francja), medal „Za zasługi przy odnowie zabytków Krakowa” i inne

Bibliografia publikacji

http://bpp.agh.edu.pl/autor/ney-roman-03211

Źródła do biogramu

Książki

25 lat Wydziału Paliw i Energii [AGH] 1974-1999. Red. G. Ceglarska-Stefańska, J. F. Janik. Kraków [1999?], s. 12
Informator nauki polskiej 2003. T. 4A : ludzie nauki A-O. Warszawa 2003, s. 680
Kto jest kim w Polsce : informator biograficzny. Ed. 2. Red. zesp. L. Becela [et al.]. Warszawa 1989, s. 905
Kto jest kim w Polsce 1984 : informator biograficzny. Ed. 1. Red. zesp. L. Becela [et al.]. Warszawa 1984, s. 664
Wacławik J.: Kronika Wydziału Górniczego [AGH] 1919-1999. Kraków 1999, s. 116
Wielka Księga 85-lecia Akademii Górniczo-Hutniczej. [Oprac.] zespół aut. K. Pikoń (red. naczelny), A. Sokołowska (dyrektor projektu), K. Pikoń. Gliwice 2004, s. 246, [foto]
Współcześni uczeni polscy : słownik biograficzny. T. 3 : M–R. Red. nauk. J. Kapuścik. Warszawa 2000, s. 283
Wydział Geologii, Geofizyki i Ochrony Środowiska 1946-2016. Red. M. Manecki, E. Hycnar. Kraków 2016, s. 18, [foto]

Artykuły

Beluch J.: Prof. Bogdan Ney doktorem honoris causa ART w Olsztynie. Biuletyn Informacyjny Pracowników AGH 1999, nr 61, s. 20, [foto]
Doktorat honoris causa AGH dla Profesora Romana Neya. Biuletyn Informacyjny Pracowników AGH 2006, nr 156/157, s. 6-7, [foto]
Górecka N., Górecki W.: Laureaci Medalu im. Karola Bohdanowicza : Roman Ney. Polish Journal of Mineral Resources 2006, vol. 10, wyd. spec., s. 171, 175-176, [foto]
Górecki W.: Doktorat honoris causa AGH dla Profesora Romana Neya. Biuletyn Informacyjny Pracowników AGH 2005 nr 142-143, s. 5-6
Jubileusz 50-lecia pracy Prof. Romana Neya. Przegląd Górniczy 2001, nr 7-8, s. 1-2
Kleczkowski A. S. : Geolodzy dla dobra Akademii Górniczo-Hutniczej (do 1949 roku Akademii Górniczej). Biuletyn Informacyjny Pracowników AGH 2001, nr 96, s. 6-9
[Kryś-Dyja A.]: Posiedzenie senatu AGH w dniu 27 kwietnia 2005 r. Biuletyn Informacyjny Pracowników AGH 2005, nr 141, s. 13
Poczet Rektorów AGH : lata [1919-2013] : Roman Ney (ur. 1931), 1972/73-1974/75, 1979/80-1980/81. Biuletyn AGH 2013 wyd. spec. z okazji 100-lecia powołania Akademii Górniczej, s. [15], [foto]
Profesor Roman Ney doktorem honoris causa AGH. Biuletyn Informacyjny Pracowników AGH 2006, nr 156/157, s. [2], [foto]
[Protokół z Posiedzenia Senatu AGH... 27.04.2005], s. 26
Uroczystość nadania godności doktora honoris causa AGH Profesorowi Romanowi Neyowi : 8 czerwca 2005 r. Biuletyn Informacyjny Pracowników AGH 2005, nr 142-143, s. [32], [foto]

Inne

Akta osobowe (AGH) - Ney Roman
Zaproszenie Rektora Akademii Górniczo-Hutniczej na uroczyste posiedzenie senatu AGH poświęcone nadaniu godności doktora honoris causa prof. Romanowi Neyowi, [foto]

@@ Linia 9: / Linia 9: @@
 |death_place=Kraków
 |fields=geologia naftowa, gospodarka surowcami mineralnymi, gospodarka energią
-|function=Rektor AGH (1972–1975), (1979–1981),
+|function=Rektor AGH (1972–1974), (1979–1981),
 |faculty=Wydział Geologii, Geofizyki i Ochrony Środowiska; Wydział Paliw i Energii
 |awards=Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski, Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski, Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
@@ Linia 22: / Linia 22: @@
 |Jednostka=Akademia Górniczo-Hutnicza
 |Rok_od=1972
-|Rok_do=1975
+|Rok_do=1974
 }}
 {{Funkcja
@@ Linia 39: / Linia 39: @@
 W 1955 roku ukończył studia na Akademii Górniczo-Hutniczej; doktorat — 1962, habilitacja — 1967, prof. nadzw. — 1972, prof. zw. — 1976.
-W 1952 roku rozpoczął pracę na [[Wydział Geologiczno-Poszukiwawczy|Wydziale Geologiczno-Poszukiwawczym]] AGH, na którym pracował do 1995 roku. W AGH początkowo zastępca asystenta, asystent, adiunkt (1952–1968), docent (1968–1971), profesor, dyrektor Instytutu Surowców Energetycznych AGH 1979–1992. W 1995 roku przeniósł się na [[Wydział Paliw i Energii|Wydział Paliw i Energii]]. Kierownik Katedry Polityki Energetycznej na Wydziale Paliw i Energii 1996–2001. Prorektor AGH w latach 1969–1972, rektor AGH w latach 1972–1975, 1979–1981. W grudniu 2001 roku przeszedł na emeryturę.
+W 1952 roku rozpoczął pracę na [[Wydział Geologiczno-Poszukiwawczy|Wydziale Geologiczno-Poszukiwawczym]] AGH, na którym pracował do 1995 roku. W AGH początkowo zastępca asystenta, asystent, adiunkt (1952–1968), docent (1968–1971), profesor, dyrektor Instytutu Surowców Energetycznych AGH 1979–1992. W 1995 roku przeniósł się na [[Wydział Paliw i Energii|Wydział Paliw i Energii]]. Kierownik Katedry Polityki Energetycznej na Wydziale Paliw i Energii 1996–2001. Prorektor AGH w latach 1969–1972, rektor AGH w latach 1972–1974, 1979–1981. W grudniu 2001 roku przeszedł na emeryturę.
 Badania: opracowanie (w wyniku badań porównawczych w Polsce, na Ukrainie, w Rumunii, na Morawach i w Słowacji) nowego ujęcia budowy geologicznej zapadliska przedkarpackiego i obszarów przyległych (co przyczyniło się do rozwoju poszukiwań naftowych i odkrycia złóż gazu); opracowanie podstaw naukowych i stworzenie nowego kierunku badań: gospodarka surowcami mineralnymi. Współinicjator badań nad wykorzystaniem energii geotermalnej dla ciepłownictwa; polityka energetyczna i odnawialne źródła energii.