Antoni Stanisław Kleczkowski: Różnice pomiędzy wersjami

Z Historia AGH
Nie podano opisu zmian
Nie podano opisu zmian
Linia 12: Linia 12:
| alt =  
| alt =  
| caption =  
| caption =  
| birth_date = 1922
| birth_date = 1922-05-05
| birth_place =  
| birth_place = Poznań
| death_date = 2006
| death_date = 2008-01-19
| death_place =  
| death_place = Kraków
| resting_place =  
| resting_place = Kraków — Cmentarz Rakowicki — Aleja Zasłużonych
| resting_place_coordinates =  
| resting_place_coordinates =  
| other_names =  
| other_names =  
Linia 22: Linia 22:
| citizenship =  
| citizenship =  
| nationality =  
| nationality =  
| fields = hydrogeologia, geologia, ochrona środowiska
| fields = nauki historyczne (historia nauki), górnictwo i geologia inżynierska (hydrogeologia)
| function = Rektor AGH w latach 1981–1987
| function = Rektor AGH w latach 1981–1987, Zasłużony dla AGH
| workplaces =  
| workplaces = mł. asystent — Zakład Mineralogii i Petrografii, 1946, st. asystent 1951, kierownik hydrogeologicznej grupy badawczej 1958–1960 Chiny, adiunkt — zakład Geologii Ogólnej, adiunkt — Katedra Geologii Kopalnianej 1960, zast. dyr. i dyr. Instytutu Hydrogeologii Inżynierskiej 1969–1981, rekotr 1981–1987, emerytura 1992
| alma_mater =  
| alma_mater = AGH 1950 — geologia; UJ 1951 — filozofia
| thesis_title =  
| thesis_title =  
| thesis_url =  
| thesis_url =  
Linia 50: Linia 50:
Prof. zw. dr hab. inż. '''Antoni Stanisław Kleczkowski''' (1922–2006)
Prof. zw. dr hab. inż. '''Antoni Stanisław Kleczkowski''' (1922–2006)


Specjalność: hydrogeologia, geologia, ochrona środowiska
Specjalność: nauki historyczne (historia nauki), górnictwo i geologia inżynierska (hydrogeologia)


Urodził się 5 maja 1922 roku w Poznaniu. Zmarł 19 stycznia 2006 roku w Krakowie. Został pochowany na cmentarzu Rakowickim w Alei Zasłużonych. Studiował na Akademii Górniczo-Hutniczej oraz na Uniwersytecie Jagiellońskim. W 1950 r. uzyskał dyplom mgr inż. geologa na Akademii, a w 1951 r. dyplom mgr filozofii z zakresu geologii i paleontologii na UJ. Doktor AGH — 1958, doktor habilitowany — 1963, prof. (tytuł) — 1972, prof. zwyczajny (tytuł) — 1979. Doktor honoris causa Ecole Polytechnique de Mons (Belgia) — 1987, doktor honoris causa AGH — 1994.
Urodził się 5 maja 1922 roku w Poznaniu. Zmarł 19 stycznia 2006 roku w Krakowie. Został pochowany na cmentarzu Rakowickim w Alei Zasłużonych. Studiował na Akademii Górniczo-Hutniczej oraz na Uniwersytecie Jagiellońskim. W 1950 r. uzyskał dyplom mgr inż. geologa na Akademii, a w 1951 r. dyplom mgr filozofii z zakresu geologii i paleontologii na UJ. Doktor AGH — 1958, doktor habilitowany — 1963, prof. (tytuł) — 1972, prof. zwyczajny (tytuł) — 1979.


Jeszcze w czasie studiów, w 1946 r., podjął pracę w Akademii Górniczej jako młodszy asystent  w Zakładzie Mineralogii i Petrografii, od 1951 r. jako starszy asystent, a następnie adiunkt  w Zakładzie Geologii Ogólnej. Równocześnie, w latach 1955–1956 prowadził zajęcia z geologii technicznej dla geologów na Uniwersytecie Wrocławskim. W latach 1958 — 1960 pracował jako specjalista i kierownik polskiej grupy geologicznej w Chińskiej Republice Ludowej, prowadząc prace z zakresu hydrogeologii i geologii inżynierskiej. Po powrocie do kraju w 1960 r. objął obowiązki adiunkta w Katedrze Geologii Kopalnianej AGH. W 1965 r. został mianowany kierownikiem Zakładu Hydrogeologii Kopalnianej w Katedrze Geologii Kopalnianej AGH, a w 1967 r. objął kierownictwo nowo utworzonej Katedry Hydrogeologii. W latach 1969 -1981 pełnił obowiązki zastępcy dyrektora i dyrektora Instytutu Hydrogeologii i Geologii Inżynierskiej. W roku 1981 został powołany na stanowisko rektora Akademii Górniczo-Hutniczej i funkcję tę pełnił do 1987 roku. W 1992 r. przeszedł na emeryturę.
W 1987 roku otrzymał tytuł doktora honoris causa Ecole Polytechnique de Mons (Belgia), a w 1994 roku tytuł doktora honoris causa AGH.


Był członkiem PAN (członek korespondent od 1979 r., członek rzeczywisty od 1989 r.) i PAU (członek czynny od 1989 r.) oraz towarzystw naukowych polskich i zagranicznych m. in. International Committee of the History of Geological Sciences (INHIGEO, od 1968), Polskiego Towarzystwa Geologicznego (członek honorowy od 1993). Przewodniczący Państwowej Rady Ochrony Środowiska.
Jeszcze w czasie studiów, w 1946 r., podjął pracę w Akademii Górniczej jako młodszy asystent w Zakładzie Mineralogii i Petrografii, od 1951 r. jako starszy asystent, a następnie adiunkt w Zakładzie Geologii Ogólnej. Równocześnie, w latach 1955–1956 prowadził zajęcia z geologii technicznej dla geologów na Uniwersytecie Wrocławskim. W latach 1958 — 1960 pracował jako specjalista i kierownik polskiej grupy geologicznej w Chińskiej Republice Ludowej, prowadząc prace z zakresu hydrogeologii i geologii inżynierskiej. Po powrocie do kraju w 1960 r. objął obowiązki adiunkta w Katedrze Geologii Kopalnianej AGH. W 1965 r. został mianowany kierownikiem Zakładu Hydrogeologii Kopalnianej w Katedrze Geologii Kopalnianej AGH, a w 1967 r. objął kierownictwo nowo utworzonej Katedry Hydrogeologii. W latach 1969–1981 pełnił obowiązki zastępcy dyrektora i dyrektora Instytutu Hydrogeologii i Geologii Inżynierskiej. W roku 1981 został powołany na stanowisko rektora Akademii Górniczo-Hutniczej i funkcję tę pełnił do 1987 roku. W 1992 r. przeszedł na emeryturę.
 
Był członkiem PAN (członek korespondent od 1979 r., członek rzeczywisty od 1989 r.) i PAU (członek czynny od 1989 r.) oraz towarzystw naukowych polskich i zagranicznych m.in. International Committee of the History of Geological Sciences (INHIGEO, od 1968), Polskiego Towarzystwa Geologicznego (członek honorowy od 1993). Przewodniczący Państwowej Rady Ochrony Środowiska.


Był autorem ok. 400 prac, w tym ok. 120 we współautorstwie (48 w językach obcych) z zakresu hydrogeologii, geologii, ochrony środowiska. Wypromował około 200 inżynierów i magistrów, 15 doktorów, 8 doktorów habilitowanych, 8 profesorów (pracujących w Polsce, Niemczech, Meksyku, Wietnamie).
Był autorem ok. 400 prac, w tym ok. 120 we współautorstwie (48 w językach obcych) z zakresu hydrogeologii, geologii, ochrony środowiska. Wypromował około 200 inżynierów i magistrów, 15 doktorów, 8 doktorów habilitowanych, 8 profesorów (pracujących w Polsce, Niemczech, Meksyku, Wietnamie).


Źródło:
Źródło:
* Kto jest kim w Polsce. Edycja 3. Warszawa 1993. S. 295–296
* Kto jest kim w Polsce. Informator biograficzny. Ed. 3. Warszawa 1993. S. 295–296
* Biuletyn Informacyjny Pracowników [AGH] 1994 nr 5. s. 17
* Biuletyn Informacyjny Pracowników AGH 1994 nr 5. s. 17
* Na podstawie materiałów Muzeum Historii AGH
* Wielka Księga 85-lecia Akademii Górniczo-Hutniczej. Gliwice cop. 2004. S. 150
* Na podstawie materiałów Sekretariatu Prorektora ds. Ogólnych AGH
* Współcześni uczeni polscy. Słownik biograficzny. T. 2 : H–Ł. Warszawa 1999. S. 333
* Wielka Księga 85-lecia Akademii Górniczo-Hutniczej. Gliwice cop. 2004. S. 150
* Dziennik Polski 2006 nr 20 (24 I 2006). s. 13 [nekrologi]
* Współcześni uczeni polscy. Słownik biograficzny. T. 2 : H — Ł. Warszawa 1999. S. 333
* Gazeta Wyborcza 2006 nr 18 (21–22 I 2006) [dod.] Gazeta Wyborcza Kraków. s. 14
* Dziennik Polski 2006 nr 20 (24 I 2006). s. 13 [nekrologi]
* Gazeta Wyborcza 2006 nr 18 (21–22 I 2006) [dod.] Gazeta Wyborcza Kraków. s. 14





Wersja z 16:18, 21 sty 2014

Szablon:Infobox dhc Prof. zw. dr hab. inż. Antoni Stanisław Kleczkowski (1922–2006)

Specjalność: nauki historyczne (historia nauki), górnictwo i geologia inżynierska (hydrogeologia)

Urodził się 5 maja 1922 roku w Poznaniu. Zmarł 19 stycznia 2006 roku w Krakowie. Został pochowany na cmentarzu Rakowickim w Alei Zasłużonych. Studiował na Akademii Górniczo-Hutniczej oraz na Uniwersytecie Jagiellońskim. W 1950 r. uzyskał dyplom mgr inż. geologa na Akademii, a w 1951 r. dyplom mgr filozofii z zakresu geologii i paleontologii na UJ. Doktor AGH — 1958, doktor habilitowany — 1963, prof. (tytuł) — 1972, prof. zwyczajny (tytuł) — 1979.

W 1987 roku otrzymał tytuł doktora honoris causa Ecole Polytechnique de Mons (Belgia), a w 1994 roku tytuł doktora honoris causa AGH.

Jeszcze w czasie studiów, w 1946 r., podjął pracę w Akademii Górniczej jako młodszy asystent w Zakładzie Mineralogii i Petrografii, od 1951 r. jako starszy asystent, a następnie adiunkt w Zakładzie Geologii Ogólnej. Równocześnie, w latach 1955–1956 prowadził zajęcia z geologii technicznej dla geologów na Uniwersytecie Wrocławskim. W latach 1958 — 1960 pracował jako specjalista i kierownik polskiej grupy geologicznej w Chińskiej Republice Ludowej, prowadząc prace z zakresu hydrogeologii i geologii inżynierskiej. Po powrocie do kraju w 1960 r. objął obowiązki adiunkta w Katedrze Geologii Kopalnianej AGH. W 1965 r. został mianowany kierownikiem Zakładu Hydrogeologii Kopalnianej w Katedrze Geologii Kopalnianej AGH, a w 1967 r. objął kierownictwo nowo utworzonej Katedry Hydrogeologii. W latach 1969–1981 pełnił obowiązki zastępcy dyrektora i dyrektora Instytutu Hydrogeologii i Geologii Inżynierskiej. W roku 1981 został powołany na stanowisko rektora Akademii Górniczo-Hutniczej i funkcję tę pełnił do 1987 roku. W 1992 r. przeszedł na emeryturę.

Był członkiem PAN (członek korespondent od 1979 r., członek rzeczywisty od 1989 r.) i PAU (członek czynny od 1989 r.) oraz towarzystw naukowych polskich i zagranicznych m.in. International Committee of the History of Geological Sciences (INHIGEO, od 1968), Polskiego Towarzystwa Geologicznego (członek honorowy od 1993). Przewodniczący Państwowej Rady Ochrony Środowiska.

Był autorem ok. 400 prac, w tym ok. 120 we współautorstwie (48 w językach obcych) z zakresu hydrogeologii, geologii, ochrony środowiska. Wypromował około 200 inżynierów i magistrów, 15 doktorów, 8 doktorów habilitowanych, 8 profesorów (pracujących w Polsce, Niemczech, Meksyku, Wietnamie).

Źródło:

  • Kto jest kim w Polsce. Informator biograficzny. Ed. 3. Warszawa 1993. S. 295–296
  • Biuletyn Informacyjny Pracowników AGH 1994 nr 5. s. 17
  • Wielka Księga 85-lecia Akademii Górniczo-Hutniczej. Gliwice cop. 2004. S. 150
  • Współcześni uczeni polscy. Słownik biograficzny. T. 2 : H–Ł. Warszawa 1999. S. 333
  • Dziennik Polski 2006 nr 20 (24 I 2006). s. 13 [nekrologi]
  • Gazeta Wyborcza 2006 nr 18 (21–22 I 2006) [dod.] Gazeta Wyborcza Kraków. s. 14