Andrzej Witold Staronka: Różnice pomiędzy wersjami
(Utworzył nową stronę „{{Infobox scientist
| name = Andrzej Witold Staronka
| image = staron.jpg
| family-name = Staronka
| given-name = Andrzej
| additional-name = Witold
| honorifi...”) |
Nie podano opisu zmian |
||
| Linia 10: | Linia 10: | ||
| native_name_lang = | | native_name_lang = | ||
| image = staron.jpg | | image = staron.jpg | ||
| image_size = | | image_size = 11976 | ||
| alt = | | alt = | ||
| caption = | | caption = | ||
Wersja z 22:32, 10 gru 2013
| Andrzej Witold Staronka | |
|---|---|
| Nazwisko | Staronka |
| Imię / imiona | Andrzej |
| Tytuły / stanowiska | Prof. dr hab. inż. |
| Data urodzenia | 1916 |
| Data śmierci | 2000 |
| Dyscyplina/specjalności | chemia - metalurgia (chemia fizyczna i jej zastosowanie do procesów metalurgicznych oraz korozji metali)
|
| Odznaczenia i nagrody | Ministra Oświaty i Szkolnictwa Wyższego 1970, Ministra Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki 1979, Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego 1986; Złoty Krzyż Zasługi 1973, Krzyż Kawalerski OOP 1979. |
Prof. dr hab. inż. Andrzej Witold Staronka (1916-2000)
Specjalność: chemia - metalurgia (chemia fizyczna i jej zastosowanie do procesów metalurgicznych oraz korozji metali)
Urodził się 21 marca 1916 r. w Tarnowie. Zmarł 15 sierpnia 2000 r. w Krakowie, tam też pochowany na cmentarzu Rakowickim. Ukończył studia na Wydziale Hutniczym Akademii Górniczej w Krakowie (dyplom w 1947 r.) oraz Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym UJ (dyplom w 1953 r.). Pracę doktorską obronił w 1962 r., habilitował się w 1969 r., tytuł profesora otrzymał w 1978 r.
Był wykładowcą Państwowej Szkoły Górniczo-Hutniczej w Krakowie (1945-1946). Z Akademią Gorniczo-Hutniczą związany od 1946 r. Był młodszym asystentem w Katedrze Chemii Organicznej i Analitycznej, a od 1947 do 1953 r. starszym asystentem tej Katedry. W l. 1954-1962 był adiunktem w Katedrze Chemii Fizycznej, w l. 1962-1970 w Katedrze Chemii Fizycznej Metalurgii Żelaza (docent w l. 1970-1973). W l. 1973-75 pracował w Zakładzie Fizykochemicznych Podstaw Metalurgii (docent). Kierownik Zakładu Odlewnictwa Staliwa w Instytucie Technologii i Mechanizacji Odlewnictwa (1975-1986). W 1986 roku przeszedł na emeryturę.
Kierownik Zespołu do badania fizykochemicznych procesów zw. z wytwarzaniem stopów odlewniczych Komitetu Metalurgii i Nauk o Materiałach PAN.
Staże: Bergakademie Freiberg, Technische Universität, Niemcy 1963, 1970, 1977, Lyon Inst. National des Sciences Appliquées, IRSID, Paryż 1966-1967.
Badania: teoria jonowa żużli metalurgicznych (szczególnie wielkopiecowych), ich struktura oraz mechanizm reakcji z metalem, opracowanie krystalochemicznych skal zasadowości żużli i wykazanie ich pełnej przydatności w metalurgii, nowe opracowanie układu równowagi fazowej SiO2-Al2O3 metodą analizy termicznej i rentgenograficznej, udział w opracowaniu optymalnych parametrów pasywacji blach ocynowanych w hucie T. Sendzimira, opracowanie nowych stali Cr-Ni-Si odpornych na korozję w stężonych roztworach HNO3.
Działalność pozanaukowa: działalność publicystyczna w czasopimach "Dziś i jutro", "Życie Szkoły Wyższej".
Autor lub współautor około 40 prac oryginalnych, 9 książek. Opracował około 100 haseł z działu korozja i powłoki ochronne w "Encyklopedii techniki. Metalurgia". Autor 2 patentów. Promotor 4 prac doktorskich.
Był człowiekiem pracowitym, dociekliwym i rzetelnym, uczciwym i życzliwym dla ludzi.
Źródło:
- Księga wychowanków i wychowawców Akademii Górniczej w Krakowie (1919-1949). Kraków 1979. S. 172
- Współcześni uczeni polscy. Słownik biograficzny. T. 4 : S - Ż. Warszawa 2002. S. 212-213, portr.
- Biuletyn Informacyjny Pracowników AGH 2000 nr 84. s. 15
- Słownik biograficzny techników polskich. Z. 17. Warszawa 2006. S. 139-141