Władysław Bogusz

Władysław Bogusz
Nazwisko	Bogusz
Imię / imiona	Władysław
Tytuły / stanowiska	Prof. zw. dr hab. inż., mgr filozofii
Data urodzenia	1916
Data śmierci	1975
Dyscyplina/specjalności	mechanika, teoria drgań układów nieliniowych, teoria stabilności układów mechanicznych
Pełnione funkcje	Prorektor AGH w latach 1972–1975
Wydział	Wydział Inżynierii Mechanicznej i Robotyki
Odznaczenia i nagrody	Krzyż Walecznych (czterokrotnie), Srebrny Krzyż Zasługi z Mieczami, The MIlitary Medal, Krzyż Pamiątkowy Monte Casino, Gwiazda za Wojnę, Gwiazda Afryki, Gwiazda Italii, Brytyjski Medal Wojny 1939–1945, Krzyż Kawalerski i Oficerski OOP, Złoty Medal Słowackiej Akademii Nauk im. A. Stodoli, Złota Odznaka Miasta Krakowa, Nagroda Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego I stopnia.
Funkcje Gdzie od do Prodziekan Wydział Maszyn Górniczych i Hutniczych 1960 1962 Prorektor AGH 1972 1975

Prof. zw. dr hab. inż., mgr filozofii Władysław Bogusz (1916–1975)

Specjalność: mechanika, teoria drgań układów nieliniowych, teoria stabilności układów mechanicznych

Urodził się 11 kwietnia 1916 roku w Krakowie. Zmarł 4 listopada 1975 roku. Absolwent Wydziału Filozoficznego Uniwersytetu Jagiellońskiego (1938 — dyplom magistra filozofii w zakresie matematyki) oraz Wydziału Elektromechanicznego Akademii Górniczo-Hutniczej (1952). Dr — AGH 1954, dr hab. — AGH 1960, prof. (tytuł) — 1967, prof. zw. (tytuł) — 1973.

Od stycznia 1950 roku aż do śmierci pracował na AGH, przechodząc wszystkie stanowiska od asystenta aż do profesora zwyczajnego. Prodziekan Wydziału Maszyn Górniczych i Hutniczych (1960–1962), kierownik Katedry Mechaniki Technicznej (1960–1969), kierownik Zakładu Teorii Maszyn i Automatycznej Regulacji w Instytucie Podstaw Budowy Maszyn (1969–1974), dyrektor Instytutu Podstaw Budowy Maszyn (1972–1974), prorektor AGH (1972–1975), dyrektor naukowy Instytutu Mechaniki i Wibroakustyki (1974–1975).

Na podkreślenie zasługuje wszechstronna działalność profesora Bogusza: naukowa, kształceniowa, organizacyjna oraz związana z przemysłem. Jest twórcą szkoły naukowej na AGH w zakresie drgań mechanicznych, tzw. „Szkoły Bogusza”. Szczególne osiągnięcia odniósł w działalności naukowo-badawczej. Był autorem 21 patentów, wielu podręczników, skryptów i ponad 100 publikacji, w tym wielu wydrukowanych w renomowanych czasopismach zagranicznych. Publikacje dotyczą głównie zagadnień drgań liniowych i nieliniowych układów mechanicznych, dynamiki maszyn i wibroakustyki. Zajmował się zagadnieniami jakościowego badania przebiegów nieustalonych, syntezą optymalną, zastosowaniem drgań w różnych dziedzinach techniki oraz statecznością układów mechanicznych i automatyki. Podał definicję stateczności technicznej, przy czym pojęcie to opracował zarówno dla układów zdeterminowanych jak i stochastycznych.

Był uczonym znanym na całym świecie. Współpracował z wieloma placówkami naukowymi świata. Prace swoje referował na licznych kongresach i konferencjach naukowych. Był przewodniczącym Krakowskiego Oddziału Polskiego Towarzystwa Mechaniki Teoretycznej i Stosowanej, członkiem Komitetu Mechaniki PAN, przewodniczącym Sekcji Układów Dyskretnych oraz Sekcji Dynamiki Maszyn PAN. Był członkiem komitetów redakcyjnych czasopism naukowych. Przez wiele lat był konsultantem naukowym w Hutniczym Przedsiębiorstwie Remontowym w Katowicach (1962–1975).

Profesor Bogusz wychował dużą grupę swoich uczniów. Wielu z nich zostało docentami i profesorami. Był promotorem 15 przewodów doktorskich.

Źródło:

• Wielka Księga 85-lecia Akademii Górniczo-Hutniczej. Gliwice cop. 2004. S. 33–34, portr.
• Jubileusz Wydziału Inżynierii Mechanicznej i Robotyki : materiały konferencji. Kraków 2002. S. 212–213
• Gazeta Wyborcza [dod.] Gazeta Wyborcza Kraków 2005 nr 253. s. 9
• Biuletyn AGH : magazyn informacyjny Akademii Górniczo-Hutniczej 2010 nr 35. s. 24, portr.