Edward Windakiewicz: Różnice pomiędzy wersjami
m (zamienił w treści „Doktorzy honoris causa” na „Doktorzy honoris causa AGH”) |
m (zamienił w treści „{{Infobox dhc” na „{{Infobox scientist”) |
||
Linia 1: | Linia 1: | ||
{{Infobox | {{Infobox scientist | ||
| name = Edward Windakiewicz | | name = Edward Windakiewicz | ||
| family-name = Windakiewicz | | family-name = Windakiewicz |
Wersja z 12:32, 8 lip 2014
Edward Windakiewicz | |
---|---|
Nazwisko | Windakiewicz |
Imię / imiona | Edward |
Tytuły / stanowiska | Prof. dr inż. |
Data urodzenia | 1858 |
Data śmierci | 1942 |
Dyscyplina/specjalności | górnictwo, solnictwo |
Pełnione funkcje | Kierownik Zakładu Halurgii |
Wydział | Wydział Górnictwa i Geoinżynierii |
Rok przyznania doktoratu h.c. AGH | 1936 |
Powód przyznania doktoratu h.c. AGH | za wybitne zasługi na polu górnictwa solnego |
Prof. dr inż. Edward Windakiewicz (1858–1942)
Specjalność: górnictwo, solnictwo
Urodził się w Pecs na Węgrzech, zmarł w Krakowie. Studiował w AG w Leoben oraz w AG w Przybramie gdzie ukończył Wydziały Górniczy i Hutniczy w 1882 r. Po studiach pracował w kopalni soli w Wieliczce, w kopalniach ropy k. Gorlic. W latach 1884–1889 prowadził wiercenia w Kosocicach, Baryczu i k. Wieliczki. W tym okresie był również nauczycielem w Szkole Górniczej w Wieliczce, a w 1886 r. asystentem w Kat. Górnictwa AG w Przybramie. W 1922 r. objął wykłady z halurgii i przemysłu solnego na Wydz. Górniczym Akademii, które prowadził do wybuchu II wojny światowej. Zorganizował zakład halurgii, który wyposażył w zbiór minerałów solnych, rysunków, planów, map i modeli. W 1939 r. wraz z profesorami aresztowany i wywieziony do obozu koncentracyjnego.Doktor honoris causa AGH (1936 r.).
Był członkiem Polskiego Towarzystwa Geologicznego i Komisji Fizjograficznej PAU. Zebrał i opracował bogate materiały z zakresu solnictwa nigdy dotąd nie publikowane, które ukazały się w 4 tomach p.t. Solnictwo. Opublikował również z tego zakresu 30 prac.
Źródło:
- BIP 1994 nr 5. s. 6, 18
- Życiorysy profesorów i asystentów Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie (1919–1964). s. 216–218