Ignacy Mościcki: Różnice pomiędzy wersjami
m (zamienił w treści „Doktorzy honoris causa” na „Doktorzy honoris causa AGH”) |
m (zamienił w treści „{{Infobox dhc” na „{{Infobox scientist”) |
||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{Infobox | {{Infobox scientist | ||
| name = Ignacy Mościcki | | name = Ignacy Mościcki | ||
| family-name = Mościcki | | family-name = Mościcki | ||
Wersja z 12:32, 8 lip 2014
| Ignacy Mościcki | |
|---|---|
| Nazwisko | Mościcki |
| Imię / imiona | Ignacy |
| Tytuły / stanowiska | Prof. |
| Data urodzenia | 1867 |
| Data śmierci | 1946 |
| Dyscyplina/specjalności | chemia, polityka |
| Pełnione funkcje | prezydent Rzeczypospolitej Polskiej w latach 1926–1939
|
| Rok przyznania doktoratu h.c. AGH | 1934 |
| Powód przyznania doktoratu h.c. AGH | za zasługi położone na polu chemii i elektrochemii |
Prof. Ignacy Mościcki (1867–1946)
Specjalność: chemia, polityka
Urodził się w Mierzanowie (pow. Ciechanów), zmarł w Versoix pod Genewą. W latach 1887–1891 studiował na politechnice w Rydze, gdzie m. in. organizował polskie kółka oświatowe. Zagrożony aresztowaniem za działalność niepodległościową wyjechał do Londynu (1892), gdzie pracował i jednocześnie uczył się w Technical College Finsbury do 1897 roku.
W latach 1897–1912 przebywał w Szwajcarii, gdzie początkowo był asystentem prof. J. Wierusza-Kowalskiego i zajmował się problemami chemii nieorganicznej, zwłaszcza elektrochemii, współpracował z wieloma zakładami chemicznymi. W 1912 r. wrócił do Galicji, gdzie objął Katedrę Chemii Fizycznej i Elektrochemii w Szkole Politechnicznej we Lwowie.
W 1916 roku zorganizował Instytut Badań Naukowych i Technicznych „Matan” we Lwowie, w latach 1917–1922 współpracował z krajowym przemysłem naftowym. W 1922 r. został mianowany dyrektorem fabryki związków azotowych w Chorzowie, którą uruchomił pomimo opuszczenia jej przez personel niemiecki.
W 1925 roku został wybrany rektorem Politechniki Lwowskiej, od tego roku kierował również Katedrą Elektrochemii Technicznej Politechniki Warszawskiej.
Z jego inicjatywy powstały zakłady chemiczne w Mościcach koło Tarnowa. Po śmierci J. Piłsudskiego w 1935 r. był przywódcą tzw. grupy zamkowej obozu sanacyjnego. Podczas kampanii wrześniowej 1939 r. internowany w Rumunii prerogatywy prezydenckie przekazał W. Raczkiewiczowi. Dzięki interwencjom dyplomatycznym przeniósł się w grudniu 1939 r. do Szwajcarii, gdzie przebywał do śmierci. Prochy Mościckiego sprowadzono do kraju w 1993 r. Autor pamiętników.
Źródło:
- Encyklopedyczny słownik sławnych Polaków. Warszawa 1996. S. 245–246