Jan Stefan Manitius: Różnice pomiędzy wersjami

Jan Stefan Manitius
Nazwisko	Manitius
Imię / imiona	Jan
Tytuły / stanowiska	Prof. zw. mgr inż.
Data urodzenia	19 kwietnia 1911
Miejsce urodzenia	Zduńska Wola
Data śmierci	14 czerwca 1996
Miejsce śmierci	Kraków
Dyscyplina/specjalności	elektryczność, automatyka napędu, energoelektronika
Pełnione funkcje	Prorektor ds. Nauczania (1956-61), Dziekan Wydziału Elektryfikacji Górnictwa i Hutnictwa (1952-1954)
Wydział	Wydział Elektrotechniki, Automatyki Informatyki i Elektroniki
Rok przyznania doktoratu h.c. AGH	1994
Powód przyznania doktoratu h.c. AGH	za wybitne osiągnięcia w dziedzinie nauk technicznych, a w szczególności w energoelektronice, automatyce napędu elektrycznego oraz w uznaniu Jego zasług w organizowaniu i rozwoju Wydziału Elektrotechniki, Automatyki i Elektroniki
Odznaczenia i nagrody	Krzyż Oficerski i Komandorski OOP, Nagroda Państw. II st., Srebrny i Złoty Krzyż Zasługi i in.

Wersja z 10:33, 11 sie 2014

Prof. zw. mgr inż. Jan Stefan Manitius (1911–1996)

Specjalność: elektryczność, automatyka napędu, energoelektronika

Życiorys

Urodził się w Zduńskiej Woli 19 kwietnia 1911 r. Zmarł 14 czerwca 1996 r., pochowany w Krakowie na Cmentarzu Rakowickim.

Studia na Wydziale Elektrycznym Politechniki Warszawskiej ukończył w 1935 r. uzyskując dyplom inżyniera elektryka, ze specjalnością maszyny elektryczne. Tytuł naukowy profesora nadzwyczajnego uzyskał w 1954 r., profesora zwyczajnego w 1964 r., a profesora emerytowanego w 1981 r.

W latach 1936-1939 pracował w Państwowych Zakładach Tele- i Radio-technicznych w Warszawie, zajmując się głównie maszynami elektrycznymi do zasilania dużych radiostacji. Opracował wówczas szereg oryginalnych konstrukcji maszyn, które następnie zostały opatentowane. Po wybuchu wojny został ewakuowany wraz z częścią załogi PZTiR do Rumunii. Stamtąd przedostał się do Francji, gdzie otrzymał przydział do 2 Dywizji Strzelców Pieszych Armii Polskiej. Podczas internowania w Szwajcarii został przydzielony do obozu uniwersyteckiego w Winterthur, gdzie pod opieką Politechniki w Zurichu zorganizowano kształcenie internowanych żołnierzy. Sprawował tam funkcję asystenta maszyn elektrycznych (1940-1941) przy szwajcarskim wykładowcy na Wydziale Elektrotechniki. W latach 1941-1942 prowadził wykłady z teorii maszyn komutatorowych i transformatorów oraz ćwiczenia z konstrukcji transformatorów. Współpracował ponadto z Katedrą Maszyn Elektrycznych Politechniki w Zurichu jako asystent wolontariusz wykonując prace badawcze z dziedziny teorii maszyn elektrycznych.

W 1945 r. powrócił do polski i objął stanowisko starszego asystenta, a od 1947 r. - adiunkta w Katedrze Budowy Maszyn Elektrycznych Politechniki Śląskiej w Gliwicach. Jednocześnie (1946-1947) pracował w Biurze Projektów Maszyn Elektrycznych w Katowicach, na stanowisku kierownika Działu Studiów. W 1948 r.został kierownikiem Działu Elektrycznego Biura Projektów Urządzeń Hutniczych "Biprohut" w Zabrzu. Zorganizował wówczas ścisłą współpracę tej jednostki z Katedrą Budowy Maszyn Elektrycznych Politechniki Ślaskiej. Od 1952 r. związany z Akademią Górniczo-Hutniczą w Krakowie, gdzie zorganizował Katedrę Elektrotechniki Hutniczej oraz Wydział Elektryfikacji Górnictwa i Hutnictwa, którego został pierwszym dziekanem (1952-54). W latach 1956-61 pełnił też funkcję prorektora ds. nauczania AGH. Był organizatorem i długoletnim dyrektorem Instytutu Automatyki Napędu i Urządzeń Przemysłowych AGH.

Piastował liczne funkcje w centralnych organach naukowych jako: przewodniczący Komisji Głównej w Komitecie Nauki i Techniki (1968-1972), przewodniczący Zespołu Struktur i Programów w Radzie Głównej Szkolnictwa Wyższego Nauki i Techniki (1971-1973) oraz przewodniczący Zespołu Dydaktyczno-Wychowawczego Elektrotechniki przy Ministerstwie Nauki Szkolnictwa Wyższego i Techniki (1962-1972).

Publikacje i dokonania

Autor 25 publikacji naukowych, w tym 6 książek poświęconych problematyce dotyczącej teorii układów elektromechanicznych i sterowania z zastosowaniem energoelektroniki. Do najważniejszych jego publikacji książkowych należą: Napędy elektryczne maszyn wyciągowych, 1957. Hutnicze napędy elektryczne t. 1 (1963), t. II (1972). Projektowanie przekształtników tyrystorowych (1974). Autor ponad 50-ciu patentów i zastrzeżeń patentowych w latach 1964-1982. Promotor 12 rozpraw doktorskich.

Szczególnie zasłużony w dziedzinie przekształtnikowych napędów elektrycznych. Stworzył naukowe podstawy tych napędów i zapewnił przemysłowe wdrożenia wielu nowatorskich rozwiązań. Zdobyte doświadczenie w dziedzinie teorii i projektowania, zaowocowało wieloma nowatorskimi rozwiązaniami układów sterowania i regulacji napędów elektrycznych w polskim hutnictwie. Podczas budowy Huty im. Lenina został powołany na technicznego doradcę Dyrekcji. Jego konsultacje i ekspertyzy były cenione w całej Polsce. Nauczyciel i wychowawca wielu pokoleń inżynierów i pracowników naukowych.

Członkostwa

Członek Stowarzyszenia Elektryków Polskich (od 1950 r.), członek Koła SEP nr 16 przy AGH. W latach 1960-1965 członek Zarządu Oddziału Krakowskiego SEP, którego działalność propagował. Był ponadto członkiem Komitetu Elektrotechniki PAN oraz licznych rad naukowych instytutów naukowo-badawczych, a przez wiele lat przewodniczącym Rady Nadzorczej Instytutu Fizyki i Techniki Jądrowej AGH.

Odznaczenia i nagrody

Dwukrotny laureat Nagrody Państwowej Zespołowej II stopnia (1966 i 1976) oraz wysokich odznaczeń państwowych: Srebrnego (1950) i Złotego (1956) Krzyża Zasługi, Krzyża Oficerskiego (1959) i Komandorskiego (1973) Orderu Odrodzenia Polski, Orderu Sztandaru Pracy II klasy (1976), Medalu Komisji Edukacji Narodowej (1974) i tytułu: Zasłużony Nauczyciel PRL (1978). Wyróżniony tytułem honorowym: Zasłużony dla Akademii Górniczo-Hutniczej oraz licznymi Nagrodami Rektora za działalność naukową i dydaktyczną. Laureat szeregu odznaczeń resortowych i regionalnych.

Bibliografia

Biuletyn Informacyjny Pracowników [AGH] 1994 nr 10–11. s. 18
Biuletyn Informacyjny Pracowników [AGH] 1994 nr 5. s. 16
Kto jest kim w Polsce. Edycja 3. Warszawa: Wydawnictwo Interpress, 1993, s. 435.
Who is who? elitarnego Wydziału Elektrycznego. Kraków: Wydawnictwo Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych, 2001, s. 10, 300.
Na podstawie materiałów Sekretariatu Prorektora ds. Ogólnych AGH
http://www.keiaspe.agh.edu.pl/index.php/pl/com-finder/o-katedrze/historia
http://home.agh.edu.pl/~saeweaie/who/historia.htm
http://nauka-polska.pl/dhtml/raporty/ludzieNauki?rtype=opis&objectId=63496&lang=pl
Wielka Księga 85-lecia Akademii Górniczo-Hutniczej. Gliwice: Wydawnictwo Helion, cop. 2004, s. 221–222.
Słownik biograficzny techników polskich. Z. 17. Warszawa 2006. S. 99–102.

H. Zygmunt, Słownik biograficzny zasłużonych elektryków krakowskich", cz. I. Kraków:

SEP Oddz. Krakowski, 2009, s. 125-128.

Polacy Zasłużeni dla elektryki. Początki elektrotechnicznego szkolnictwa wyższego, pionierzy elektryki. Warszawa-Gliwice-Opole: PTETiS, 2009, s. 489-495.
http://apw.ee.pw.edu.pl/tresc/sylw/manit.htm [2014-08-08]

@@ Linia 3: / Linia 3: @@
 |given-name=Jan
 |additional-name=Stefan
-|honorific-prefix=Prof. zw. dr inż.
+|honorific-prefix=Prof. zw. mgr  inż.
 |image=Jan_Manitius.jpg
-|birth_date=1911
+|birth_date=19 kwietnia 1911
-|death_date=1996
+|birth_place=Zduńska Wola
-|fields=elektrotechnika (automatyka napędów, energoelektronika)
+|death_date=14 czerwca 1996
-|function=Pierwszy Dziekan Wydziału Elektryfikacji GiH w latach 1952–1954, Zasłużony dla AGH
+|death_place=Kraków
+|fields=elektryczność, automatyka napędu, energoelektronika
+|function=Prorektor ds. Nauczania (1956-61), Dziekan Wydziału Elektryfikacji Górnictwa i Hutnictwa (1952-1954)
 |faculty=Wydział Elektrotechniki, Automatyki Informatyki i Elektroniki
-|awards=Srebrny Krzyż Zasługi, Złoty Krzyż Zasługi, Sztandar Pracy II klasy, Krzyż Oficerski OOP, Krzyż Komandorski OOP, Medal Komisji Edukacji Narodowej, tytuł Zasłużonego Nauczyciela PRL, Zasłużony dla Akademii Górniczo-Hutniczej, Nagroda Państwowa II stopnia zespołowa, Nagroda Państwowa II stopnia zespołowa, szereg odznaczeń za zasługi dla miast i regionów oraz tytuł Honorowego Członka Stowarzyszenia Elektryków Polskich.
+|awards=Krzyż Oficerski i  Komandorski OOP, Nagroda Państw. II st., Srebrny i Złoty Krzyż Zasługi i in.
-|name=Jan Stefan Manitius
+|dhc_year=1994
+|dhc_reason=za wybitne osiągnięcia w dziedzinie nauk technicznych, a w szczególności w energoelektronice, automatyce napędu elektrycznego oraz w uznaniu Jego zasług w organizowaniu i rozwoju Wydziału Elektrotechniki, Automatyki i Elektroniki
+|name=Jan Manitius
 |honorific-suffix=
 |native_name=
@@ Linia 46: / Linia 50: @@
 |children=
 }}
-Prof. zw. dr inż. '''Jan Stefan Manitius''' (1911–1996)
+{{Funkcja
+|Stanowisko=Prorektor ds. Nauczania
+|Jednostka=Akademii Górniczo-Hutniczej
+|Rok_od=1956
+|Rok_do=1961
+}}
+{{Funkcja
+|Stanowisko=Dziekan
+|Jednostka=Wydział Elektrotechniki, Automatyki i Elektroniki
+|Rok_od=1952
+|Rok_do=1954
+}}
+Prof. zw. mgr  inż. '''Jan Stefan Manitius''' (1911–1996)
+Specjalność: elektryczność, automatyka napędu, energoelektronika
+== Życiorys ==
+Urodził się w Zduńskiej Woli 19 kwietnia 1911 r. Zmarł 14 czerwca 1996 r., pochowany w Krakowie na Cmentarzu Rakowickim.
+Studia na Wydziale Elektrycznym Politechniki Warszawskiej ukończył w 1935 r. uzyskując dyplom inżyniera elektryka, ze specjalnością maszyny elektryczne. Tytuł naukowy profesora nadzwyczajnego uzyskał w 1954 r., profesora zwyczajnego w 1964 r., a profesora emerytowanego w 1981 r.
+W latach 1936-1939 pracował w Państwowych Zakładach Tele- i Radio-technicznych w Warszawie, zajmując się głównie maszynami elektrycznymi do zasilania dużych radiostacji. Opracował wówczas szereg oryginalnych konstrukcji maszyn, które następnie zostały opatentowane. Po wybuchu wojny został ewakuowany wraz z częścią załogi PZTiR do Rumunii. Stamtąd przedostał się do Francji, gdzie otrzymał przydział do 2 Dywizji Strzelców Pieszych Armii Polskiej. Podczas internowania w Szwajcarii został przydzielony do obozu uniwersyteckiego w Winterthur, gdzie pod opieką Politechniki w Zurichu zorganizowano kształcenie internowanych żołnierzy. Sprawował tam funkcję asystenta maszyn elektrycznych (1940-1941) przy szwajcarskim wykładowcy na Wydziale Elektrotechniki. W latach 1941-1942 prowadził wykłady z teorii maszyn komutatorowych i transformatorów oraz ćwiczenia z konstrukcji transformatorów. Współpracował ponadto z Katedrą Maszyn Elektrycznych Politechniki w Zurichu jako asystent wolontariusz wykonując prace badawcze z dziedziny teorii maszyn elektrycznych.
-Specjalność: elektrotechnika (automatyka napędów, energoelektronika)
+W 1945 r. powrócił do polski i objął stanowisko starszego asystenta, a od 1947 r. - adiunkta w Katedrze Budowy Maszyn Elektrycznych Politechniki Śląskiej w Gliwicach. Jednocześnie (1946-1947) pracował w Biurze Projektów Maszyn Elektrycznych w Katowicach, na stanowisku kierownika Działu Studiów. W 1948 r.został kierownikiem Działu Elektrycznego Biura Projektów Urządzeń Hutniczych "Biprohut" w Zabrzu. Zorganizował wówczas ścisłą współpracę tej jednostki z Katedrą Budowy Maszyn Elektrycznych Politechniki Ślaskiej.
+Od 1952 r. związany z Akademią Górniczo-Hutniczą w Krakowie, gdzie zorganizował Katedrę Elektrotechniki Hutniczej oraz Wydział Elektryfikacji Górnictwa i Hutnictwa, którego został pierwszym dziekanem (1952-54). W latach 1956-61 pełnił też funkcję prorektora ds. nauczania AGH. Był organizatorem i długoletnim dyrektorem Instytutu Automatyki Napędu i Urządzeń Przemysłowych AGH.
-Urodził się 19 kwietnia 1911 roku w Zduńskiej Woli. Zmarł 14 czerwca 1996 r. Pochowany w Krakowie na cmentarzu Rakowickim. Studia na Politechnice Warszawskiej ukończył w 1935; prof. nadzw. (1954), prof. zw. (1964), prof. em. (1981). Od 1952 r. związany z AGH. Organizował od podstaw Katedrę Elektrotechniki Hutniczej oraz Wydział Elektryczny, którego został pierwszym dziekanem (1952/53, 1953/54). Szczególnie zasłużył się w dziedzinie przekształtnikowych napędów elektrycznych, dla której stworzył naukowe podstawy oraz zapewnił wdrożenia przemysłowe wielu nowatorskich rozwiązań. Nauczyciel i wychowawca wielu pokoleń inżynierów i pracowników naukowych, współorganizator WEAIE. Jego „troską i ambicją było zachowanie suwerenności polskiej myśli technicznej w możliwie szerokim obszarze zagadnień związanych z automatyką napędów elektrycznych”. Jego konsultacje i ekspertyzy były cenione w całej Polsce.
+Piastował liczne funkcje w centralnych organach naukowych jako: przewodniczący Komisji Głównej w Komitecie Nauki i Techniki (1968-1972), przewodniczący Zespołu Struktur i Programów w Radzie Głównej Szkolnictwa Wyższego Nauki i Techniki (1971-1973) oraz  przewodniczący Zespołu Dydaktyczno-Wychowawczego Elektrotechniki przy Ministerstwie Nauki Szkolnictwa Wyższego i Techniki (1962-1972).
-Dwukrotnie pełnił obowiązki Prorektora AGH (1956–1958, 1960–1963), a także podejmował się licznych funkcji w centralnych organach naukowych. Doktor honoris causa „Swojej” Alma Matris (1994).
+== Publikacje i dokonania ==
+Autor 25 publikacji naukowych, w tym 6 książek poświęconych problematyce dotyczącej teorii układów elektromechanicznych i sterowania z zastosowaniem energoelektroniki. Do najważniejszych jego publikacji książkowych należą:
+Napędy elektryczne maszyn wyciągowych, 1957.
+Hutnicze napędy elektryczne t. 1 (1963), t. II (1972).
+Projektowanie przekształtników tyrystorowych (1974).
+Autor ponad 50-ciu patentów i zastrzeżeń patentowych w latach 1964-1982. Promotor 12 rozpraw doktorskich.
-Członek Stowarzyszenia Elektryków Polskich, Polskiego Towarzystwa Elektrotechniki Teoretycznej i Stosowanej, Komitetu Elektrotechniki PAN. Przewodniczący Komisji Głównej Elektrotechniki w Komitecie Nauki i Techniki, Zespołu Struktur i Programów w Radzie Głównej Szkolnictwa Wyższego Nauki i Techniki, Zespołu Dydaktyczno-Wychowawczego Elektrotechniki przy Ministerstwie Nauki Szkolnictwa Wyższego i Techniki. Członek licznych rad naukowych instytutów naukowo-badawczych oraz przewodniczący Rady Naukowej Instytutu Fizyki i Techniki Jądrowej AGH.
+Szczególnie zasłużony w dziedzinie przekształtnikowych napędów elektrycznych. Stworzył naukowe podstawy tych napędów i zapewnił przemysłowe wdrożenia wielu nowatorskich rozwiązań. Zdobyte doświadczenie w dziedzinie teorii i projektowania, zaowocowało wieloma nowatorskimi rozwiązaniami układów sterowania i regulacji napędów elektrycznych w polskim hutnictwie. Podczas budowy Huty im. Lenina został powołany na technicznego doradcę Dyrekcji. Jego konsultacje i ekspertyzy były cenione w całej Polsce. Nauczyciel i wychowawca wielu pokoleń inżynierów i pracowników naukowych.
-Autor 25 publikacji naukowych, w tym 6 książek poświęconych problematyce dotyczącej teorii układów elektromechanicznych i sterowania z zastosowaniem energoelektroniki. Autor 50 patentów. Promotor 12 prac doktorskich.
+== Członkostwa ==
+Członek Stowarzyszenia Elektryków Polskich (od 1950 r.), członek Koła SEP nr 16 przy AGH. W latach 1960-1965 członek Zarządu Oddziału Krakowskiego SEP, którego działalność propagował. Był ponadto członkiem Komitetu Elektrotechniki PAN oraz licznych rad naukowych instytutów naukowo-badawczych, a przez wiele lat przewodniczącym Rady Nadzorczej Instytutu Fizyki i Techniki Jądrowej AGH.
-Twórca Polskiej Szkoły Energoelektronicznej. Kierowanemu przez siebie zespołowi oraz licznym wychowankom zaszczepił pewien sposób myślenia, w którym podstawę stanowiła ścisła więź uczelni z przemysłem. Na tym polu powstało wiele nowatorskich rozwiązań, przyczyniających się do rozwoju polskiej gospodarki. Reprezentował bardzo wysoki poziom moralno-etyczny. Był lubiany i ceniony przez swoich wychowanków i współpracowników. Stawiał niezwykle wysokie wymagania, przede wszystkim sobie. Dawał na każdym kroku przykład wzorowej postawy naukowca i nauczyciela.
+== Odznaczenia i nagrody ==
+Dwukrotny laureat Nagrody Państwowej Zespołowej II stopnia (1966 i 1976) oraz wysokich  odznaczeń państwowych: Srebrnego (1950) i Złotego (1956) Krzyża Zasługi, Krzyża Oficerskiego (1959) i Komandorskiego (1973) Orderu Odrodzenia Polski, Orderu Sztandaru Pracy II klasy (1976), Medalu Komisji Edukacji Narodowej (1974) i tytułu: Zasłużony Nauczyciel PRL (1978). Wyróżniony tytułem honorowym: Zasłużony dla Akademii Górniczo-Hutniczej oraz licznymi Nagrodami Rektora za działalność naukową i dydaktyczną. Laureat szeregu odznaczeń resortowych i regionalnych.
+== Bibliografia ==
+* Biuletyn Informacyjny Pracowników [AGH] 1994 nr 10–11. s. 18
+* Biuletyn Informacyjny Pracowników [AGH] 1994 nr 5. s. 16
+* Kto jest kim w Polsce. Edycja 3. Warszawa: Wydawnictwo Interpress, 1993, s. 435.
+* Who is who? elitarnego Wydziału Elektrycznego. Kraków: Wydawnictwo Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych, 2001, s. 10, 300.
+* Na podstawie materiałów Sekretariatu Prorektora ds. Ogólnych AGH
+* http://www.keiaspe.agh.edu.pl/index.php/pl/com-finder/o-katedrze/historia
+* http://home.agh.edu.pl/~saeweaie/who/historia.htm
+* http://nauka-polska.pl/dhtml/raporty/ludzieNauki?rtype=opis&objectId=63496&lang=pl
+* Wielka Księga 85-lecia Akademii Górniczo-Hutniczej. Gliwice: Wydawnictwo Helion, cop. 2004, s. 221–222.
+* Słownik biograficzny techników polskich. Z. 17. Warszawa 2006. S. 99–102.
+* H. Zygmunt, Słownik biograficzny zasłużonych elektryków krakowskich", cz. I. Kraków:
+SEP Oddz. Krakowski, 2009, s. 125-128.
+* Polacy Zasłużeni dla elektryki. Początki elektrotechnicznego szkolnictwa wyższego, pionierzy elektryki. Warszawa-Gliwice-Opole:  PTETiS, 2009, s. 489-495.
+* http://apw.ee.pw.edu.pl/tresc/sylw/manit.htm [2014-08-08]
 {{DEFAULTSORT:Manitius, Jan Stefan}}
+[[Category:Doktorzy honoris causa AGH]]
 [[Category:Uczeni]]
-[[Category:Doktorzy honoris causa AGH]]