Edward Windakiewicz: Różnice pomiędzy wersjami

Z Historia AGH
Nie podano opisu zmian
Nie podano opisu zmian
Linia 9: Linia 9:
|death_place=Kraków, pochowany na cmentarzu w Wieliczce
|death_place=Kraków, pochowany na cmentarzu w Wieliczce
|fields=górnictwo, solnictwo
|fields=górnictwo, solnictwo
|function=Kierownik Zakładu Halurgii
|function=Kierownik Zakładu Halurgii AG
|faculty=Wydział Górnictwa i Geoinżynierii
|faculty=Wydział Górniczy AGH
|dhc_year=1936
|dhc_year=1936
|dhc_reason=za wybitne zasługi na polu górnictwa solnego
|dhc_reason=za wybitne zasługi na polu górnictwa solnego
Linia 48: Linia 48:
|children=
|children=
}}
}}
{{Funkcja}}
{{Funkcja
|Stanowisko=Kierownik Zakładu Halurgii
|Jednostka=Akademia Górnicza
}}
Prof. dr inż. '''Edward Windakiewicz''' (1858–1942)
Prof. dr inż. '''Edward Windakiewicz''' (1858–1942)



Wersja z 09:32, 25 paź 2014

Edward Windakiewicz
Edward Windakiewicz.jpg
Nazwisko Windakiewicz
Imię / imiona Edward
Tytuły / stanowiska Prof. dr inż.
Data urodzenia 8 września 1858
Miejsce urodzenia Pecs (Węgry)
Data śmierci 12 lipca 1942
Miejsce śmierci Kraków, pochowany na cmentarzu w Wieliczce
Dyscyplina/specjalności górnictwo, solnictwo
Pełnione funkcje Kierownik Zakładu Halurgii AG
Wydział Wydział Górniczy AGH
Rok przyznania doktoratu h.c. AGH 1936
Powód przyznania doktoratu h.c. AGH za wybitne zasługi na polu górnictwa solnego


Prof. dr inż. Edward Windakiewicz (1858–1942)

Specjalność: górnictwo, solnictwo

Życiorys

Urodził się 8 września 1858 roku w Pecs na Węgrzech. Zmarł 12 lipca 1942 r.w Krakowie, pochowany na cmentarzu w Wieliczce.

Studiował w Akademii Górniczej w Leoben oraz w Akademii Górniczej w Przybramie gdzie ukończył Wydziały Górniczy i Hutniczy w 1882 r.

Po studiach pracował w kopalni soli w Wieliczce, w kopalniach ropy naftowej w Schodnicy k. Borysławia i w Męcinie Wielkiej k. Gorlic. W latach 1884–1889 prowadził wiercenia w Kosocicach i Baryczu k. Wieliczki. W tym okresie był również nauczycielem w Szkole Górniczej w Wieliczce, a w 1886 r. asystentem w Katedrze Górnictwa AG w Przybramie. W 1922 r. objął wykłady z halurgii i przemysłu solnego na Wydziale Górniczym AG w Krakowie, które prowadził do wybuchu II wojny światowej. Zorganizował zakład halurgii, który wyposażył w zbiór minerałów solnych, rysunków, planów, map i modeli. W czerwcu 1936 r. otrzymał stopień doktora nauk technicznych za wybitne zasługi na polu górnictwa solnego. 6 listopada 1939 r. wraz z profesorami krakowskimi został aresztowany i wywieziony do obozu koncentracyjnego. Doktor honoris causa AGH (1936 r.).

Zebrał i opracował bogate materiały z zakresu solnictwa, które ukazały się w 4 tomach p.t. Solnictwo. W latach 1884-1940 opublikował 30 prac.

Członkostwa

Członek Polskiego Towarzystwa Geologicznego i Komisji Fizjograficznej PAU.


Bibliografia

  • BIP 1994 nr 5. s. 6, 18
  • Życiorysy profesorów i asystentów Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie (1919–1964). s. 216–218