Mieczysław Wincenty Radwan: Różnice pomiędzy wersjami

Mieczysław Wincenty Radwan
Nazwisko	Radwan
Imię / imiona	Mieczysław Wincenty
Tytuły / stanowiska	Doc. inż.
Data urodzenia	5 kwietnia 1889
Miejsce urodzenia	Żarnów
Data śmierci	30 stycznia 1968
Miejsce śmierci	Kraków
Dyscyplina/specjalności	metalurgia
Pełnione funkcje	Kierownik Katedry Historii Techniki i Nauk Technicznych Wydziału Mechanizacji Górnictwa i Hutnictwa AGH
Wydział	Wydział Maszyn Górniczych i Hutniczych ;
Odznaczenia i nagrody	Krzyż Kawalerski OOP

Wersja z 09:43, 4 lis 2014

Doc. inż. Mieczysław Wincenty Radwan (1889–1968)

Specjalność: metalurgia

Życiorys

Urodził się 5 kwietnia 1889 roku w osadzie Żarnów w powiecie opoczyńskim, zmarł 30 stycznia 1968 roku w Krakowie. Został pochowany na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie.

Studiował na Wydziale Mechanicznym Instytutu Politechnicznego w Kijowie, ale ze względu na działalność polityczną został wydalony z Kijowa. W 1955 roku uzyskał tytuł magistra inżyniera mechanika hutniczego na AGH. Wieloletni pracownik przemysłu.

Od 1953 roku był związany z Katedrą i Zakładem Maszyn Hutniczych Wydziału Mechanizacji Górnictwa i Hutnictwa AGH. Ze względu na głęboką wiedzę i znajomość urządzeń hutniczych został w tym samym roku mianowany zastępcą profesora, a od marca 1954 r. kierownikiem Katedry Maszyn Hutniczych AGH. W 1957 r. powierzono mu kierownictwo Katedry Historii Techniki i Nauk Technicznych (funkcję tę pełnił do chwili przejścia na emeryturę w 1960 r.). Również w tym roku został mianowany docentem. Założyciel Muzeum Historii AGH i Techniki w 1960 roku.

Opublikował prace z zakresu historii polskiej techniki hutniczej. Na szczególne uznanie zasługuje jego dzieło pt. „Rudy, kuźnice i huty żelaza w Polsce”, oceniane przez autorytety naukowe jako kompendium wiedzy na temat rozwoju rodzimej techniki hutniczej. Dzięki jego inicjatywie w 1960 roku w Nowej Słupi powstało Muzeum Starożytnego Hutnictwa (terenowa filia warszawskiego Muzeum Techniki NOT), które od 1965 roku nosi jego imię.

Odznaczenia i nagrody

Krzyż Kawalerski OOP, odznaki honorowe.

Źródło:

Słownik biograficzny techników polskich. Z. 1. S. 128–129
Polski Słownik Biograficzny. T. 30/1 z. 124. S. 6–10
BIP AGH 2005 nr 139. s. 7, portr.

@@ Linia 9: / Linia 9: @@
 |death_place=Kraków
 |fields=metalurgia
-|function=Kierownik Katedry Historii Techniki i Nauk Technicznych
+|function=Kierownik Katedry Historii Techniki i Nauk Technicznych Wydziału Mechanizacji Górnictwa i Hutnictwa AGH
 |faculty=Wydział Maszyn Górniczych i Hutniczych
 |awards=Krzyż Kawalerski OOP
@@ Linia 55: / Linia 55: @@
 Studiował na Wydziale Mechanicznym Instytutu Politechnicznego w Kijowie, ale ze względu na działalność polityczną został wydalony z Kijowa. W 1955 roku uzyskał tytuł magistra inżyniera mechanika hutniczego na AGH. Wieloletni pracownik przemysłu.
-Od 1953 roku był związany z Katedrą i Zakładem Maszyn Hutniczych na [[Wydział Mechanizacji Górnictwa i Hutnictwa|Wydziale Mechanizacji Górnictwa i Hutnictwa]] AGH. Ze względu na głęboką wiedzę i znajomość urządzeń hutniczych został w tym samym roku mianowany zastępcą profesora, a od marca 1954 r. kierownikiem Katedry Maszyn Hutniczych AGH. W 1957 r. powierzono mu kierownictwo Katedry Historii Techniki i Nauk Technicznych (funkcję tę pełnił do chwili przejścia na emeryturę w 1960 r.). Również w tym roku został mianowany docentem. Założyciel Muzeum Historii AGH i Techniki w 1960 roku.
+Od 1953 roku był związany z Katedrą i Zakładem Maszyn Hutniczych [[Wydział Mechanizacji Górnictwa i Hutnictwa|Wydziału Mechanizacji Górnictwa i Hutnictwa]] AGH. Ze względu na głęboką wiedzę i znajomość urządzeń hutniczych został w tym samym roku mianowany zastępcą profesora, a od marca 1954 r. kierownikiem Katedry Maszyn Hutniczych AGH. W 1957 r. powierzono mu kierownictwo Katedry Historii Techniki i Nauk Technicznych (funkcję tę pełnił do chwili przejścia na emeryturę w 1960 r.). Również w tym roku został mianowany docentem. Założyciel Muzeum Historii AGH i Techniki w 1960 roku.
 Opublikował prace z zakresu historii polskiej techniki hutniczej. Na szczególne uznanie zasługuje jego dzieło pt. „Rudy, kuźnice i huty żelaza w Polsce”, oceniane przez autorytety naukowe jako kompendium wiedzy na temat rozwoju rodzimej techniki hutniczej. Dzięki jego inicjatywie w 1960 roku w Nowej Słupi powstało Muzeum Starożytnego Hutnictwa (terenowa filia warszawskiego Muzeum Techniki NOT), które od 1965 roku nosi jego imię.
 == Odznaczenia i nagrody ==
-[[Krzyż Kawalerski OOP]]], odznaki honorowe.
+[[Krzyż Kawalerski OOP]], odznaki honorowe.
 Źródło: