Wacław Bolesław Cybulski: Różnice pomiędzy wersjami

Wacław Bolesław Cybulski
Nazwisko	Cybulski
Imię / imiona	Wacław Bolesław
Tytuły / stanowiska	Prof. zw. dr hab. inż.
Data urodzenia	6 października 1901
Miejsce urodzenia	Warszawa
Data śmierci	31 marca 1973
Miejsce śmierci	Mikołów
Dyscyplina/specjalności	bezpieczeństwo pracy w górnictwie
Wydział	Wydział Górniczy ;
Odznaczenia i nagrody	Krzyż Kawalerski Orderu Polonia Restituta, Złoty Krzyż Zasługi, Order Sztandaru Pracy, Medal X-lecia Polski Ludowej, Śląski Krzyż Powstańczy, Krzyż Komandorski z Gwiazdą OOP, nagroda państwowa II stopnia

Wersja z 13:11, 15 sty 2015

Prof. zw. dr hab. inż. Wacław Bolesław Cybulski (1901–1973)

Specjalność: bezpieczeństwo pracy w górnictwie

Życiorys

Urodził się 6 października 1901 r. w Warszawie. Zmarł 31 marca 1973 r. w Mikołowie.

Studiował na Wydziale Chemii Politechniki Warszawskiej. W 1925 r. uzyskał dyplom inżyniera chemika i rozpoczął pracę w kopalni ,,Barbara” w Mikołowie. W l. 1930-1939 był zastępcą dyrektora tejże kopalni.

Od 1931 r. wykładał bezpieczeństwo i higienę pracy na Wydziale Górniczym Akademii Górniczej. W 1938 r. na AG uzyskał tytuł doktora nauk technicznych. Po klęsce wrześniowej opuścił kraj; powrócił w 1946 r. Został dyrektorem kopalni ,,Barbara". W 1948 r. powrócił do AG, gdzie ponownie wykładał bezpieczeństwo pracy. Był asystentem Katedry Górnictwa i Przeróbki Mechanicznej (1930-1947) oraz wykładowcą Katedry Aerologii i Hydromechaniki Górniczej (1947-1948). Od 1952 związany z Politechniką Śląską w Gliwicach. Habilitował się na AGH w 1952 r. W 1954r. został profesorem nadzwyczajnym, a w 1970 profesorem zwyczajnym.

Członek korespondent Polskiej Akademii Nauk, stały członek Państwowej Rady Górnictwa, przewodniczący Komitetu Górnictwa Polskiej Akademii Nauk

Nagrody i odznaczenia

Krzyż Kawalerski Orderu Polonia Restituta, Złoty Krzyż Zasługi, Order Sztandaru Pracy I i II klasy, Medal X-lecia Polski Ludowej, Śląski Krzyż Powstańczy, Krzyż Komandorski z Gwiazdą OOP, nagroda państwowa II stopnia, zespołowe nagrody państwowe, tytuł „Zasłużonego Górnika PRL”, Złota Odznaka "Zasłużonego Racjonalizatora Produkcji"

Bibliografia

Biogramy uczonych polskich. T. 7. s. 38–41, portr.
BIP 1994 nr 5. s. 11
Uczeni Polscy XIX-XX stulecia. T.1. s. 296–298
Słownik polskich pionierów techniki. s. 44

@@ Linia 56: / Linia 56: @@
 Studiował na Wydziale Chemii Politechniki Warszawskiej. W 1925 r. uzyskał dyplom inżyniera chemika  i rozpoczął pracę w kopalni ,,Barbara” w Mikołowie. W l. 1930-1939 był zastępcą dyrektora tejże kopalni.
-Od 1931 r. wykładał bezpieczeństwo i higienę pracy w Akademii Górniczej.  W 1938 r. na AG uzyskał tytuł doktora nauk technicznych. Po klęsce wrześniowej opuścił kraj; powrócił w 1946 r. Został dyrektorem kopalni ,,Barbara". W 1948 r. powrócił do AG, gdzie ponownie wykładał bezpieczeństwo pracy. Był asystentem Katedry Górnictwa i Przeróbki Mechanicznej (1930-1947) oraz wykładowcą Katedry Aerologii i Hydromechaniki Górniczej (1947-1948). Od 1952 związany z Politechniką Śląską w Gliwicach. Habilitował się na AGH w 1952 r. W 1954r. został profesorem nadzwyczajnym, a w 1970 profesorem zwyczajnym.
+Od 1931 r. wykładał bezpieczeństwo i higienę pracy na [[wydział Górniczy|Wydziale Górniczym]] Akademii Górniczej.  W 1938 r. na AG uzyskał tytuł doktora nauk technicznych. Po klęsce wrześniowej opuścił kraj; powrócił w 1946 r. Został dyrektorem kopalni ,,Barbara". W 1948 r. powrócił do AG, gdzie ponownie wykładał bezpieczeństwo pracy. Był asystentem Katedry Górnictwa i Przeróbki Mechanicznej (1930-1947) oraz wykładowcą Katedry Aerologii i Hydromechaniki Górniczej (1947-1948). Od 1952 związany z Politechniką Śląską w Gliwicach. Habilitował się na AGH w 1952 r. W 1954r. został profesorem nadzwyczajnym, a w 1970 profesorem zwyczajnym.
 Członek korespondent Polskiej Akademii Nauk, stały członek Państwowej Rady Górnictwa, przewodniczący Komitetu Górnictwa Polskiej Akademii Nauk