Ludwik Żarnowski: Różnice pomiędzy wersjami

Ludwik Żarnowski
Nazwisko	Żarnowski
Imię / imiona	Ludwik
Tytuły / stanowiska	Prof. zw. inż.
Data urodzenia	25 października 1877
Miejsce urodzenia	Zeloma (obecnie Ukraina)
Data śmierci	2 grudnia 1953
Miejsce śmierci	Łódź
Dyscyplina/specjalności	walcownictwo i kuźnictwo
Pełnione funkcje	Kierownik Zakładu Maszyn Hutniczych AG (1936–38)
Wydział	Wydział Hutniczy ; ;

Wersja z 10:30, 20 sty 2015

Prof. zw. inż. Ludwik Żarnowski (1877–1953)

Specjalność: walcownictwo i kuźnictwo

Życiorys

Urodził się 25 października 1877 roku we wsi Zeloma na Ukrainie, zmarł 2 grudnia 1953 roku w Łodzi. Był synem powstańca z 1863 roku, zesłanego na Sybir. W 1900 roku ukończył Instytut Technologiczny w Petersburgu z dyplomem inżyniera technologa. Pracował początkowo jako asystent szefa wielkich pieców w hucie Częstochowa. W 1902 roku został starszym asystentem Katedry Wytrzymałości Materiałów Politechniki Warszawskiej. Ze względów politycznych (aresztowany w 1903 roku z powodu przynależności do PPS), zmuszony był opuścić Politechnikę i Warszawę. W roku 1904 objął stanowisko konstruktora w Zakładach Hutniczych Południowo- Rosyjskiego Towarzystwa Metalurgicznego w Kamienskoje, gdzie następnie pełnił funkcje asystenta walcowni, szefa wydziału walcowni i kuźni, naczelnego inżyniera. W 1920 roku objął docenturę na Akademii Górniczej w Jekaterynosławiu (obecnie Dniepropietrowsk), gdzie wykładał przeróbkę plastyczną metali. W 1922 roku powrócił do Polski, gdzie w 1923 roku objął stanowisko zastępcy naczelnego dyrektora Towarzystwa Wielkich Pieców i Zakładów Ostrowieckich, a w 1926 - dyrektora tych zakładów. W 1933 r. powrócił do pracy naukowej i dydaktycznej na Politechnice Warszawskiej, gdzie wykładał walcownictwo i kuźnictwo. W 1945 r. objął Katedrę Metalurgii na Politechnice Łódzkiej.

Od 1936 r. wykładał walcownictwo i maszyny hutnicze na AG w Krakowie jako prof. nadzw., a od 1938 r. prof. zw. w Katedrze Maszyn Hutniczych.

Napisał kilka książek z zakresu przeróbki plastycznej żelaza i stali, przygotował skrypty z technologii metali i hutnictwa. Opracował projekty klatek walcowniczych dla Huty im. M. Nowotki oraz kół zamachowych dla wielu śląskich hut.

Źródło:

Słownik polskich pionierów techniki. S. 239–240
Życiorysy profesorów i asystentów Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie (1919–1964). s. 225–228, portr.

Bibliografia

Książki

Akademia Górnicza w Krakowie : skład osobowy i spis wykładów na rok akademicki 1937/38 : rok dziewiętnasty. — Kraków : nakł. Akademii Górniczej, 1937. — S. 28

Akademia Górnicza w Krakowie : skład osobowy i spis wykładów na rok akademicki 1938/39 : rok dwudziesty. — Kraków : nakł. Akademii Górniczej, 1938. — S. 30

Księga wychowanków i wychowawców Akademii Górniczej w Krakowie (1919–1949) / oprac. Julian Sulima-Samujłło ; kom. red. Henryk Filcek [et al.] ; Akademia Górniczo-Hutnicza im. Stanisława Staszica w Krakowie. — Kraków : AGH, 1979. — S. 216

Słownik biograficzny techników polskich. Z. 4/5 / Rada Programowa (przewodn.) Zdzisław Mikulski ; kom. red. (przewodn.) Janusz Rajewski ; red. nacz. Tadeusz Skarzyński ; Federacja Stowarzyszeń Naukowo-Technicznych. — Warszawa : FSNT, 1994. — S. 189–191, bibliogr.

Wydział Metalurgii i Inżynierii Materiałowej : jubileusz 75-lecia Wydziału 1922–1997 / Akademia Górniczo-Hutnicza im. Stanisława Staszica w Krakowie. Wydział Metalurgii i Inżynierii Materiałowej. — Kraków : AGH, 1997. — S. 57–58

Z dziejów Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie w latach 1919–1967 / oprac. Julian Sulima-Samujłło oraz zespół aut. ; kom. red. Jan Anioła [et al.] ; Akademia Górniczo-Hutnicza. — Kraków : PWN, 1970. — S. 628

Życiorysy profesorów i asystentów Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie (1919–1964) / red. nacz. Michał Odlanicki-Poczobutt. — Kraków : AGH, 1965. — S. 225–228, portr

Artykuły

Drzymała, Zygmunt: 80 lat Katedry Urządzeń Technologicznych i Ochrony Środowiska (rys historyczny) // Automatyka : półrocznik AGH, 2001. — t. 5 z. 1/2. — s. 153–167, portr., rys.

Nowakowski, Andrzej, Wnęk, Zbigniew: Wspomnienia o zmarłych profesorach Wydziału : Prof. dr Ludwik Żarnowski (1877–1953) // Zeszyty Naukowe AGH ; nr 367. Seria Metalurgia i Odlewnictwo, 1973. — z. 51. — s. 38–39

@@ Linia 51: / Linia 51: @@
 == Życiorys ==
-Urodzony 25 października 1877 roku we wsi Zeloma na Ukrainie, zmarł 2 grudnia 1953 roku w Łodzi. Był synem powstańca z 1863 r. zesłanego na Sybir. Ukończył w 1900 r. Instytut Technologiczny w Petersburgu z dyplomem inż. technologa. Pracował początkowo jako asystent szefa w hucie Częstochowa. Od 1902 r. był st. asystentem Kat. Wytrzymałości Materiałów Politechniki Warszawskiej. W 1920 r. został naczelnym inżynierem Zakładów Hutniczych Połd.- Ros. Tow. Metalurgicznego w Kamienskoje. Równocześnie wykładał przeróbkę plastyczną metali na Akademii Górniczej w Jekaterynosławiu. W 1922 r. po powrocie do Polski był zast. dyrektora w Tow. Wielkich Pieców i Zakładów Ostrowieckich. W 1933 r. powrócił do pracy naukowej i dydaktycznej na Politechnice Warszawskiej, gdzie wykładał walcownictwo i kuźnictwo. W 1945 r. objął Katedrę Metalurgii na Politechnice Łódzkiej.
+Urodził się 25 października 1877 roku we wsi Zeloma na Ukrainie, zmarł 2 grudnia 1953 roku w Łodzi. Był synem powstańca z 1863 roku, zesłanego na Sybir. W 1900 roku ukończył Instytut Technologiczny w Petersburgu z dyplomem inżyniera technologa. Pracował początkowo jako asystent szefa wielkich pieców w hucie Częstochowa. W 1902 roku został starszym asystentem Katedry Wytrzymałości Materiałów Politechniki Warszawskiej. Ze względów politycznych (aresztowany w 1903 roku z powodu przynależności do PPS), zmuszony był opuścić Politechnikę i Warszawę. W roku 1904 objął stanowisko konstruktora w Zakładach Hutniczych Południowo- Rosyjskiego Towarzystwa Metalurgicznego w Kamienskoje, gdzie następnie pełnił funkcje asystenta walcowni, szefa wydziału walcowni i kuźni, naczelnego inżyniera. W 1920 roku objął docenturę na Akademii Górniczej w Jekaterynosławiu (obecnie Dniepropietrowsk), gdzie wykładał przeróbkę plastyczną metali. W 1922 roku powrócił do Polski, gdzie w 1923 roku objął stanowisko zastępcy naczelnego dyrektora Towarzystwa Wielkich Pieców i Zakładów Ostrowieckich, a w 1926 - dyrektora tych zakładów. W 1933 r. powrócił do pracy naukowej i dydaktycznej na Politechnice Warszawskiej, gdzie wykładał walcownictwo i kuźnictwo. W 1945 r. objął Katedrę Metalurgii na Politechnice Łódzkiej.
 Od 1936 r. wykładał walcownictwo i maszyny hutnicze na AG w Krakowie jako prof. nadzw., a od 1938 r. prof. zw. w Katedrze Maszyn Hutniczych.