Jerzy Jan Buzek: Różnice pomiędzy wersjami

Z Historia AGH
Nie podano opisu zmian
Nie podano opisu zmian
Linia 5: Linia 5:
|honorific-prefix=Prof. zw. dr hab. inż.
|honorific-prefix=Prof. zw. dr hab. inż.
|image=Jerzy Jan Buzek1.jpg
|image=Jerzy Jan Buzek1.jpg
|birth_date=1874
|birth_date=27 marca 1874
|birth_place=Końska
|birth_place=Końska
|death_date=1939
|death_date=9 luty 1939
|death_place=Węgierska Górka
|death_place=Węgierska Górka
|fields=odlewnictwo
|fields=odlewnictwo
|faculty=Wydział Odlewnictwa
|faculty=Wydział Hutniczy
|awards=Krzyż Oficerski Polonia Restituta.
|awards=Krzyż Oficerski Polonia Restituta
|name=Jerzy Jan Buzek
|name=Jerzy Jan Buzek
|honorific-suffix=
|honorific-suffix=
Linia 51: Linia 51:
Specjalność: odlewnictwo
Specjalność: odlewnictwo


Urodził sie w Końskiej k. Trzyńca, zmarł w Węgierskiej Górce. Ukończył studia na Akademii Górniczej w Leoben, gdzie uzyskał tytuł inżyniera górnika i hutnika. Przez 12 lat pracował w w zakładach hutniczych w Trzyńcu, wówczas rozpoczął badania nad procesami technologicznymi w żeliwiakach. Wyniki tych badań jako pierwsze w świecie opublikował w literaturze polskiej i niemieckiej. Pracował w odlewni żeliwa w Węgierskiej Górce jako kierownik odlewni, później jako dyrektor naczelny. Twórca teorii procesu żeliwiakowego.


W Akademii wykładał odlewnictwo na Wydziale Hutniczym w latach 1929–1934, a w r. 1933/34 również wielkopiecownictwo. W 1934 r. habilitował się, uzyskując „veniam legendi” z dziedziny odlewnictwa i hutnictwa żelaza, a w 1937 r. został profesorem zwyczajnym. Stworzył podwaliny pod rozwój nauk odlewniczych i Wydział Odlewniczy AGH.
 
== Życiorys ==
 
 
Urodził sie 27 marca 1874 roku w Końskiej k. Trzyńca, zmarł 9 lutego 1939 roku w Węgierskiej Górce.
 
Ukończył studia na Akademii Górniczej w Leoben, gdzie uzyskał tytuł inżyniera górnika i hutnika. Przez 12 lat pracował w w zakładach hutniczych w Trzyńcu, wówczas rozpoczął badania nad procesami technologicznymi w żeliwiakach. Wyniki tych badań jako pierwsze w świecie opublikował w literaturze polskiej i niemieckiej. Pracował w odlewni żeliwa w Węgierskiej Górce jako kierownik odlewni, później jako dyrektor naczelny. Twórca teorii procesu żeliwiakowego.
 
W Akademii wykładał odlewnictwo na [[Wydział Hutniczy|Wydziale Hutniczym]] w latach 1929–1934, a w r. 1933/34 również wielkopiecownictwo. W 1934 r. habilitował się, uzyskując „veniam legendi” z dziedziny odlewnictwa i hutnictwa żelaza, a w 1937 r. został profesorem zwyczajnym. Stworzył podwaliny pod rozwój nauk odlewniczych i Wydział Odlewniczy AGH.


Jest autorem ok.70 prac i monografii z zakresu odlewnictwa i wielkopiecownictwa, oraz historii tych gałęzi przemysłu i dotyczących ich zagadnień gospodarczych. W pracy naukowej zajmował się przede wszystkim zagadnieniami spalania koksu oraz wymiany ciepła w piecach hutniczych.
Jest autorem ok.70 prac i monografii z zakresu odlewnictwa i wielkopiecownictwa, oraz historii tych gałęzi przemysłu i dotyczących ich zagadnień gospodarczych. W pracy naukowej zajmował się przede wszystkim zagadnieniami spalania koksu oraz wymiany ciepła w piecach hutniczych.


Członek korespondent Polskiej ANT.
Członek korespondent Polskiej ANT.
== Odznaczenia i nagrody ==
Krzyż Oficerski Polonia Restituta


Źródło:
Źródło:

Wersja z 08:19, 28 sty 2015

Jerzy Jan Buzek
Jerzy Jan Buzek1.jpg
Nazwisko Buzek
Imię / imiona Jerzy
Tytuły / stanowiska Prof. zw. dr hab. inż.
Data urodzenia 27 marca 1874
Miejsce urodzenia Końska
Data śmierci 9 luty 1939
Miejsce śmierci Węgierska Górka
Dyscyplina/specjalności odlewnictwo
Wydział Wydział Hutniczy


Odznaczenia i nagrody Krzyż Oficerski Polonia Restituta

Prof. zw. dr hab. inż. Jerzy Jan Buzek (1874–1939)

Specjalność: odlewnictwo


Życiorys

Urodził sie 27 marca 1874 roku w Końskiej k. Trzyńca, zmarł 9 lutego 1939 roku w Węgierskiej Górce.

Ukończył studia na Akademii Górniczej w Leoben, gdzie uzyskał tytuł inżyniera górnika i hutnika. Przez 12 lat pracował w w zakładach hutniczych w Trzyńcu, wówczas rozpoczął badania nad procesami technologicznymi w żeliwiakach. Wyniki tych badań jako pierwsze w świecie opublikował w literaturze polskiej i niemieckiej. Pracował w odlewni żeliwa w Węgierskiej Górce jako kierownik odlewni, później jako dyrektor naczelny. Twórca teorii procesu żeliwiakowego.

W Akademii wykładał odlewnictwo na Wydziale Hutniczym w latach 1929–1934, a w r. 1933/34 również wielkopiecownictwo. W 1934 r. habilitował się, uzyskując „veniam legendi” z dziedziny odlewnictwa i hutnictwa żelaza, a w 1937 r. został profesorem zwyczajnym. Stworzył podwaliny pod rozwój nauk odlewniczych i Wydział Odlewniczy AGH.

Jest autorem ok.70 prac i monografii z zakresu odlewnictwa i wielkopiecownictwa, oraz historii tych gałęzi przemysłu i dotyczących ich zagadnień gospodarczych. W pracy naukowej zajmował się przede wszystkim zagadnieniami spalania koksu oraz wymiany ciepła w piecach hutniczych.

Członek korespondent Polskiej ANT.


Odznaczenia i nagrody

Krzyż Oficerski Polonia Restituta


Źródło:

  • BIP 1998 nr 49. s. 12
  • Materiały Informacyjne 1969. s. 73–74
  • Akademia Nauk Technicznych 1933–1937. s. 108–110
  • Słownik polskich pionierów techniki. s. 34–35
  • Życiorysy profesorów i asystentów Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie (1919–1964). s. 36–38