Maksymilian Tytus Huber

Maksymilian Tytus Huber
Nazwisko	Huber
Imię / imiona	Maksymilian, Tytus
Tytuły / stanowiska	Prof. zw. dr inż.
Data urodzenia	4 stycznia 1872
Miejsce urodzenia	Krościenko
Data śmierci	19 grudnia 950
Miejsce śmierci	Kraków
Dyscyplina/specjalności	mechanika teoretyczna, teoria plastyczności
Pełnione funkcje	Kierownik Katedry Wyższych Zagadnień Mechaniki AGH (1949–1950)
Wydział	Wydział Elektromechaniczny
Rok przyznania doktoratu h.c. AGH	1945
Powód przyznania doktoratu h.c. AGH	za wybitne osiągnięcia w dziedzinie mechaniki technicznej (wytrzymałość konstrukcji lotniczych i zbrojeniowych, teoria sprężystości, stateczność ustrojów sprężystych, zagadnienie wytężenia)
Odznaczenia i nagrody	Krzyż Komandorski Polonia Restituta, Złoty Krzyż Zasługi

Prof. zw. dr inż. Maksymilian Tytus Huber (1872–1950)

Specjalność: mechanika teoretyczna, teoria plastyczności

Nota biograficzna

Urodził się 4 stycznia 1872 r. w Krościenku nad Dunajcem, zmarł 9 grudnia 1950 r. w Krakowie. Pochowany na Cmentarzu Rakowickim.

Odbył studia mechaniczne w Szkole Politechnicznej we Lwowie i matematyczne w Uniwersytecie w Berlinie. Studia uzupełniające w Uniwersytecie w Kazaniu.

Doktor nauk technicznych, profesor mechaniki technicznej Szkoły Politechnicznej we Lwowie (profesor honorowy), jej Rektor w 1921/22 roku.

W AGH od 1949 roku kierował specjalnie dla niego utworzoną Katedrą Wyższych Zagadnień Mechaniki na Wydziale Elektromechanicznym, gdzie prowadził wykłady z teorii plastyczności i sprężystości.

Autor ponad 300 prac, w których przedstawił pionierskie koncepcje wytrzymałościowe dla metali, badania dotyczące ciał sprężystych, teorii plastyczności, teorii płyt. Autor słynnej hipotezy wytężeniowej, opracowanej w 1903 roku. Przewodniczący Związku Pracowników Polskiej Sekcji Kazańskiej Rady Wygnańczej (1917–18), członek Komisji Stabilizacyjnej dla powołania składu profesorów PW (1919), przewodniczący Komisji Badań i Prób oraz przewodniczący Komisji Wytrzymałości Polskiego Komitetu Normalizacji (1929–39), doradca naukowy Głównego Instytutu Odlewnictwa w Krakowie (1950). Ceniony autorytet w zakresie wytrzymałości konstrukcji maszyn oraz konstrukcji lotniczych.

Członek założyciel ANT w Warszawie (1920), członek korespondent PAU (1927), członek czynny PAU (1934), członek zw. Towarzystwa Naukowego Warszawskiego (1930) i innych stowarzyszeń twórczych. Delegat PAU do Komitetu Naukowego Mechaniczno-Elektrotechnicznego (1939–50). Doktor honoris causa Akademii Górniczej w Krakowie (1945) oraz Politechnik Warszawskiej (1947) i Gdańskiej (1950).

Odznaczenia i nagrody

Krzyż Komandorski OPRest., Złoty Krzyż Zasługi, Odznaka Honorowa "Orlęta", Nagroda Państwowa I stopnia za całokształt działalności

Żródło:

• Biogramy uczonych polskich. T. 4. s. 143–150
• Uczeni Polscy XIX-XX. T. 2. s. 65–67
• Akademia Nauk Technicznych 1933–1937. s. 22–24
• Akademia Nauk Technicznych 1920–1932. s. 34–39
• Słownik polskich pionierów techniki. s. 81–82
• BIP AGH 2004 nr 135. s. 6
• Wydział Metalurgii i Inżynierii Materiałowej : informator / Akademia Górniczo-Hutnicza im. Stanisława Staszica w Krakowie. Wydział Metalurgii i Inżynierii Materiałowej ; [oprac. merytoryczne: Ryszard Benesch et al. ; red.: Jerzy Kajtoch]. Kraków: Małopolska Oficyna Wydaw. KRAK-BUCH, 1994, s. 25, portr.
• Wykaz osób, które otrzymały Doktoraty Honoris Causa Akademii Górniczo-Hutniczej. Biuletyn Informacyjny Pracowników AGH 1994, nr 5, s. 18