Zbigniew Strzelecki: Różnice pomiędzy wersjami
(Utworzył nową stronę „{{Infobox scientist
| name = Zbigniew Strzelecki
| image =
| family-name = Strzelecki
| given-name = Zbigniew
| additional-name =
| honorific-prefix = Prof. ...”) |
Nie podano opisu zmian |
||
| Linia 13: | Linia 13: | ||
| alt = | | alt = | ||
| caption = | | caption = | ||
| birth_date = | | birth_date = 1922–1988 | ||
| birth_place = | | birth_place = | ||
| death_date = | | death_date = | ||
| death_place = | | death_place = | ||
| resting_place = | | resting_place = | ||
| Linia 46: | Linia 46: | ||
| children = | | children = | ||
}} | }} | ||
Prof. zw. dr inż. '''Zbigniew Strzelecki''' ( | Prof. zw. dr inż. '''Zbigniew Strzelecki''' (1922–1988) | ||
Specjalność: górnictwo | Specjalność: górnictwo | ||
Urodził się | Urodził się i zmarł w Krakowie, ukończył krakowską Szkołę Budowlaną, w 1942 r. uzyskując dyplom technika drogowo-mostowego. Studia na Wydziale Górniczym AGH. Doktorat na AGH (1962 r), za który otrzymał nagrodę indywidualną III st. Min. Szkol. Wyższ., doc. (1964), prof. zw. (1965). Kierownik Zakładu Obudowy Górniczej (1966–1979), Zakładu Budownictwa Podziemnego. | ||
Współtwórca specjalistycznego Zespołu Naukowego AGH, który miał za zadanie wykazać efektywne możliwości wykorzystania nauki | Współtwórca specjalistycznego Zespołu Naukowego AGH, który miał za zadanie wykazać efektywne możliwości wykorzystania nauki w rozwiązywaniu ważnych problemów gospodarczych w skali kraju, przy ścisłej współpracy wyższej uczelni z przemysłem i jednostkami administracji państwowej. Jego badania doprowadziły do opracowania polskiej metody naukowej „Z-S”, co przyczyniło się do powstania i rozwoju metod górniczych służących ratowaniu zagrożonych staromiejskich dzielnic i obiektów zabytkowych. Pod jego kierunkiem w latach 1958–1975 sporządzono ok. 50 opracowań podstawowych, ok. 300 indywidualnych programów górniczych i ok.1200 opinii. Wiele z tych prac wykonane zostało częściowo społecznie, jak np. wawelska „Smocza Jama” w Krakowie. Prowadził nadzór autorski nad pracami ratunkowymi na terenie dzielnic staromiejskich w Jarosławiu i Sandomierzu, Kłodzku zagrożonych oddziaływaniem wielokondygnacyjnych wyrobisk podziemnych. Za uratowanie Sandomierza uzyskał miano „Wielkiego Ratowniczego Zabytkowych Miast”. | ||
Źródło: | Źródło: | ||
* Biuletyn Informacyjny Pracowników AGH 1994 | * Biuletyn Informacyjny Pracowników AGH 1994 nr 3. s. 12 | ||
* | * Z dziejów Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie w latach 1919–1967. s. 295, 630, 637 | ||
{{DEFAULTSORT:Strzelecki, Zbigniew }} | {{DEFAULTSORT:Strzelecki, Zbigniew }} | ||
[[Category:Uczony]] | [[Category:Uczony]] | ||
Wersja z 16:20, 16 gru 2013
| Zbigniew Strzelecki | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Nazwisko | Strzelecki | ||||||||
| Imię / imiona | Zbigniew | ||||||||
| Tytuły / stanowiska | Prof. zw. dr inż. | ||||||||
| Data urodzenia | 1922–1988
| ||||||||
| Dyscyplina/specjalności | górnictwo
| ||||||||
| |||||||||
Prof. zw. dr inż. Zbigniew Strzelecki (1922–1988)
Specjalność: górnictwo
Urodził się i zmarł w Krakowie, ukończył krakowską Szkołę Budowlaną, w 1942 r. uzyskując dyplom technika drogowo-mostowego. Studia na Wydziale Górniczym AGH. Doktorat na AGH (1962 r), za który otrzymał nagrodę indywidualną III st. Min. Szkol. Wyższ., doc. (1964), prof. zw. (1965). Kierownik Zakładu Obudowy Górniczej (1966–1979), Zakładu Budownictwa Podziemnego.
Współtwórca specjalistycznego Zespołu Naukowego AGH, który miał za zadanie wykazać efektywne możliwości wykorzystania nauki w rozwiązywaniu ważnych problemów gospodarczych w skali kraju, przy ścisłej współpracy wyższej uczelni z przemysłem i jednostkami administracji państwowej. Jego badania doprowadziły do opracowania polskiej metody naukowej „Z-S”, co przyczyniło się do powstania i rozwoju metod górniczych służących ratowaniu zagrożonych staromiejskich dzielnic i obiektów zabytkowych. Pod jego kierunkiem w latach 1958–1975 sporządzono ok. 50 opracowań podstawowych, ok. 300 indywidualnych programów górniczych i ok.1200 opinii. Wiele z tych prac wykonane zostało częściowo społecznie, jak np. wawelska „Smocza Jama” w Krakowie. Prowadził nadzór autorski nad pracami ratunkowymi na terenie dzielnic staromiejskich w Jarosławiu i Sandomierzu, Kłodzku zagrożonych oddziaływaniem wielokondygnacyjnych wyrobisk podziemnych. Za uratowanie Sandomierza uzyskał miano „Wielkiego Ratowniczego Zabytkowych Miast”.
Źródło:
- Biuletyn Informacyjny Pracowników AGH 1994 nr 3. s. 12
- Z dziejów Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie w latach 1919–1967. s. 295, 630, 637