Ludwik Żarnowski: Różnice pomiędzy wersjami
(Utworzył nową stronę „{{Infobox scientist
| name = Ludwik Żarnowski
| image = zarnow.jpg
| family-name = Żarnowski
| given-name = Ludwik
| additional-name =
| honorific-prefix = ...”) |
Nie podano opisu zmian |
||
| Linia 13: | Linia 13: | ||
| alt = | | alt = | ||
| caption = | | caption = | ||
| birth_date = | | birth_date = 1877–1953 | ||
| birth_place = | | birth_place = | ||
| death_date = | | death_date = | ||
| death_place = | | death_place = | ||
| resting_place = | | resting_place = | ||
| Linia 23: | Linia 23: | ||
| citizenship = | | citizenship = | ||
| nationality = | | nationality = | ||
| fields = walcownictwo | | fields = walcownictwo i kuźnictwo | ||
| workplaces = | | workplaces = | ||
| alma_mater = | | alma_mater = | ||
| Linia 46: | Linia 46: | ||
| children = | | children = | ||
}} | }} | ||
Prof. zw. inż. '''Ludwik Żarnowski''' ( | Prof. zw. inż. '''Ludwik Żarnowski''' (1877–1953) | ||
Specjalność: walcownictwo | Specjalność: walcownictwo i kuźnictwo | ||
Urodzony 25 października 1877 roku we wsi Zeloma na Ukrainie, zmarł 2 grudnia 1953 roku | Urodzony 25 października 1877 roku we wsi Zeloma na Ukrainie, zmarł 2 grudnia 1953 roku w Łodzi. Był synem powstańca z 1863 r. zesłanego na Sybir. Ukończył w 1900 r. Instytut Technologiczny w Petersburgu z dyplomem inż. technologa. Pracował początkowo jako asystent szefa w hucie Częstochowa. Od 1902 r. był st. asystentem Kat. Wytrzymałości Materiałów Politechniki Warszawskiej. W 1920 r. został naczelnym inżynierem Zakładów Hutniczych Połd.- Ros. Tow. Metalurgicznego w Kamienskoje. Równocześnie wykładał przeróbkę plastyczną metali na AG w Jekaterynosławiu. W 1922 r. po powrocie do Polski był zast. dyrektora w Tow. Wielkich Pieców i Zakładów Ostrowieckich. W 1933 r. powrócił do pracy naukowej i dydaktycznej na PW gdzie wykładał walcownictwo i kuźnictwo. W 1945 r. objął Kat. Metalurgii na Politechnice Łódzkiej. | ||
Od | Od 1936 r. wykładał walcownictwo i maszyny hutnicze na AG w Krakowie jako prof. nadzw., a od 1938 r. prof. zw. w Katedrze Maszyn Hutniczych. | ||
Napisał kilka książek | Napisał kilka książek z zakresu przeróbki plastycznej żelaza i stali, przygotował skrypty z technologii metali i hutnictwa. Opracował projekty klatek walcowniczych dla Huty im. M. Nowotki oraz kół zamachowych dla wielu śląskich hut. | ||
Źródło: | Źródło: | ||
* Słownik polskich pionierów techniki . S. | * Słownik polskich pionierów techniki. S. 239–240 | ||
* Życiorysy profesorów | * Życiorysy profesorów i asystentów Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie (1919–1964). s. 225–228 | ||
{{DEFAULTSORT:Żarnowski, Ludwik }} | {{DEFAULTSORT:Żarnowski, Ludwik }} | ||
[[Category:Uczony]] | [[Category:Uczony]] | ||
Wersja z 16:20, 16 gru 2013
| Ludwik Żarnowski | |
|---|---|
| Nazwisko | Żarnowski |
| Imię / imiona | Ludwik |
| Tytuły / stanowiska | Prof. zw. inż. |
| Data urodzenia | 1877–1953
|
| Dyscyplina/specjalności | walcownictwo i kuźnictwo
|
Prof. zw. inż. Ludwik Żarnowski (1877–1953)
Specjalność: walcownictwo i kuźnictwo
Urodzony 25 października 1877 roku we wsi Zeloma na Ukrainie, zmarł 2 grudnia 1953 roku w Łodzi. Był synem powstańca z 1863 r. zesłanego na Sybir. Ukończył w 1900 r. Instytut Technologiczny w Petersburgu z dyplomem inż. technologa. Pracował początkowo jako asystent szefa w hucie Częstochowa. Od 1902 r. był st. asystentem Kat. Wytrzymałości Materiałów Politechniki Warszawskiej. W 1920 r. został naczelnym inżynierem Zakładów Hutniczych Połd.- Ros. Tow. Metalurgicznego w Kamienskoje. Równocześnie wykładał przeróbkę plastyczną metali na AG w Jekaterynosławiu. W 1922 r. po powrocie do Polski był zast. dyrektora w Tow. Wielkich Pieców i Zakładów Ostrowieckich. W 1933 r. powrócił do pracy naukowej i dydaktycznej na PW gdzie wykładał walcownictwo i kuźnictwo. W 1945 r. objął Kat. Metalurgii na Politechnice Łódzkiej.
Od 1936 r. wykładał walcownictwo i maszyny hutnicze na AG w Krakowie jako prof. nadzw., a od 1938 r. prof. zw. w Katedrze Maszyn Hutniczych.
Napisał kilka książek z zakresu przeróbki plastycznej żelaza i stali, przygotował skrypty z technologii metali i hutnictwa. Opracował projekty klatek walcowniczych dla Huty im. M. Nowotki oraz kół zamachowych dla wielu śląskich hut.
Źródło:
- Słownik polskich pionierów techniki. S. 239–240
- Życiorysy profesorów i asystentów Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie (1919–1964). s. 225–228