Roman Dawidowski

Roman Dawidowski
Nazwisko	Dawidowski
Imię / imiona	Roman
Tytuły / stanowiska	Prof. zw. dr inż.
Data urodzenia	9 grudnia 1883
Miejsce urodzenia	Kraków
Data śmierci	3 grudnia 1952
Miejsce śmierci	Kraków
Dyscyplina/specjalności	technologia ciepła
Pełnione funkcje	Prorektor AG (1933–1939)
Wydział	Wydział Paliw i Energii
Odznaczenia i nagrody	Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości, Złoty Krzyż Zasługi, Medal Zwycięstwa i Wolności
Funkcje Gdzie od do Prorektor AG 1933 1939

Prof. zw. dr inż. Roman Dawidowski (1883–1952)

Dyscyplina/specjalności: technologia ciepła

Nota biograficzna

Urodził się 9 grudnia 1883 roku w Krakowie. Zmarł 3 grudnia 1952 roku w Krakowie. Pochowany na Cmentarzu Rakowickim.

W latach 1896–1900 uczęszczał do V Gimnazjum, a następnie do II Gimnazjum Klasycznego im. św. Jacka w Krakowie, które ukończył w 1903 roku uzyskując świadectwo dojrzałości. W tym samym roku rozpoczął edukację na Akademii Górniczej w Przybramie (środkowe Czechy). Po pierwszym egzaminie państwowym przeniósł się do Akademii Górniczej w Leoben (środkowa Austria), gdzie w 1906 roku otrzymał dyplom inżyniera górniczego, a w 1907 roku dyplom inżyniera hutnika.

Po studiach pracował w przemyśle m.in. w Neudech, Rothau k. Karlsbadu, w Wiedniu, w Boguminie, we Lwowie, w Wieliczce

Równocześnie z pracą zawodową w górnictwie solnym współpracował od 1919 roku w organizacji nowo powstałej Akademii Górniczej w Krakowie. Na przygotowanie wykładów i organizację dydaktyki otrzymał 9 czerwca 1920 roku stypendium Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego, dzięki któremu z początkiem 1921 roku przebywał w Wiedniu i Zurychu w laboratoriach prof. H. Strachego i prof. Schläpfera.

Jako docentowi AG powierzono mu w lutym 1922 roku wykłady z techniki cieplnej i tę datę można uznać za początek działalności Katedry Technologii Ciepła i Paliwa Wydziału Hutniczego, która formalnie powstała 2 stycznia 1925 roku. Dawidowski był twórcą i kierownikiem Katedry. Od 6 lutego 1925 roku swoje obowiązki wykonywał jako zastępca profesora. 9 października 1925 roku otrzymał nominację na nadzwyczajnego profesora kontraktowego, a 4 lutego 1932 roku – na profesora nadzwyczajnego. Stopień doktora nauk technicznych uzyskał 13 lipca 1935 roku w Technische Montanistiche Hochschule Graz-Leoben. 27 września 1935 roku został mianowany profesorem zwyczajnym. W latach 1933–1939 pełnił obowiązki prorektora AG.

Po wybuchu II wojny światowej profesor 6 listopada 1939 roku aresztowany przez i wywieziony do obozu koncentracyjnego w Sachsenhausen, gdzie przebywał do lutego 1940 roku. Po powrocie do Krakowa uczył w kierowanej przez W. Goetla średniej Państwowej Szkole Technicznej Górniczo-Hutniczo-Mierniczej, kształcącej techników. Od 1 lipca 1942 roku aż do wyzwolenia był ponadto kierownikiem laboratorium techniki cieplnej w utworzonym przez okupanta Państwowym Zakładzie Badania Materiałów (Staatliche Technische Prüfanstalt), mieszczącym się w Krakowie przy ul. Krzemionki 11.

Po wyzwoleniu Krakowa organizował od 1 lutego 1945 roku pracę dydaktyczną i naukową w Katedrze Technologii Ciepła i Paliwa AG oraz prowadził zajęcia dydaktyczne w nowo powstałych wydziałach politechnicznych AG, które później przekształciły się w samodzielną uczelnię – Politechnikę Krakowską. Uczestniczył aktywnie także w odbudowie i rozbudowie polskiego przemysłu górniczego, hutniczego i ceramicznego jako doradca i ekspert biur projektowych. Był współzałożycielem Towarzystwa Budowy Pieców i Urządzeń Hutniczych „IGNIS”, w którym pod jego kierunkiem powstały zrealizowane projekty pionierskich rozwiązań pieców przemysłowych.

Po wojnie został powołany w skład komisji oceniającej zbrodnie hitlerowskie popełnione na terenie obozu koncentracyjnego Auschwitz-Birkenau, a następnie występował jako rzeczoznawca w procesie członków załogi tego obozu.

Był uczonym utrzymującym najściślejszą więź z przemysłem. Brał czynny udział w pracy stowarzyszeń zawodowych i komisji technicznych. Akademia Górnicza w Leoben przyznała mu w 1932 roku tytuł Doktora honoris causa.

W latach 1927–1939 był członkiem Komisji Bibliotecznej Biblioteki AG.

W budynku B-4 , na pierwszym piętrze, znajduje się tablica poświęcona profesorowi Romanowi Dawidowskiemu.

Odznaczenia i nagrody

Krzyż Oficerski Gwiazdy Rumunii, Medal Dziesięciolecia Odzyskania Niepodległości, Srebrny Medal za Długoletnią Służbę, Złoty Krzyż Zasługi, Medal Zwycięstwa i Wolności

Bibliografia

Książki

• Encyklopedia Krakowa. Kraków 2000, s. 145
• Czy wiesz kto to jest? Pod red. S. Łozy. Warszawa 1938, s. 132
• Gawroński W.: Słownik biograficzny wieliczan. Wieliczka 2008, s. 37-39, [foto]
• Księga wychowanków i wychowawców Akademii Górniczej w Krakowie (1919-1949). Oprac. J. Sulima-Samujłło. Kraków 1979, s. 34-35
• Materiały Informacyjne [nr 4]. Komisja Propagandowa Komitetu Obchodu 50-lecia AGH. Kraków 1969, s. 77-78
• [Skład Osobowy Akademii Górniczej … 1933/34]. Kraków 1933, s. 25
• [Skład Osobowy Akademii Górniczej … 1935/36]. Kraków 1935, s. 24
• [Skład Osobowy Akademii Górniczej … 1936/37]. Kraków 1936, s. 26-27
• [Skład Osobowy Akademii Górniczej … 1937/38]. Kraków 1937, s. 25
• [Skład Osobowy Akademii Górniczej … 1938/39]. Kraków 1938, s. 28
• [Skład Osobowy Akademii Górniczej … 1946/47]. Kraków 1946, s. 13
• [Skład Osobowy Akademii Górniczej … 1947/48]. Kraków 1947, s. 5-6
• Słownik biograficzny techników polskich. Z. 2. Red. T. Skarzyński. Warszawa 1992, s. 43-44
• Wydział Metalurgii i Inżynierii Materiałowej : jubileusz 75-lecia Wydziału 1922-1997. Kraków 1997, s. 28
• Z dziejów Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie w latach 1919-1967. Oprac. J. Sulima-Samujłło oraz zespół aut. Kraków 1970, s. 621 (Wydawnictwa Jubileuszowe 1919-1969)
• Życiorysy profesorów i asystentów Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie (1919-1964). Red. M. Odlanicki-Poczobutt. Kraków 1965, s. 66-70, [foto] (Zeszyty Naukowe. Akademia Górniczo- Hutnicza w Krakowie ; nr 41, z. spec. 4)

Artykuły

• Andrzejewski R.: Profesor Roman Dawidowski. Zeszyty Naukowe AGH ; nr 3. [Seria] Metalurgia i Odlewnictwo 1954, z. 2, s. 13-26, [foto]
• Biuletyn Rektora [AGH] 1984, styczeń, luty, s. 5
• Bolewski A.: Mobilizacja sił naukowych i organizacyjnych przy powstawaniu oraz inauguracji Akademii Górniczej w Krakowie : z kart historii. Biuletyn Informacyjny Pracowników AGH 1994, nr 5, s. 5-6
• Jahoda K.: Krakowscy Górnicy. Przegląd Górniczy 1990, nr 5, s. 20-23
• Konferencje, spotkania, posiedzenia : [Prof. Roman Dawidowski - 100-lecie urodzin]. Biuletyn Rektora AGH 1984, styczeń, luty, s. 5
• Nowakowski A., Wnęk Z.: Wspomnienia o zmarłych profesorach Wydziału : Prof. dr inż. Roman Dawidowski (1883-1952). Zeszyty Naukowe AGH ; nr 367. [Seria] Metalurgia i Odlewnictwo 1973, z. 51, s. 36-37
• Pawlik T.: Prof. dr inż. Roman Dawidowski : 1883-1983. Hutnik 1983, nr 11, s. 399-400
• Sieński H.: Profesor Roman Dawidowski : tablice - pamięć wiecznie żywa - część 7. Biuletyn AGH 2013, nr 72, s. 30-32, [foto]