Jerzy Marynowski

Jerzy Marynowski
Plik:Marynow.jpg
Nazwisko	Marynowski
Imię / imiona	Jerzy
Tytuły / stanowiska	Z-ca Profesora mgr inż.
Data urodzenia	1884–1960
Dyscyplina/specjalności	budownictwo, konstrukcje żelazne, konstrukcje żelbetowe
Odznaczenia i nagrody	Srebrny i Złoty Krzyż Zasługi (w okresie międzywojennym i po wojnie), Krzyż Kawalerski OOP, Medal X-lecia PRL.

Z-ca Profesora mgr inż. Jerzy Marynowski (1884–1960)

Specjalność: budownictwo, konstrukcje żelazne, konstrukcje żelbetowe

Urodził się 1 października 1884 roku w Łagowie pow. Opatów, zmarł 11 czerwca 1960 roku w Krakowie, pochowany na Cmentarzu Rakowickim. W 1903 r. ukończył Wyższą Szkołę Rzemieślniczą w Łodzi, a w 1910 Wydział Inżynieryjno-Budowlany Politechniki Kijowskiej. Do lutego 1919 roku pracował w Rosji. Początkowo był konstruktorem żelaznych mostów i żelbetowych konstrukcji, a w latach 1913–1919 wykonawcą robót mostowych, kolejowych i budowlanych. W 1919 roku wrócił do Polski. Był m.in kierownikiem budowy kanału „Wisła-Bug” oraz portu rzecznego w Żeraniu, naczelnikiem, a potem dyrektorem Oddziału Drogowego Dyrekcji Dróg Publicznych w Lublinie, dyrektorem zarządu wszystkich państwowych klinkierni, dyrektorem Wytwórni Materiałów Budowlanych w Krakowie, dyrektorem inwestycji w Centralnym Zarządzie Zjednoczenia Budownictwa w Warszawie. Był członkiem Krajowej Komisji Ekspertów do spraw modernizowania przemysłu. Pod koniec 1951 roku objął stanowisko Generalnego Projektanta Zakładu Materiałów Ogniotrwałych w kombinacie Nowa Huta, gdzie opracował kompletną dokumentację oraz odpowiadał za budowę i uruchamianie zakładu. Był również głównym specjalistą do spraw ceramicznych w Biurze Studiów i Projektów Hutnictwa „Biprostal”.

Prowadził również działalność dydaktyczną. W lutym 1953 rozpoczął wykłady w Wieczorowej Szkole Inżynierskiej w Krakowie. W 1955 roku został zaangażowany na stanowisko zastępcy profesora na Wydziale Ceramicznym AGH. Równocześnie powierzono mu kierownictwo Katedry i Zakładu Technologii Ceramiki Czerwonej i Kamionki. Funkcję tę pełnił do 1958 roku.

Głównymi kierunkami działalności naukowej i zawodowej J. Marynowskiego były: budownictwo przemysłowe, technologia ceramiki budowlanej, a szczególnie klinkieru drogowego, technika cieplna i budowa pieców ceramicznych w przemyśle ceramiki budowalnej.

Autor lub współautor kilku podręczników z zakresu budownictwa mostów, klinkierów drogowych oraz wielu artykułów publikowanych w ”Materiałach Budowlanych” i ”Cemencie” z zakresu ceramiki budowlanej. Wydał również dwa skrypty: „Piece ceramiczne” i ”Technologia ceramiki budowlanej”. Promotor kilkudziesięciu magistrów inżynierów ceramiki.

Źródło:

• Życiorysy profesorów i asystentów Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie (1919–1964). s. 141–145
• Gazeta Wyborcza [dod] Gazeta Wyborcza Kraków 2005 nr 140. s. 12
• Kto jest kim w ceramice. 50 lecie Wydziału Inżynierii Materiałowej i Ceramiki. Kraków 1999. S. 44–46