Kazimierz Korbel: Różnice pomiędzy wersjami

Kazimierz Korbel
[[File:{{{image}}}\|thumb\|center\|300px]]
Nazwisko	Korbel
Imię / imiona	Kazimierz ;
Data urodzenia	6 luty 1927
Miejsce urodzenia	Kraków
Data śmierci	21 luty 2020 ; ; ;
Odznaczenia i nagrody	Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski, Złoty Krzyż Zasługi, Medal Komisji Edukacji Narodowej

Wersja z 08:58, 4 mar 2020

Kazimierz Korbel (1927-2020)

biogram będzie uzupełniony

Dyscyplina/specjalności:

Nota biograficzna

Urodził się 6 lutego 1927 roku w Krakowie. Zmarł 21 lutego 2020 roku. Pochowany na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie.

W latach 1934–1940 uczęszczał do Publicznej Szkoły Podstawowej nr 3 w Krakowie. W okresie okupacji uczęszczał do Szkoły Handlowej, dokształcając się równolegle na tajnych kompletach gimnazjalnych. W latach 1945-1947 kontynuował naukę w III Gimnazjum i Liceum Ogólnokształcącym im. Króla Jana III Sobieskiego. W 1947 roku rozpoczął studia wyższe na Wydziale Elektromechanicznym Akademii Górniczej, które ukończył w 1952 roku, uzyskując tytuł inżyniera elektromechanika hutniczego i stopień magistra nauk technicznych.

31 marca 1952 roku rozpoczął pracę na stanowisku asystenta w Zakładzie Fizyki Technicznej Katedry Fizyki Wydziału Elektryfikacji Górnictwa i Hutnictwa AGH.

Z dniem 1 stycznia 1960 roku uzyskał na własną prośbę przeniesienie służbowe do Katedry Fizyki II AGH (prof. Mariana Mięsowicza). W 1961 odbył dwumiesięczny staż naukowy w Instytucie Geofizyki Jądrowej Akademii Nauk ZSRR w Moskwie. Zdobyte tam doświadczenia w dziedzinie konstrukcji impulsowych generatorów neutronów prędkich stały się zalążkiem prac w tym kierunku w Międzyresortowym Instytucie Fizyki i Techniki Jądrowej (MIFiTJ) AGH. Z dniem 1 czerwca 1961 roku został oddelegowany do Zespołu Zastosowań Izotopów Promieniotwórczych Zakładu VI Oddziału Krakowskiego Instytutu Badań Jądrowych. W grudniu 1963 Rada Wydziału Elektrotechniki Górniczej i Hutniczej AGH nadała mu stopień doktora nauk technicznych na podstawie rozprawy pt. Radiometryczne badania parametrów fizycznych mieszaniny podsadzkowej w warunkach jej przepływu w rurociągach kopalnianych. W dniu 17 lutego 1964 roku awansował na stanowisko adiunkta w Zakładzie VI O/K Instytutu Badań Jądrowych. Dnia 15 listopada 1964 został powołany na stanowisko samodzielnego pracownika naukowo-badawczego w Instytucie Badań Jądrowych. W 1967 uzyskał stypendium Międzynarodowej Agencji Energii Atomowej dla odbycia ośmiomiesięcznego stażu naukowego w Centrum Badań Jądrowych (Centro Studi Nucleari „Casaccia”) we Włoszech k/Rzymu. W 1969 powierzono mu kierownictwo Pracowni Zastosowań Izotopów Promieniotwórczych i Skażeń Radioaktywnych w Zakładzie VI O/K IBJ. W 1970, w związku z reorganizacją Zakładu VI IBJ i przeniesieniem jego Oddziału Krakowskiego do Instytutu Fizyki Jądrowej (IFJ) w Krakowie, powierzono mu kierownictwo Pracowni Zastosowań Geologiczno-Górniczych w IFJ. W dniu 30 sierpnia 1971 roku został powołany na członka Komisji Aparatury i Zastosowań Izotopów w Technice przy Państwowej Radzie ds. Pokojowego Wykorzystania Energii Jądrowej. W 1971 na zasadzie porozumienia między Instytutem Techniki Jądrowej AGH i Instytutem Fizyki Jądrowej objął funkcję kierownika Zakładu Przemysłowej Aparatury Radiometrycznej ITJ, a także zajęcia dydaktyczne dla Sekcji Technicznej Fizyki Jądrowej. Dnia 18 kwietnia 1973 roku w wyniku nowelizacji ustawy o stopniach i tytułach naukowych uzyskał stanowisko docenta w Instytucie Fizyki Jądrowej w Krakowie. W tymże roku skorzystał z propozycji ponownego przeniesienia do Międzyresortowego Instytutu Fizyki i Techniki Jądrowej AGH. Przeniesienie takie uzyskał, za obopólną zgodą obu instytutów przy akceptacji właściwych im ministerstw, dnia 1 listopada 1973. Z tym dniem objął funkcję kierownika nowo utworzonego Zakładu Elektroniki Jądrowej w MIFiTJ AGH. W roku 1980 uzyskał stopień naukowy doktora habilitowanego nauk technicznych na Wydziale Elektrotechniki, Automatyki i Elektroniki AGH po przedstawieniu rozprawy pt. Radioizotopowe badania kinematyki hydromieszanin grubodyspersyjnych. W lutym tegoż roku przyszła na świat jego jedyna córka – Małgorzata. W latach 1984–1985 pełnił funkcję kierownika Środowiskowego Studium Doktoranckiego w zakresie Fizyki. W okresie od 1 maja 1983 do 30 września 1985 był oddelegowany przez JM Rektora AGH do Instytutu Elektroniki, w którym powierzono mu obowiązki z-cy dyrektora ds. badań naukowych. W dniu 19 czerwca 1989 roku Rada Państwa nadała mu tytuł naukowy profesora nadzwyczajnego nauk technicznych. Zaś w roku 1993 uzyskał tytuł profesora zwyczajnego AGH. Od 1 października 1985 do chwili przejścia w stan spoczynku (31 grudnia 1997) pracował wyłącznie w swym macierzystym instytucie przekształconym w Wydział Fizyki i Techniki Jądrowej, sprawując w nim nadal funkcję kierownika Zakładu Elektroniki Jądrowej.

Odznaczenia i nagrody

Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski, Złoty Krzyż Zasługi, Medal Komisji Edukacji Narodowej

Bibliografia publikacji

https://bpp.agh.edu.pl/autor/korbel-kazimierz-01489

Źródła do biogramu

Książki

Kronika i spis absolwentów Akademii Górniczo-Hutniczej im. Stanisława Staszica 1919-1979. T. 3. Pion elektromechaniczny i Wydziały Politechniczne. Kraków 1979, s. 107
Wielka Księga 85-lecia Akademii Górniczo-Hutniczej. [Oprac.] zespół aut. K. Pikoń (red. naczelny), A. Sokołowska (dyrektor projektu), K. Pikoń. Gliwice 2004, s. 163

Artykuły

Dziennik Polski 2020, nr 49 (28 II 2020) s. 24 [nekr.]

Inne

Kazimierz Korbel [online] [przeglądany 4.03. 2020]. Dostępny w: https://pl.wikipedia.org/wiki/Kazimierz_Korbel

stan na dzień 4.03.2020

@@ Linia 23: / Linia 23: @@
 marca 1952 roku rozpoczął pracę na stanowisku asystenta w Zakładzie Fizyki Technicznej Katedry Fizyki [[Wydział Elektryfikacji Górnictwa i Hutnictwa|Wydziału Elektryfikacji Górnictwa i Hutnictwa]] AGH.
+Z dniem 1 stycznia 1960 roku uzyskał na własną prośbę przeniesienie służbowe do Katedry Fizyki II AGH (prof. Mariana Mięsowicza). W 1961 odbył dwumiesięczny staż naukowy w Instytucie Geofizyki Jądrowej Akademii Nauk ZSRR w Moskwie. Zdobyte tam doświadczenia w dziedzinie konstrukcji impulsowych generatorów neutronów prędkich stały się zalążkiem prac w tym kierunku w Międzyresortowym Instytucie Fizyki i Techniki Jądrowej (MIFiTJ) AGH. Z dniem 1 czerwca 1961 roku został oddelegowany do Zespołu Zastosowań Izotopów Promieniotwórczych Zakładu VI Oddziału Krakowskiego Instytutu Badań Jądrowych. W grudniu 1963 Rada Wydziału Elektrotechniki Górniczej i Hutniczej AGH nadała mu stopień doktora nauk technicznych na podstawie rozprawy pt. Radiometryczne badania parametrów fizycznych mieszaniny podsadzkowej w warunkach jej przepływu w rurociągach kopalnianych. W dniu 17 lutego 1964 roku awansował na stanowisko adiunkta w Zakładzie VI O/K Instytutu Badań Jądrowych. Dnia 15 listopada 1964 został powołany na stanowisko samodzielnego pracownika naukowo-badawczego w Instytucie Badań Jądrowych. W 1967 uzyskał stypendium Międzynarodowej Agencji Energii Atomowej dla odbycia ośmiomiesięcznego stażu naukowego w Centrum Badań Jądrowych (Centro Studi Nucleari „Casaccia”) we Włoszech k/Rzymu. W 1969 powierzono mu kierownictwo Pracowni Zastosowań Izotopów Promieniotwórczych i Skażeń Radioaktywnych w Zakładzie VI O/K IBJ. W 1970, w związku z reorganizacją Zakładu VI IBJ i przeniesieniem jego Oddziału Krakowskiego do Instytutu Fizyki Jądrowej (IFJ) w Krakowie, powierzono mu kierownictwo Pracowni Zastosowań Geologiczno-Górniczych w IFJ. W dniu 30 sierpnia 1971 roku został powołany na członka Komisji Aparatury i Zastosowań Izotopów w Technice przy Państwowej Radzie ds. Pokojowego Wykorzystania Energii Jądrowej. W 1971 na zasadzie porozumienia między Instytutem Techniki Jądrowej AGH i Instytutem Fizyki Jądrowej objął funkcję kierownika Zakładu Przemysłowej Aparatury Radiometrycznej ITJ, a także zajęcia dydaktyczne dla Sekcji Technicznej Fizyki Jądrowej. Dnia 18 kwietnia 1973 roku w wyniku nowelizacji ustawy o stopniach i tytułach naukowych uzyskał stanowisko docenta w Instytucie Fizyki Jądrowej w Krakowie. W tymże roku skorzystał z propozycji ponownego przeniesienia do Międzyresortowego Instytutu Fizyki i Techniki Jądrowej AGH. Przeniesienie takie uzyskał, za obopólną zgodą obu instytutów przy akceptacji właściwych im ministerstw, dnia 1 listopada 1973. Z tym dniem objął funkcję kierownika nowo utworzonego Zakładu Elektroniki Jądrowej w MIFiTJ AGH. W roku 1980 uzyskał stopień naukowy doktora habilitowanego nauk technicznych na Wydziale Elektrotechniki, Automatyki i Elektroniki AGH po przedstawieniu rozprawy pt. Radioizotopowe badania kinematyki hydromieszanin grubodyspersyjnych. W lutym tegoż roku przyszła na świat jego jedyna córka – Małgorzata. W latach 1984–1985 pełnił funkcję kierownika Środowiskowego Studium Doktoranckiego w zakresie Fizyki. W okresie od 1 maja 1983 do 30 września 1985 był oddelegowany przez JM Rektora AGH do Instytutu Elektroniki, w którym powierzono mu obowiązki z-cy dyrektora ds. badań naukowych. W dniu 19 czerwca 1989 roku Rada Państwa nadała mu tytuł naukowy profesora nadzwyczajnego nauk technicznych. Zaś w roku 1993 uzyskał tytuł profesora zwyczajnego AGH. Od 1 października 1985 do chwili przejścia w stan spoczynku (31 grudnia 1997) pracował wyłącznie w swym macierzystym instytucie przekształconym w Wydział Fizyki i Techniki Jądrowej, sprawując w nim nadal funkcję kierownika Zakładu Elektroniki Jądrowej.
- W 1953 awansował na stanowisko starszego asystenta. Z dniem 1 stycznia 1960 roku uzyskał na własną prośbę przeniesienie służbowe do Katedry Fizyki II AGH (prof. Mariana Mięsowicza). W 1961 odbył dwumiesięczny staż naukowy w Instytucie Geofizyki Jądrowej Akademii Nauk ZSRR w Moskwie. Zdobyte tam doświadczenia w dziedzinie konstrukcji impulsowych generatorów neutronów prędkich stały się zalążkiem prac w tym kierunku w Międzyresortowym Instytucie Fizyki i Techniki Jądrowej (MIFiTJ) AGH. Z dniem 1 czerwca 1961 roku został oddelegowany do Zespołu Zastosowań Izotopów Promieniotwórczych Zakładu VI Oddziału Krakowskiego Instytutu Badań Jądrowych. W grudniu 1963 Rada Wydziału Elektrotechniki Górniczej i Hutniczej AGH nadała mu stopień doktora nauk technicznych na podstawie rozprawy pt. Radiometryczne badania parametrów fizycznych mieszaniny podsadzkowej w warunkach jej przepływu w rurociągach kopalnianych. W dniu 17 lutego 1964 roku awansował na stanowisko adiunkta w Zakładzie VI O/K Instytutu Badań Jądrowych. Dnia 15 listopada 1964 został powołany na stanowisko samodzielnego pracownika naukowo-badawczego w Instytucie Badań Jądrowych. W 1967 uzyskał stypendium Międzynarodowej Agencji Energii Atomowej dla odbycia ośmiomiesięcznego stażu naukowego w Centrum Badań Jądrowych (Centro Studi Nucleari „Casaccia”) we Włoszech k/Rzymu. W 1969 powierzono mu kierownictwo Pracowni Zastosowań Izotopów Promieniotwórczych i Skażeń Radioaktywnych w Zakładzie VI O/K IBJ. W 1970, w związku z reorganizacją Zakładu VI IBJ i przeniesieniem jego Oddziału Krakowskiego do Instytutu Fizyki Jądrowej (IFJ) w Krakowie, powierzono mu kierownictwo Pracowni Zastosowań Geologiczno-Górniczych w IFJ. W dniu 30 sierpnia 1971 roku został powołany na członka Komisji Aparatury i Zastosowań Izotopów w Technice przy Państwowej Radzie ds. Pokojowego Wykorzystania Energii Jądrowej. W 1971 na zasadzie porozumienia między Instytutem Techniki Jądrowej AGH i Instytutem Fizyki Jądrowej objął funkcję kierownika Zakładu Przemysłowej Aparatury Radiometrycznej ITJ, a także zajęcia dydaktyczne dla Sekcji Technicznej Fizyki Jądrowej. Dnia 18 kwietnia 1973 roku w wyniku nowelizacji ustawy o stopniach i tytułach naukowych uzyskał stanowisko docenta w Instytucie Fizyki Jądrowej w Krakowie. W tymże roku skorzystał z propozycji ponownego przeniesienia do Międzyresortowego Instytutu Fizyki i Techniki Jądrowej AGH. Przeniesienie takie uzyskał, za obopólną zgodą obu instytutów przy akceptacji właściwych im ministerstw, dnia 1 listopada 1973. Z tym dniem objął funkcję kierownika nowo utworzonego Zakładu Elektroniki Jądrowej w MIFiTJ AGH. W roku 1980 uzyskał stopień naukowy doktora habilitowanego nauk technicznych na Wydziale Elektrotechniki, Automatyki i Elektroniki AGH po przedstawieniu rozprawy pt. Radioizotopowe badania kinematyki hydromieszanin grubodyspersyjnych. W lutym tegoż roku przyszła na świat jego jedyna córka – Małgorzata. W latach 1984–1985 pełnił funkcję kierownika Środowiskowego Studium Doktoranckiego w zakresie Fizyki. W okresie od 1 maja 1983 do 30 września 1985 był oddelegowany przez JM Rektora AGH do Instytutu Elektroniki, w którym powierzono mu obowiązki z-cy dyrektora ds. badań naukowych. W dniu 19 czerwca 1989 roku Rada Państwa nadała mu tytuł naukowy profesora nadzwyczajnego nauk technicznych. Zaś w roku 1993 uzyskał tytuł profesora zwyczajnego AGH. Od 1 października 1985 do chwili przejścia w stan spoczynku (31 grudnia 1997) pracował wyłącznie w swym macierzystym instytucie przekształconym w Wydział Fizyki i Techniki Jądrowej, sprawując w nim nadal funkcję kierownika Zakładu Elektroniki Jądrowej.