Ludger Mirosław Szklarski: Różnice pomiędzy wersjami

Z Historia AGH
Nie podano opisu zmian
Nie podano opisu zmian
Linia 23: Linia 23:
| nationality =  
| nationality =  
| fields = elektryfikacja i automatyzacja górnictwa
| fields = elektryfikacja i automatyzacja górnictwa
| function = Dziekan Wydziału Elektryfikacji Górnictwa i Hutnictwa AGH w latach 1957–1958 oraz Wydziału Elektrotechniki Górniczej i Hutniczej w latach 1963–1966, Zasłużony dla AGH  
| function = Dziekan Wydziału Elektryfikacji Górnictwa i Hutnictwa w latach 1957–1958 oraz Wydziału Elektrotechniki Górniczej i Hutniczej w latach 1963–1966, Zasłużony dla AGH  
| workplaces =  
| workplaces =  
| alma_mater =  
| alma_mater =  
Linia 38: Linia 38:
| influences =  
| influences =  
| influenced =  
| influenced =  
| awards = Złoty Krzyż Zasługi, Komandorski, Kawalerski i Oficerski Krzyż Orderu Odrodzenia Polski, oraz wiele nagród państwowych za pracę naukową i osiągnięcia dydaktyczno-wychowawcze.  
| awards = Złoty Krzyż Zasługi, Komandorski, Kawalerski i Oficerski Krzyż Orderu Odrodzenia Polski, oraz wiele nagród państwowych za pracę naukową i osiągnięcia dydaktyczno-wychowawcze.
| signature =  
| signature =  
| signature_alt =  
| signature_alt =  
Linia 52: Linia 52:
Specjalność: elektryfikacja i automatyzacja górnictwa
Specjalność: elektryfikacja i automatyzacja górnictwa


Urodził się w polskiej rodzinie w Jekaterynówce pod Łuckiem 26 marca 1912 roku, zmarł 19 lipca 2003 roku w Krakowie. Pochowany na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie. Ukończył Wydział Elektromechaniczny Instytutu Górniczego w Leningradzie (1934). W latach 1934–1937 pracował w kopalniach na Uralu. W latach 1939–1940 był asystentem, a później aspirantem w Instytucie Górniczym w Moskwie, gdzie uzyskał stopień kandydata nauk technicznych. W latach 1940–1941 docent Politechniki Lwowskiej. W l.1941–1945 pracował jako elektromonter w lwowskich zakładach Siemensa. W 1944 roku przeniósł się do Limanowej. W 1945 r. podjął pracę jako asystent na Politechnice Śląskiej, a od października tegoż roku w AGH w Katedrze Części Maszyn. Tutaj obronił pracę doktorską i habilitacyjną (1946), otrzymał tytuł prof. nadzw. (1948), następnie prof. zw. (1957). Członek koresondent (1969) i członek rzeczywisty (1983) PAN.
Urodził się 26 marca 1926 roku w polskiej rodzinie w Jekaterynówce pod Łuckiem, zmarł 19 lipca 2003 roku w Krakowie. Pochowany na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie. Ukończył Wydział Elektromechaniczny Instytutu Górniczego w Leningradzie (1934). W latach 1934–1937 pracował w kopalniach na Uralu. W l. 1939–1940 był asystentem, a później aspirantem w Instytucie Górniczym w Moskwie, gdzie uzyskał stopień kandydata nauk technicznych. W l. 1940–1941 docent Politechniki Lwowskiej. W latach 1941–1945 pracował jako elektromonter w lwowskich zakładach Siemensa. W 1944 roku przeniósł się do Limanowej. W 1945 r. podjął pracę jako asystent na Politechnice Śląskiej, a od października tegoż roku w AGH w Katedrze Części Maszyn. Tutaj obronił pracę doktorską i habilitacyjną (1946), otrzymał tytuł prof. nadzw. (1948), następnie prof. zw. (1957). Członek korespondent (1969) i członek rzeczywisty (1983) PAN.


Utworzył i zorganizował Katedrę Elektryfikacji Urządzeń Górniczych, której był kierownikiem w latach 1946–1957. Inicjator utworzenia Wydziału Elektro-Mechanicznego. Po reorganizacji w 1970 r. był wicedyrektorem ds. naukowych (do chwili przejścia na emeryturę tj. do 1982 r.) Instytutu Automatyki Napędu i Urządzeń Przemysłowych.  
Utworzył i zorganizował Katedrę Elektryfikacji Urządzeń Górniczych, której był kierownikiem w latach 1946–1957. Inicjator utworzenia Wydziału Elektro-Mechanicznego. Po reorganizacji w 1970 r. był wicedyrektorem ds. naukowych (do chwili przejścia na emeryturę tj. do 1982 r.) Instytutu Automatyki Napędu i Urządzeń Przemysłowych.


Pionier polskiej automatyki. Opublikował ok. 160 prac naukowo-badawczych, w tym szereg książek i skryptów, gł. z dziedziny teorii napędu elektr., automatyki, elektryfikacji i automatyzacji górnictwa, oraz kilkudziesięciu patentów krajowych i patentów w innych krajach, m.in. w Austrii, RFN i USA. Po przejściu na emeryturę prowadził nadal wykłady i wydał 8 książek (jako współautor).
Pionier polskiej automatyki. Był autorem i współautorem 263 publikacji, w tym 56 książek, głównie z dziedziny teorii napędu elektrycznego, automatyki, elektryfikacji i automatyzacji górnictwa, oraz kilkudziesięciu patentów krajowych i patentów w innych krajach, m.in. w Austrii, RFN i USA. Po przejściu na emeryturę prowadził nadal wykłady i wydał 8 książek (jako współautor). Promotor 30 rozpraw doktorskich.


Był współzałożycielem i prezydentem Komitetu Organizacyjnego Kongresów Automatyki (ICAMC), członkiem licznych komitetów np. Komitetu Elektrotechniki, Komitetu Górnictwa PAN, Sekcji Cybernetyki w Górnictwie, członkiem założycielem Międzynarodowych Kolei Liniowych (OITAF). Otrzymał tytuł członka Honorowego Polskiego Towarzystwa Elektrotechniki Teoretycznej i Stosowanej. W 1969 r. został członkiem korespondentem PAN, a od 1983 r. członkiem rzeczywistym PAN, członek PAU. Doktor honoris causa „Swojej” Alma Matris (1993), Instytutu Górniczego w Sankt Petersburgu (1994) oraz Wyższej Szkoły Górniczej w Ostrawie (1999). Zasłużony dla Akademii Górniczo-Hutniczej (2001).
Był współzałożycielem i prezydentem Komitetu Organizacyjnego Kongresów Automatyki (ICAMC), członkiem licznych komitetów np. Komitetu Elektrotechniki, Komitetu Górnictwa PAN, Sekcji Cybernetyki w Górnictwie, członkiem założycielem Międzynarodowych Kolei Liniowych (OITAF). Otrzymał tytuł członka Honorowego Polskiego Towarzystwa Elektrotechniki Teoretycznej i Stosowanej. W 1969 r. został członkiem korespondentem PAN, a od 1983 r. członkiem rzeczywistym PAN, członek PAU. Doktor honoris causa „Swojej” Alma Matris (1993), Instytutu Górniczego w Sankt Petersburgu (1994) oraz Wyższej Szkoły Górniczej w Ostrawie (1999). Zasłużony dla Akademii Górniczo-Hutniczej (2001).
Linia 62: Linia 62:
Źródło:
Źródło:
* Biuletyn Informacyjny Pracowników AGH 1995 nr 18. s. 10–11
* Biuletyn Informacyjny Pracowników AGH 1995 nr 18. s. 10–11
* Biuletyn Informacyjny Pracowników [AGH] 1994 nr 5. s. 18
* Biuletyn Informacyjny Pracowników AGH 1994 nr 5. s. 18
* Kto jest kim w Polsce. Edycja 3. Warszawa 1993. S. 712
* Kto jest kim w Polsce. Edycja 3. Warszawa 1993. S. 712
* Biuletyn Informacyjny Pracowników AGH 2002 nr 102. s. 6–7
* Dziennik Polski 2003 nr 170 (23 VII). s. 12 [nekrologi]
* Dziennik Polski 2003 nr 170 (23 VII). s. 12 [nekrologi]
* Dziennik Polski 2003 nr 172 (25 VII). s. IV
* Dziennik Polski 2003 nr 172 (25 VII). s. IV
* Na podstawie materiałów Sekretariatu Prorektora ds. Ogólnych AGH
* Elektrotechnika i Elektronika 2004 z. 1. s. 78




Wersja z 16:20, 21 sty 2014

Szablon:Infobox dhc Prof. zw. dr hab. inż. Ludger Mirosław Szklarski (1912–2003)

Specjalność: elektryfikacja i automatyzacja górnictwa

Urodził się 26 marca 1926 roku w polskiej rodzinie w Jekaterynówce pod Łuckiem, zmarł 19 lipca 2003 roku w Krakowie. Pochowany na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie. Ukończył Wydział Elektromechaniczny Instytutu Górniczego w Leningradzie (1934). W latach 1934–1937 pracował w kopalniach na Uralu. W l. 1939–1940 był asystentem, a później aspirantem w Instytucie Górniczym w Moskwie, gdzie uzyskał stopień kandydata nauk technicznych. W l. 1940–1941 docent Politechniki Lwowskiej. W latach 1941–1945 pracował jako elektromonter w lwowskich zakładach Siemensa. W 1944 roku przeniósł się do Limanowej. W 1945 r. podjął pracę jako asystent na Politechnice Śląskiej, a od października tegoż roku w AGH w Katedrze Części Maszyn. Tutaj obronił pracę doktorską i habilitacyjną (1946), otrzymał tytuł prof. nadzw. (1948), następnie prof. zw. (1957). Członek korespondent (1969) i członek rzeczywisty (1983) PAN.

Utworzył i zorganizował Katedrę Elektryfikacji Urządzeń Górniczych, której był kierownikiem w latach 1946–1957. Inicjator utworzenia Wydziału Elektro-Mechanicznego. Po reorganizacji w 1970 r. był wicedyrektorem ds. naukowych (do chwili przejścia na emeryturę tj. do 1982 r.) Instytutu Automatyki Napędu i Urządzeń Przemysłowych.

Pionier polskiej automatyki. Był autorem i współautorem 263 publikacji, w tym 56 książek, głównie z dziedziny teorii napędu elektrycznego, automatyki, elektryfikacji i automatyzacji górnictwa, oraz kilkudziesięciu patentów krajowych i patentów w innych krajach, m.in. w Austrii, RFN i USA. Po przejściu na emeryturę prowadził nadal wykłady i wydał 8 książek (jako współautor). Promotor 30 rozpraw doktorskich.

Był współzałożycielem i prezydentem Komitetu Organizacyjnego Kongresów Automatyki (ICAMC), członkiem licznych komitetów np. Komitetu Elektrotechniki, Komitetu Górnictwa PAN, Sekcji Cybernetyki w Górnictwie, członkiem założycielem Międzynarodowych Kolei Liniowych (OITAF). Otrzymał tytuł członka Honorowego Polskiego Towarzystwa Elektrotechniki Teoretycznej i Stosowanej. W 1969 r. został członkiem korespondentem PAN, a od 1983 r. członkiem rzeczywistym PAN, członek PAU. Doktor honoris causa „Swojej” Alma Matris (1993), Instytutu Górniczego w Sankt Petersburgu (1994) oraz Wyższej Szkoły Górniczej w Ostrawie (1999). Zasłużony dla Akademii Górniczo-Hutniczej (2001).

Źródło:

  • Biuletyn Informacyjny Pracowników AGH 1995 nr 18. s. 10–11
  • Biuletyn Informacyjny Pracowników AGH 1994 nr 5. s. 18
  • Kto jest kim w Polsce. Edycja 3. Warszawa 1993. S. 712
  • Biuletyn Informacyjny Pracowników AGH 2002 nr 102. s. 6–7
  • Dziennik Polski 2003 nr 170 (23 VII). s. 12 [nekrologi]
  • Dziennik Polski 2003 nr 172 (25 VII). s. IV
  • Elektrotechnika i Elektronika 2004 z. 1. s. 78
Źródło: „http://historiatest.cri.agh.edu.pl/mediawiki/index.php?title=Ludger_Mirosław_Szklarski&oldid=9628”