Stanisław Paraszczak: Różnice pomiędzy wersjami
Nie podano opisu zmian |
Nie podano opisu zmian |
||
| Linia 24: | Linia 24: | ||
| fields = wiertnictwo | | fields = wiertnictwo | ||
| function = Kierownik Katedry Wiertnictwa w 1945 r. | | function = Kierownik Katedry Wiertnictwa w 1945 r. | ||
| faculty = Wydział Górnictwa i Geoinżynierii | |||
| workplaces = | | workplaces = | ||
| alma_mater = | | alma_mater = | ||
| Linia 34: | Linia 35: | ||
| notable_students = | | notable_students = | ||
| known_for = | | known_for = | ||
| varia = | |||
| author_abbrev_bot = | | author_abbrev_bot = | ||
| author_abbrev_zoo = | | author_abbrev_zoo = | ||
Wersja z 15:20, 22 sty 2014
| Stanisław Paraszczak | |
|---|---|
| Nazwisko | Paraszczak |
| Imię / imiona | Stanisław |
| Tytuły / stanowiska | Prof. zw. inż. |
| Data urodzenia | 1888 |
| Data śmierci | 1947 |
| Dyscyplina/specjalności | wiertnictwo |
| Pełnione funkcje | Kierownik Katedry Wiertnictwa w 1945 r. |
| Wydział | Wydział Górnictwa i Geoinżynierii
|
| Odznaczenia i nagrody | Złoty Krzyż Zasługi (1937, 1946). |
Prof. zw. inż. Stanisław Paraszczak (1888–1947)
Specjalność: wiertnictwo
Urodził się w Rudkach k. Sambora, zmarł w Krakowie. Studiował na Politechnice Lwowskiej, gdzie w 1910 r. uzyskał na Wydziale Mechanicznym dyplom inżyniera budowy maszyn. Początkowo pracował w przemyśle, szczególnie interesował go przemysł naftowy. W 1937 r. został profesorem nadzw. w Katedrze Wiertnictwa i Wydobywania Nafty w Politechnice Lwowskiej. W 1939 r. został mianowany profesorem Lwowskiego Instytutu Politechnicznego i Kierownikiem Katedry Wiertnictwa i Eksploatacji Nafty. Po wojnie w 1945 r. podjął pracę na AGH jako Kierownik Katedry Wiertnictwa. W 1946 r. został mianowany prof. zw. wiertnictwa na Wydz. Górniczym. W 1947 r. został wybrany przez Senat AGH prorektorem, niestety choroba nie pozwoliła mu na objęcie tego stanowiska.
Znawca polskiego przemysłu naftowego, założyciel i prezes wielu towarzystw naukowych.
Źródło:
- Życiorysy profesorów i asystentów Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie (1919–1964). s. 161–162