Jan Stefan Manitius
| Jan Stefan Manitius | |||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Nazwisko | Manitius | ||||||||||||
| Imię / imiona | Jan | ||||||||||||
| Tytuły / stanowiska | Prof. zw. mgr inż. | ||||||||||||
| Data urodzenia | 19 kwietnia 1911 | ||||||||||||
| Miejsce urodzenia | Zduńska Wola | ||||||||||||
| Data śmierci | 14 czerwca 1996 | ||||||||||||
| Miejsce śmierci | Kraków | ||||||||||||
| Dyscyplina/specjalności | elektryczność, automatyka napędu, energoelektronika | ||||||||||||
| Pełnione funkcje | Prorektor ds. Nauczania (1956-61), Dziekan Wydziału Elektryfikacji Górnictwa i Hutnictwa (1952-1954) | ||||||||||||
| Wydział | Wydział Elektrotechniki, Automatyki Informatyki i Elektroniki | ||||||||||||
| Rok przyznania doktoratu h.c. AGH | 1994 | ||||||||||||
| Powód przyznania doktoratu h.c. AGH | za wybitne osiągnięcia w dziedzinie nauk technicznych, a w szczególności w energoelektronice, automatyce napędu elektrycznego oraz w uznaniu Jego zasług w organizowaniu i rozwoju Wydziału Elektrotechniki, Automatyki i Elektroniki | ||||||||||||
| Odznaczenia i nagrody | Krzyż Oficerski i Komandorski OOP, Nagroda Państw. II st., Srebrny i Złoty Krzyż Zasługi i in. | ||||||||||||
| |||||||||||||
Prof. zw. mgr inż. Jan Stefan Manitius (1911–1996)
Specjalność: elektryczność, automatyka napędu, energoelektronika
Życiorys
Urodził się w Zduńskiej Woli 19 kwietnia 1911 r. Zmarł 14 czerwca 1996 r., pochowany w Krakowie na Cmentarzu Rakowickim.
Studia na Wydziale Elektrycznym Politechniki Warszawskiej ukończył w 1935 r. uzyskując dyplom inżyniera elektryka, ze specjalnością maszyny elektryczne. Tytuł naukowy profesora nadzwyczajnego uzyskał w 1954 r., profesora zwyczajnego w 1964 r., a profesora emerytowanego w 1981 r.
W latach 1936-1939 pracował w Państwowych Zakładach Tele- i Radio-technicznych w Warszawie, zajmując się głównie maszynami elektrycznymi do zasilania dużych radiostacji. Opracował wówczas szereg oryginalnych konstrukcji maszyn, które następnie zostały opatentowane. Po wybuchu wojny został ewakuowany wraz z częścią załogi PZTiR do Rumunii. Stamtąd przedostał się do Francji, gdzie otrzymał przydział do 2 Dywizji Strzelców Pieszych Armii Polskiej. Podczas internowania w Szwajcarii został przydzielony do obozu uniwersyteckiego w Winterthur, gdzie pod opieką Politechniki w Zurichu zorganizowano kształcenie internowanych żołnierzy. Sprawował tam funkcję asystenta maszyn elektrycznych (1940-1941) przy szwajcarskim wykładowcy na Wydziale Elektrotechniki. W latach 1941-1942 prowadził wykłady z teorii maszyn komutatorowych i transformatorów oraz ćwiczenia z konstrukcji transformatorów. Współpracował ponadto z Katedrą Maszyn Elektrycznych Politechniki w Zurichu jako asystent wolontariusz wykonując prace badawcze z dziedziny teorii maszyn elektrycznych.
W 1945 r. powrócił do polski i objął stanowisko starszego asystenta, a od 1947 r. - adiunkta w Katedrze Budowy Maszyn Elektrycznych Politechniki Śląskiej w Gliwicach. Jednocześnie (1946-1947) pracował w Biurze Projektów Maszyn Elektrycznych w Katowicach, na stanowisku kierownika Działu Studiów. W 1948 r.został kierownikiem Działu Elektrycznego Biura Projektów Urządzeń Hutniczych "Biprohut" w Zabrzu. Zorganizował wówczas ścisłą współpracę tej jednostki z Katedrą Budowy Maszyn Elektrycznych Politechniki Ślaskiej. Od 1952 r. związany z Akademią Górniczo-Hutniczą w Krakowie, gdzie zorganizował Katedrę Elektrotechniki Hutniczej oraz Wydział Elektryfikacji Górnictwa i Hutnictwa, którego został pierwszym dziekanem (1952-54). W latach 1956-61 pełnił też funkcję prorektora ds. nauczania AGH. Był organizatorem i długoletnim dyrektorem Instytutu Automatyki Napędu i Urządzeń Przemysłowych AGH.
Piastował liczne funkcje w centralnych organach naukowych jako: przewodniczący Komisji Głównej w Komitecie Nauki i Techniki (1968-1972), przewodniczący Zespołu Struktur i Programów w Radzie Głównej Szkolnictwa Wyższego Nauki i Techniki (1971-1973) oraz przewodniczący Zespołu Dydaktyczno-Wychowawczego Elektrotechniki przy Ministerstwie Nauki Szkolnictwa Wyższego i Techniki (1962-1972).
Publikacje i dokonania
Autor 25 publikacji naukowych, w tym 6 książek poświęconych problematyce dotyczącej teorii układów elektromechanicznych i sterowania z zastosowaniem energoelektroniki. Do najważniejszych jego publikacji książkowych należą: Napędy elektryczne maszyn wyciągowych, 1957. Hutnicze napędy elektryczne. T. 1, Teoretyczne podstawy napędu (1963). T. 2, Automatyka napędów (1972). Projektowanie przekształtników tyrystorowych (1974). Autor ponad 35 artykułów naukowych oraz ponad 50-ciu patentów i zastrzeżeń patentowych w latach 1964-1982. Promotor 12 rozpraw doktorskich.
Szczególnie zasłużony w dziedzinie przekształtnikowych napędów elektrycznych. Stworzył naukowe podstawy tych napędów i zapewnił przemysłowe wdrożenia wielu nowatorskich rozwiązań. Zdobyte doświadczenie w dziedzinie teorii i projektowania, zaowocowało wieloma nowatorskimi rozwiązaniami układów sterowania i regulacji napędów elektrycznych w polskim hutnictwie. Podczas budowy Huty im. Lenina został powołany na technicznego doradcę Dyrekcji. Jego konsultacje i ekspertyzy były cenione w całej Polsce. Nauczyciel i wychowawca wielu pokoleń inżynierów i pracowników naukowych.
Członkostwa
Członek Stowarzyszenia Elektryków Polskich (od 1950 r.), członek Koła SEP nr 16 przy AGH. W latach 1960-1965 członek Zarządu Oddziału Krakowskiego SEP, którego działalność propagował. Był ponadto członkiem Komitetu Elektrotechniki PAN oraz licznych rad naukowych instytutów naukowo-badawczych, a przez wiele lat przewodniczącym Rady Nadzorczej Instytutu Fizyki i Techniki Jądrowej AGH.
Odznaczenia i nagrody
Dwukrotny laureat Nagrody Państwowej Zespołowej II stopnia (1966 i 1976) oraz wysokich odznaczeń państwowych: Srebrnego (1950) i Złotego (1956) Krzyża Zasługi, Krzyża Oficerskiego (1959) i Komandorskiego (1973) Orderu Odrodzenia Polski, Orderu Sztandaru Pracy II klasy (1976), Medalu Komisji Edukacji Narodowej (1974) i tytułu: Zasłużony Nauczyciel PRL (1978). Wyróżniony tytułem honorowym: Zasłużony dla Akademii Górniczo-Hutniczej oraz licznymi Nagrodami Rektora za działalność naukową i dydaktyczną. W 1994 r. otrzymał godność dra honoris causa AGH. Laureat szeregu odznaczeń resortowych i regionalnych. Odznaczony Srebrnym i Złotym Odznaczeniem Honorowym SEP, Złotym Odznaczeniem Honorowym NOT, Medalem im. prof. Pożaryckiego, tytułem "Zasłużony Senior SEP" (1990). W 1994 r. otrzymał godność członka honorowego SEP.
Bibliografia
- Biuletyn Informacyjny Pracowników [AGH] 1994 nr 10–11. s. 18
- Biuletyn Informacyjny Pracowników [AGH] 1994 nr 5. s. 16
- Kto jest kim w Polsce. Edycja 3. Warszawa: Wydawnictwo Interpress, 1993, s. 435.
- Who is who? elitarnego Wydziału Elektrycznego. Kraków: Wydawnictwo Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych, 2001, s. 10, 300.
- Na podstawie materiałów Sekretariatu Prorektora ds. Ogólnych AGH
- http://www.keiaspe.agh.edu.pl/index.php/pl/com-finder/o-katedrze/historia
- http://home.agh.edu.pl/~saeweaie/who/historia.htm
- http://nauka-polska.pl/dhtml/raporty/ludzieNauki?rtype=opis&objectId=63496&lang=pl
- Wielka Księga 85-lecia Akademii Górniczo-Hutniczej. Gliwice: Wydawnictwo Helion, cop. 2004, s. 221–222.
- Słownik biograficzny techników polskich. Z. 17. Warszawa 2006. S. 99–102.
- H. Zygmunt, Słownik biograficzny zasłużonych elektryków krakowskich", cz. I. Kraków:
SEP Oddz. Krakowski, 2009, s. 125-128.
- Polacy Zasłużeni dla elektryki. Początki elektrotechnicznego szkolnictwa wyższego, pionierzy elektryki. Warszawa-Gliwice-Opole: PTETiS, 2009, s. 489-495.
- http://apw.ee.pw.edu.pl/tresc/sylw/manit.htm [2014-08-08]